Ο Χριστιανισμός

Ο Χριστιανισμός παραμένει μέχρι σήμερα η μεγαλύτερη θρησκεία απ’ όλες τις άλλες στον κόσμο. Ο χριστιανισμός είναι μια θρησκεία παγκόσμια σήμερα. Δεν είναι μια θρησκεία ενός λαού. Είναι διαχυμένη σχεδόν σε όλη την υφήλιο. Ο χριστιανισμός γεννήθηκε το 1. Οι χριστιανοί μετρούν από τη γέννηση του Ιησού και έχουν υπολογίσει ότι γεννήθηκε σε κάποια χρονιά, στην οποία και τοποθετούν το έτος 1.

Ο Ιησούς γεννήθηκε Εβραίος, οι γονείς του ήταν Εβραίοι, μεγάλωσε ως Εβραίος. Λόγω του ότι ήταν εβραίος περιτμήθηκε (στο χριστιανικό εορτολόγιο, η περιτομή του Ιησού εορτάζεται οκτώ ημέρες μετά τη Γέννηση του Χριστού και συμπίπτει με την Πρωτοχρονιά και την εορτή του Αγίου Βασιλείου), διότι οι Εβραίοι περιτέμνονται. Ο Ιησούς λοιπόν ως εβραιόπουλο, περιτμήθη και στην ηλικία των 30 άρχισε να διδάσκει τις συλλήψεις του, οι οποίες συνοψίζονται σε μια γλυκιά θεώρηση του κόσμου, μέσα από μία πιο τρυφερή θεώρηση της εβραϊκής θρησκείας από την οποία κατάγονταν. Στην αρχή είχε λίγους μαθητές, που σταδιακά δημιουργούσαν ένα κλίμα ανθρώπων που πίστευαν σ’ αυτά που έλεγε ή τουλάχιστον άκουγαν με ενδιαφέρον αυτά που έλεγε.

Ο Ιησούς κράτησε το σχήμα του εβραϊσμού στο σύνολό του, όπως έλεγε ο ίδιος: «Δεν ήρθα ν’ αλλάξω ούτε ένα (γ)ιώτα από την Τορά». Ούτε ένα (γ)ιώτα: στον σημιτικό τρόπο γραφής, το (γ)ιώτα είναι ένα από αυτά τα πολύ μικρά σημειάκια που μπαίνουν πάνω από τα γράμματα για να δώσουν άλλη χροιά, δεν είναι καν γράμμα. Δηλαδή ο Ιησούς είπε εξαρχής ότι δεν ήρθε να αλλάξει σε τίποτε τον εβραϊσμό και τη σύλληψη του εβραϊσμού. Εκείνο, το οποίο τόνισε, είναι η πλευρά της αγάπης του ενός προς τον άλλον, ένα σημείο το οποίο και στην Παλαιά Διαθήκη αναγράφεται σε διάφορα σημεία, εκείνος το τόνισε και δίδασκε με μικρές, όμορφες, πολύ ζωντανές ιστορίες με τις οποίες μπορούσε να μιλήσει στα αυτιά των καθημερινών ανθρώπων.

Ο Ιησούς γεννήθηκε και έδρασε σε περίοδο, κατά την οποία, η κοινωνία στην οποία είχε γεννηθεί, η εβραϊκή κοινωνία του 1ου αιώνα μ.Χ., ήταν σε σύγκρουση με τους Ρωμαίους, και, εξ αυτού, αυτή η κοινωνία ήταν πιο ευαίσθητη στο να ακούσει διδάγματα και συλλήψεις και θεωρίες, και βέβαια και ο Ιησούς, ως μέλος αυτής της κοινωνίας, μετείχε ως φαίνεται στον κύκλο των αναζητήσεων και των πραγμάτων.

Ο ίδιος στη διδασκαλία του υπογράμμισε ότι είναι ο Μεσσίας και ότι είναι ο γιος του Θεού. Ο ίδιος δεν έγραψε τίποτα. Γνωρίζουμε για εκείνον από τα γραπτά των μαθητών του, τα Ευαγγέλια, τα οποία συνεγράφησαν μετά την εκτέλεση του Ιησού, διότι ο Ιησούς εκτελέστηκε στα 33 του χρόνια από την αντίδραση του εβραϊκού κατεστημένου απέναντί του, το οποίο και παρέπεμψε τον Ιησού στους Ρωμαίους και οι Ρωμαίοι τον καταδίκασαν σε σταυρικό θάνατο. Στην εποχή του Ιησού, στις μεγάλες οδούς της Αυτοκρατορίας, όπως είναι η Απία οδός, η Εγνατία οδός κ.λπ., υπήρχαν στημένοι σταυροί, όπου κάθε τόσο κρεμιόταν κάποιο άτομο, είτε ποινικός, ληστής, δολοφόνος, βιαστής, είτε άτομα τα οποία είχαν βλάψει την αυτοκρατορία και εκτελέστηκαν διά του σταυρικού θανάτου. Έτσι, ο Ιησούς βρήκε σατυρικό θάνατο, μαζί με δύο ποινικούς.

Στη σύλληψη του χριστιανισμού, ο Ιησούς ετάφη και σε τρεις μέρες ανεστήθη, ακριβώς διότι δεν ήταν άνθρωπος, όπως οι άλλοι, αλλά ήταν Θεός. Ο Ιησούς, διδάσκοντας τη θεϊκή Του υπόσταση και λέγοντας ότι είναι γιος του Θεού, είναι ο μοναδικός ιδρυτής θρησκείας ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι Θεός. Οι υπόλοιποι ιδρυτές θρησκείας, όπως ο ινδουισμός, ο βουδισμός, ο ταοϊσμός, ο κομφουκιανισμός, ο ζωροαστρισμός, δεν είπαν ότι είναι θεϊκά πρόσωπα. Κάποιοι μπορεί να είπαν ότι βρήκαν επαφή με τον Θεό, αλλά δεν ήταν θεοί. Ωστόσο οι άνθρωποι τους θεοποίησαν. Στην περίπτωση του χριστιανισμού, ο ιδρυτής της θρησκείας αυτής μιλά για τον εαυτό του λέγοντας ότι είναι Θεός, γιος του Θεού.

Ο Ιησούς διατήρησε όλο το σχήμα το οποίο υπήρχε στην περιοχή και από τον ζωροαστρισμό και από τον εβραϊσμό, δηλαδή στη μετά θάνατον ζωή, στην τιμωρία μετά θάνατον των πραξάντων αδικήματα και αμαρτίες και στην ανταμοιβή των πραξάντων καλές πράξεις. Και φυσικά, ο Ιησούς δίδασκε την Τελική Κρίση, τη Δευτέρα Παρουσία, αυτό το οποίο σαν σχήμα αναζωογονούσε τη σκέψη των ανθρώπων σ’ αυτή την περιοχή από αιώνες και χιλιετίες. Ο Ιησούς, κατά την εκτέλεσή του, δεν είχε αποκτήσει γύρω του πολλούς οπαδούς. Φυσικά, όπως φαίνονται από τις ιστορίες του Ιησού, ένας αριθμός ατόμων τον παρακολουθούσε, κάποιοι τον είχαν πιστέψει βαθιά, άλλοι τον παρακολουθούσαν βλέποντας και κρίνοντας αν θα τον ακολουθήσουν ή όχι, αλλά εκείνο που τελικά συνέβη, είναι ότι ο εβραϊκός κόσμος στον οποίο απευθύνθηκε ο Ιησούς -γιατί σε αυτούς δίδαξε- δεν τον ακολούθησαν.

Ο εβραϊκός κόσμος δεν πίστεψε ότι ο Ιησούς είναι μεσσίας και φυσικά δεν μπορούσε να δεχτεί καμία συζήτηση για την άλλη πλευρά την οποία διατεινόταν, ότι είναι δηλαδή γιος του Θεού. Το πρώτο σκέλος, εάν είναι μεσσίας, η εβραϊκή κοινότητα θα μπορούσε να το συζητήσει, διότι μεσσίας θα είναι ένας άνδρας Ιουδαίος, που θα τον έχει επιλέξει ο Θεός. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άνδρας, άρα, θα μπορούσε να είναι και ο Ιησούς. Όμως, κατά τους εβραίους, ο Ιησούς εάν ήταν μεσσίας, τότε θα είχε ακολουθήσει η μεσσιανική περίοδος και θα είχε επέλθει η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό δεν συνέβη, επομένως ο Ιησούς δεν είναι μεσσίας.

Οι εβραίοι δεν ήταν διατεθειμένοι με κανέναν τρόπο να συζητήσουν οποιαδήποτε άλλη περίπτωση πλάσματος που να είναι θεός, διότι, σύμφωνα με τους εβραίους, ένας είναι ο Θεός, απόλυτα ένας, δεν μπορεί να υπάρχει καμία δεύτερη θεϊκή υπόσταση. Άρα, δεν υπήρχε συζήτηση καν να μπουν στο θέμα της θεϊκής υπόστασης του Ιησού και, εξ αυτού, ο εβραϊσμός δεν δέχτηκε τον Ιησού ως Θεό.

Για τον εβραϊσμό ο Ιησούς, αν υπήρξε, ήταν ένας ενδιαφέρων Ιουδαίος, ένας δάσκαλος Ιουδαίος, αλλά πέραν τούτου, ουδέν. Για τους εβραίους, ο Ιησούς δεν ήταν απολύτως τίποτα, πέραν του ενός ζωντανού, δυναμικού, ενδιαφέροντος Εβραίου της εποχής του, ανάμεσα στους πολλούς τέτοιους Εβραίους που υπήρχαν τότε.