Ο Μιχαήλ Ραγκαβές λίγο πριν στεφθεί αυτοκράτορας και διαδεχθεί στον θρόνο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας τον Σταυράκιο, υποχρεώθηκε από τον πατριάρχη να υπογράψει ένα ιδιόχειρο έγγραφο «περί της ορθής πίστεως». Με αυτό έδινε την υπόσχεση ότι δεν θα βάψει τα χέρια του με το αίμα των χριστιανών και ότι θα σέβεται τους μοναχούς και τους κληρικούς.
Ο Μιχαήλ Ραγκαβές υπήρξε άνθρωπος αδύνατου χαρακτήρα, δειλός και άβουλος. Δέχτηκε εύκολα την επιρροή των φανατικών καλογήρων, των οποίων έγινε πειθήνιο όργανο. Ο νέος αυτοκράτορας αντί να ασχοληθεί με τα σοβαρά και μεγάλα προβλήματα του κράτους, που ήταν η αντιμετώπιση του βουλγαρικού κινδύνου και οι σχέσεις με τον Κάρολο τον Μέγα, επιδόθηκε στη στέψη της Προκοπίας (της συζύγου του) σε αυγούστα και στην παροχή δωρεών στην σύγκλητο, στον πατριάρχη, στον κλήρο, στο στρατό, στα μοναστήρια, κατασπαταλώντας το δημόσιο χρήμα το οποίο συγκεντρώθηκε με την σώφρονα οικονομική πολιτική του Νικηφόρου του Α’.
Ο Μιχαήλ ήταν ένθερμος εικονολάτρης. Κατά τη διάρκεια της σύντομης βασιλείας του επέστρεψαν από την εξορία οι Στουδίτες μοναχοί. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο Θεόδωρος Στουδίτης, ο περίφημος ηγούμενος της μονής του Στουδίου στην Κωνσταντινούπολη, υπήρξε σύμβουλος του αυτοκράτορα στην εξωτερική πολιτική.
Στο θέμα των σχέσεων του Βυζαντινού κράτους με τον Κάρολο τον Μέγα, ο Μιχαήλ ακολούθησε αναγκαστικά συμβιβαστική πολιτική, αφενός μεν γιατί συνεχώς παραμόνευε ο Βουλγαρικός κίνδυνος και αφετέρου γιατί ο Κάρολος είχε επεκτείνει το κράτος του καταλαμβάνονας βυζαντινές κτήσεις (Ίστρια, δαλματικές πόλεις, Βενετία).
Ο Μιχαήλ άρχισε διαπραγματεύσεις με τους Φράγκους, οι οποίες την άνοιξη του 812 κατέληξαν σε συμφωνία: 1) Οι Βυζαντινοί θα ξανάπαιρναν τις δαλματικές πόλεις και τη Βενετία. 2) Ο Μιχαήλ αναγνώριζε στον Κάρολο τον τίτλο του αυτοκράτορα των Ρωμαίων ή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα. Τοιουτοτρόπως υπήρχαν από νομικής και όχι από ουσιαστικής πλευράς δύο αυτοκρατορίες.
Ταυτόχρονα ο Κρούμος προχωρεί ακάθεκτος μέσα στις βυζαντινές επαρχίες ληστεύοντας και αιχμαλωτίζοντας. Πουθενά δεν βρίσκει αντίσταση. Ο αυτοκράτορας αναγκάζεται να εκστρατεύσει κατά του Κρούμου, ο οποίος σωστά πράττοντας ζητάει ειρήνη από τον Μιχαήλ. Οι σύμβουλοι όμως του Μιχαήλ τον προτρέπουν να συνεχίσει τον πόλεμο. Ο Κρούμος προχωρεί και καταλαμβάνει τη Μεσημβρία (στον Εύξεινο Πόντο).
Ο Μιχαήλ συγκεντρώνει τα στρατεύματα της Ανατολής στην Ανδριανούπολη. Η νέα σύγκρουση γίνεται στη Βερσινικία (κοντά στην Ανδριανούπολη). Εκεί ο στρατός του Μιχαήλ διασκορπίζεται και ο ίδιος τρέπεται σε φυγή προς την Κωνσταντινούπολη, όπου παραιτήθηκε από τον θρόνο υπέρ του Λέοντος, του λεγόμενου Αρμενίου, ο οποίος ήταν στρατηγός του θέματος των Ανατολικών. Ο δειλός και απόλεμος Μιχαήλ Ραγκαβές μαζί με το γιο του Νικήτα κατέφυγε σε μοναστήρι, ενώ ο Κρούμος πλησίαζε απειλητικά την θεοφρούρητη πόλη.