«Ο Αλέξανδρος μπήκε στην παγκόσμια ιστορία είκοσι χρόνων και την ίδια στιγμή που έμπαινε ήταν Μέγας». Όπως σημειώνει ο Πλούταρχος στον βίο του Αλέξανδρου, «παρέλαβε την βασιλείαν, φθόνους μεγάλους, δεινά μίση και κινδύνους πανταχόθεν έχουσαν». Προκαλεί κατάπληξη ο τρόπος που αντιμετώπισε τα προβλήματα που είχε να επιλύσει τόσο στο εσωτερικό του κράτους του όσο και στο εξωτερικό.
Από την πρώτη εκείνη στιγμή φάνηκαν τα εξαιρετικά του χαρίσματα: η αποφασιστικότητα, η ταχύτητα στην ενέργεια και σπουδαία πολιτική του σκέψη. Αξιοθαύμαστο είναι ότι μέσα σε ένα χρόνο στερέωσε την εξουσία του στην Μακεδονία, αντιμετώπισε με επιτυχία την αντίδραση που εκδήλωσαν εναντίον του άλλες ελληνικές δυνάμεις και με δύσκολες αλλά επιτυχείς επιχειρήσεις κατέπνιξε τις εξεγέρσεις των βαρβάρων γειτόνων της Μακεδονίας: Θρακών, Τριβαλλών, Γετών και Ιλλυριών. Αμέσως μετά τον θάνατο του Φιλίππου, ο Μέγας Αλέξανδρος δήλωσε στους Μακεδόνες ότι μόνο που άλλαξε στο κράτος είναι το όνομα του βασιλιά.
Μετά την είδηση του θανάτου του Φιλίππου, σε πολλές ελληνικές πόλεις κινητοποιήθηκαν οι αντιμακεδονικές παρατάξεις, με τη δικαιολογία πως οι συμφωνίες που είχαν γίνει στην Κόρινθο με τον Φίλιππο δεν ίσχυαν πια. Τον κύριο ρόλο τον έπαιξε η Αθήνα, με πρωτεργάτη τον Δημοσθένη, που συνέχιζε αμετάβλητη την παλαιά αντιμακεδονική του πολιτική. Υποστήριζε πως ο Ζευς και η Αθηνά του προφήτευσαν στον ύπνο του το ευχάριστο γεγονός του θανάτου του Φιλίππου. Ενώ ο ίδιος είχε πένθος παρουσιάστηκε στην εκκλησία και έπεισε τους πολίτες να προσφέρουν ευχαριστήριες θυσίες στους θεούς και να εγκρίνουν ψήφισμα να δοθούν μεταθανάτιες τιμές στον δολοφόνο του Φιλίππου.
Ο συνετός στρατηγός Φωκίων με όλες του τις δυνάμεις προσπάθησε να πείσει τους συμπολίτες του να ορθοφρονήσουν, υπενθυμίζοντας τους πως πριν λίγο καιρό είχαν τιμήσει τον Φίλιππο με χρυσό στεφάνι και είχαν εκδώσει ψήφισμα να του παραδίδουν όποιον επιβουλευόταν τη ζωή του.
Ο Δημοσθένης πίστευε ότι μετά τον θάνατο του Φιλίππου στην Μακεδονία θα επικρατούσε χάος και μιλούσε με απόλυτη περιφρόνηση για τον Αλέξανδρο, αποκαλώντας τον «μειράκιον» ή Μαργίτη -ήταν το κύριο πρόσωπο ενός σατιρικού ποιήματος που διακωμωδούσε ήρωες. Συγχρόνως άρχισε μυστικές συνεννοήσεις με τον στρατηγό Άτταλο, που δεν συμπαθούσε καθόλου τον Αλέξανδρο και ήλθε σε επαφή με τους Πέρσες για να βοηθήσουν στην εξέγερση εναντίον των Μακεδόνων.
Οι άλλοι μεγάλοι εχθροί του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Θηβαίοι, αποφάσισαν να εκδιώξουν την μακεδονική φρουρά που είχε εγκαταστήσει ο Φίλιππος στην Καδμεία. Οι Αιτωλοί πήραν την απόφαση να ανακαλέσουν πολιτικούς που είχαν εξορίσει με απαίτηση του Φιλίππου. Ο Αμβρακιώτες εξεδίωξαν την μακεδονική φρουρά και ανακήρυξαν τη δημοκρατία. Στο Άργος, στην Ήλιδα και στην Αρκαδία οι αντιμακεδονικές παρατάξεις άρχισαν να κινούνται απειλητικά. Ακόμη και στη Θεσσαλία σημειώθηκαν σοβαρές αντιδράσεις και έχασε την εξουσία η φιλομακεδονική παράταξη.
Γενικά στη νότια Ελλάδα είχε γίνει γνωστή η εξέγερση των βαρβάρων γειτόνων της Μακεδονίας και υπολόγιζαν έτσι οι ηγέτες των αντιμακεδονικών παρατάξεων πως ο νεαρός βασιλιάς δεν θα κατόρθωνε να υπερνικήσει την επικίνδυνη γι’ αυτόν κατάσταση. Οι σκέψεις αυτές ενίσχυαν την απόφασή τους να αποτινάξουν τον μακεδονικό ζυγό.
Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους