Ο Λεόντιος Βυζάντιος είναι ένας από τους σημαντικότερους Βυζαντινούς συγγραφείς του 5ου μ.Χ. αιώνα. Τα έργα του έχουν φιλοσοφικό περιεχόμενο. Τον Λεόντιο απασχολεί κυρίως η ανατροπή των διδασκαλιών του Νεστόριου, του Ευτύχιου και του Σευήρου. Ενδιατρίβει στην ερμηνεία και την εμβάθυνση όρων, όπως της ουσίας, της φύσης, της υπόστασης των προσώπων και άλλων. Ο Λεόντιος, όσον αφορά στον προσδιορισμό της έννοιας του προσώπου, χωρίς να απομακρύνεται από τις διδασκαλίες της Ορθοδοξίας, το θεωρεί ως ενωτική αρχή των φύσεων και ως αρχή διάκρισης του όντος καθ΄ εαυτό.
Από τα έργα του θεωρούνται γνήσια τα εξής: «Κατά Νεστοριανών και Ευτυχιανιστών Λόγοι». Ο Λεόντιος από την αρχή δηλώνει ότι δεν παρακολούθησε την έξω παιδεία, αλλά η παιδεία καταλαμβάνει σημαντική θέση στα έργα του. Σημειώνει επίσης ότι τα γραπτά του μπορούν να χρησιμεύσουν ως αντίδοτο της λήθης, άρα κατά κάποιον τρόπο αντιμάχονται τον χρόνο.
Κατά την ανάπτυξη των απόψεων του βρίσκεται εντός του πνεύματος και της παράδοσης των Πατέρων. Πρέπει να θεωρηθεί ότι είναι ο πρώτος που ανατρέχει στα αρεοπαγιτικά έργα. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και ένα πνεύμα μυστικισμού που απαντάται στο έργο του Λεόντιου. Προκειμένου να αναιρέσει τις σχετικές διδασκαλίες των αιρετικών, καταφεύγει στην διασάφηση των εννοιών της ουσίας και της υπόστασης.
Ο Λεόντιος θεωρεί ότι η ψυχή ενώνεται με το σώμα μέσω της θεϊκής δύναμης, αποκλείοντας τη φυσική ένωση, άρα και τον φυσικό δεσμό αυτών των δύο. Η ουσία συνωνυμείται σχεδόν με τη φύση, η οποία υπάρχει χωρίς την παρουσία άλλου. Μέσα στην οποιαδήποτε φύση μπορούν να συνυπάρχουν πολλά. Δίνεται έτσι η δυνατότητα ύπαρξης εντός της μιας ουσίας των τρών υποστάσεων.
Άλλα έργα του έχουν ως αντικείμενο την αίρεση του Σευήρου. Το ένα επιγράφεται «Τα τριάκοντα κεφάλαια κατά Σευήρου», το άλλο «Επίλυσις των υπο Σευήρου προβεβλημένων συλλογισμών». Τα έργα του Λεόντιου αποδίδουν την Χριστολογία, την μεθοδολογία, την ορολογία και το φιλοσοφικό βάθος του Λεόντιου.