Μετά το τέλος των ναπολεόντιων πολέμων και το Συνέδριο της Βιέννης η ειρήνη αποκαταστάθηκε στην Ευρώπη. Οι νικήτριες δυνάμεις επανέφεραν στην Ευρώπη τα προ του 1789 καθεστώτα. Είναι η λεγόμενη Παλινόρθωση. Ενόσω, όμως, συνέβαιναν αυτά στην Ευρώπη, ο ελληνικός χώρος παρουσίαζε τις παρακάτω εικόνες.
Η συνθήκη μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας που υπογράφτηκε στο Παρίσι στις 17 Νοεμβρίου 1815, έθεσε τα Ιόνια Νησιά υπό την προστασία των Άγγλων. Την περιοχή της Πάργας είχε καταλάβει ο Αλή πασάς των Ιωαννίνων και την εποίκισε με αλβανικές οικογένειες από τα περίχωρα μεταβάλλοντας συγχρόνως τις εκκλησίες σε τζαμιά. Στις 15 Απριλίου 1819, Μεγάλη Παρασκευή, οι Παργινοί εγκατέλειψαν την προσφιλή τους πατρίδα και κατέφυγαν στην Κέρκυρα και σε άλλα νησιά του Ιονίου.
Από την εποχή αυτή η ισχύς του Αλή πασά άρχισε να φθίνει. Πολλοί ήταν οι εχθροί του, οι οποίοι καταδιωγμένοι είχαν βρει άσυλο στην πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας και ανάμεσα τους ο Ισμαήλ Πασόμπεης. Όλοι αυτοί ενεργούσαν εναντίον του με διαβήματα στους ισχυρούς που επηρέαζαν τον σουλτάνο, προσπαθώντας να κλονίσουν τη θέση του και να τον ανατρέψουν. Η ανεπιτυχής μάλιστα απόπειρα δύο οργάνων του Αλή πασά στις αρχές του 1820 να δολοφονήσουν τον Πασόμπεη υπήρξε η αρχή του τέλους, γιατί προκάλεσε αγανάκτηση των ισχυρών της Πύλης και του ίδιου του σουλτάνου Μαχμούτ Β’.
Τότε ο Αλής προσπάθησε να αποτρέψει τον κίνδυνο που τον απειλούσε παρουσιάζοντας τον εαυτό του σαν πιστό υπηρέτη του σουλτάνου και ανακοινώνοντας με μεγάλη μυστικότητα στους αξιωματούχους του περιβάλλοντος του ότι οι Έλληνες σχεδίαζαν να επαναστατήσουν και ότι ο κύριος φορέας των σχεδίων τους ήταν η Φιλική Εταιρεία. Ευτυχώς όμως για τους Έλληνες οι αντίπαλοι του Αλή χαρακτήρισαν τις καταγγελίες αναξιόπιστες.
Το ίδιο έτος η Πύλη άρχισε να εκδίδει διαταγές στρατολογίας προς τους διοικητές των σαντζακίων Θράκης και Μακεδονίας, για να βαδίσουν εναντίον του Αλή, διακηρύσσοντας ότι μπορούσαν να ξαναγυρίσουν στις εστίες τους όσοι είχαν διωχθεί από τα κτήματα ή από τις πατρίδες τους και όσοι γενικά είχαν αδικηθεί από αυτόν. Τότε, φαίνεται ο Ναουσαίος πράκτορας Ζαφειράκης κατάφερε να εκδώσει φιρμάνι που διέτασσε την αποχώρηση της φρουράς του Αλή από τη Νάουσα και απαγόρευε στο εξής την ανάμιξη του τελευταίου στα εσωτερικά της πόλεως. Έτσι, ύστερα από απουσία 12 χρόνων ο Ζαφειράκης επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου του έγινε λαμπρή υποδοχή από τους κατοίκους όχι μόνο της Νάουσας, αλλά και των κωμοπόλεων και χωριών της περιοχής, και ανέλαβε και πάλι τη διοίκηση των κοινών της περιοχής του.
Ενεργώντας σύμφωνα με το πνεύμα του ίδιου του φιρμανιού ο Πασόμπεης, ο αρχηγός των σουλτανικών στρατευμάτων εναντίον του Αλή, προκάλεσε τους εξόριστους στα Ιόνια Νησιά Σουλιώτες να εκστρατεύσουν και να εκδιώξουν από την πατρίδα τους τη φρουρά του Αλή πασά. Ωστόσο, όσοι Τουρκαλβανοί συνέπρατταν με τον Πασόμπεη είχαν κάποιο συμφέρον να εμποδίσουν την αποκατάσταση αυτή των Σουλιωτών, γιατί νέμονταν οι ίδιοι τα 60 χωριά της περιοχής του Σουλίου. Γι’ αυτό πρότειναν στον Πασόμπεη να εξοντώσουν μια για πάντα τους Σουλιώτες, οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί τώρα ως σύμμαχοι στο σουλτανικό στρατόπεδο έξω από τα Ιωάννινα. Αυτό όμως το έμαθαν οι Σουλιώτες και ο κίνδυνος αφανισμού τους έκανε να μεταστραφούν και εγκαταλείποντας τον Πασόμπεη να συμμαχήσουν με τον παλιό τους διώκτη Αλή πασά.
Έτσι οι Σουλιώτες ενεργώντας με ταχύτητα αποσύρθηκαν από το σουλτανικό στρατόπεδο μια αφέγγαρη και βροχερή νύχτα του Δεκεμβρίου του 1820 και έφτασαν στο αγαπημένο τους Σούλι. Εκεί ύστερα από ένα μήνα έφτασαν και οι έμπιστοι αρχηγοί του Αλή πασά με 700 Τουρκαλβανούς, οι οποίοι αργότερα αυξήθηκαν σε 1.500. Έτσι η περίεργη μεταστροφή των όρων συνετέλεσε, ώστε ο ίδιος ο Αλής που είχε εκτοπίσει τους Σουλιώτες από την πατρίδα τους να τους βοηθήσει να την ανακτήσουν. Στο σημείο αυτό της δραματικής ιστορίας τους βρήκε τους Σουλιώτες η Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Με πληροφορίες από: https://www.ekdotikeathenon.gr/istopia-toy-ellhnikoy-ethnoys-p16.html
[…] ξαναγύρισαν στα αγαπημένα τους χώματα, μετά την επικήρυξη του Αλή πασά από τον σουλτάνο το […]