Το γεγονός ότι ο Καρλομάγνος στο 800 μ.Χ. στήνει μια στιβαρή αυτοκρατορία θεωρείται η αρχή της ιστορίας της νεότερης δυτικής Ευρώπης. Ξαναστήνεται δηλαδή στην Ευρώπη μία αυτοκρατορία, η οποία πρόκειται να στήσει το νέο πολιτικό πρόσωπο της Ευρώπης που είχε καταστραφεί από τη διάλυση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το γεγονός ότι αυτή η ανερχόμενη πολιτική δύναμη συνδυάζεται με τον Πάπα, αλλάζει τις ισορροπίες μεταξύ των Πατριαρχείων της Ανατολής και του Πατριαρχείου της Ρώμης και φέρνει κοινωνικές εξελίξεις στην Ευρώπη. Ο εκχριστιανισμός των Γερμανών θα γίνει πραγματικότητα.
Η δυτική πλευρά του Χριστιανισμού ζούσε μόνη της. Είχε βέβαια ειδικό βάρος εξ αυτού, αλλά είχε και ιδιότυπες κάποιες απόψεις σε σχέση με τα υπόλοιπα Πατριαρχεία, τις οποίες και εξέφραζε σε δογματικά ζητήματα. Κυρίαρχο ήταν το θέμα του πρωτείου του Πάπα, βεβαίως, αλλά και το θέμα των αζύμων, δηλαδή προέκριναν η Θεία Κοινωνία (η Θεία Ευχαριστία) να γίνεται με άζυμο ψωμί, ενώ στα Ανατολικά δεν γινόταν έτσι. Και βέβαια, προήγαγε την άποψη ότι το Άγιο Πνεύμα προέρχεται και εκ του Υιού, όχι μόνο εκ του Πατρός -είναι το περίφημο «filioque»: δηλαδή, «και εκ του Υιού».
Επίσης, το Πατριαρχείο Ρώμης σε σχέση με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως είχαν κάποιες σταθερές συγκρούσεις σε σχέση με τη δικαιοδοσία. Ήταν σημεία στα Βαλκάνια και, καθώς το Βυζάντιο είχε επί μακρόν, μέχρι και τον 8ο αιώνα μ.Χ., υπό τον έλεγχό του τμήματα της Ιταλίας, των Δαλματικών ακτών και Βαλκανικής που προσέγγιζαν περιοχές που θεωρούνταν της δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου της Ρώμης. Επειδή υπήρχαν αμφιγνωμίες για κάποιες περιοχές σε σχέση με το αν είναι στη δικαιοδοσία του Κωνσταντινουπόλεως ή Ρώμης, υπήρχαν και επιπλέον λόγοι να μην είναι καλές, πολύ συχνά, οι σχέσεις μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως και Ρώμης.
Ακριβώς μετά το 800 μ.Χ. τα πράγματα είναι φανερό ότι θα γίνουν πιο δύσκολα για την
Κωνσταντινούπολη σε αυτές τις συγκρούσεις που έχει με το δυτικό Πατριαρχείο, διότι τώρα
το δυτικό αυτό Πατριαρχείο ενισχύεται και με την πολιτική του σχέση με τους Γερμανούς, με
τη γερμανική πλευρά, και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ανησυχεί. Αντιδρά, αρχίζουν
μεταξύ των δύο πλευρών νέες εντάσεις. Το 867 μ.Χ., γίνεται και το πρώτο σχίσμα, που ονομάζεται το Σχίσμα του Φωτίου, αλλά μετά αποσοβείται.
Την ώρα που ο Πάπας της Ρώμης βλέπει τον εαυτό του, επιτέλους, να έχει κάποια
βελτίωση, το τοπίο και το θρησκευτικό και το πολιτικό να έχει σαφή βελτίωση χάρις στην
παρουσία του Καρλομάγνου και των Φράγκων και τον εκχριστιανισμό τους, που είχε
προηγηθεί, η ανατολική πλευρά, δηλαδή το Βυζάντιο, βρίσκεται ήδη σε έναν μακρό εμφύλιο
πόλεμο μεταξύ εικονομάχων και εικονολατρών, που διήρκησε από το 726 έως το 842-843 μ.Χ.
Επομένως, το Βυζάντιο αδυνατίζει, την ώρα που το Πατριαρχείο Ρώμης ενισχύεται και
επομένως οι εντάσεις μεταξύ τους θα πάρουν ακόμη μεγαλύτερη διάσταση. Το Σχίσμα
του Φωτίου θα απαλυνθεί, θα αποσοβηθεί τελικά και θα συνεχίσουν τις σχέσεις τους, αλλά
είναι φανερό ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αντέξουν για πολύ.
Στο μεταξύ, ο χριστιανισμός επεκτείνεται στην ευρωπαϊκή πλευρά με δράσεις του Πάπα
και των Γερμανών. Τώρα, πλέον, τη σκυτάλη της διάδοσης του χριστιανισμού την παίρνουν
οι Φράγκοι και ο Καρλομάγνος. Ο Καρλομάγνος αναδεικνύει τον εαυτό του σε ιεραπόστολο του χριστιανισμού και βέβαια ο ίδιος είναι στενά συνδεδεμένος με τον Πάπα. Δεν ανήκει στις ομάδες των Γερμανών οι οποίοι είναι αρειανιστές.
Έτσι, ο Καρλομάγνος θα ανοίξει μέτωπο εναντίον γερμανικών φύλων, που είναι είτε παγανιστές
ακόμη και κρατούν τους θεούς των Βίκινγκς, είτε είναι αρειανιστές. Επιτίθεται το 804 μ.Χ. εναντίον των Σαξόνων, τους οποίους και αναγκάζει να γίνουν χριστιανοί και να υποταχθούν στην εξουσία του Πάπα και σταδιακά αρχίζει ένα ντόμινο δράσεων, όπου το ένα γερμανικό φύλο, εφόσον έχει γίνει χριστιανικό, επιτίθεται στο άλλο, για να το αναγκάσει να γίνει χριστιανικό. Έτσι, υπάρχει στον γερμανικό κόσμο μία αναταραχή, η οποία θα διαρκέσει αιώνες.
Πολλές φορές ο χριστιανισμός περνάει σε διάφορα σημεία των γερμανικών φύλων με πολλή
βία και περνά και στο 1000 μ.Χ. και στο 1100 μ.Χ. και στους Σκανδιναβούς, αλλάζουν κι
εκείνοι θρήσκευμα, γίνονται χριστιανοί. Τα πράγματα θα έχουν μεγάλες εξελίξεις απ’ τον 13ο
αιώνα μ.Χ., όταν τον εκχριστιανισμό των βόρειων Γερμανών και των Γερμανών της Βαλτικής,
αλλά και των μη Γερμανών της Βαλτικής, μία ομάδα Σταυροφόρων γερμανικής καταγωγής, οι Τεύτονες Ιππότες ή οι Ιππότες του Ξίφους, με πολλές φορές, θα μεταφέρουν τον χριστιανισμό στις περιοχές της Βαλτικής (στην Εσθονία, στη Λετονία, στη Λιθουανία).
Η τελευταία χώρα της Ευρώπης, η οποία γίνεται χριστιανική, είναι η Λιθουανία το 1387 μ.Χ. Ο χριστιανισμός, δηλαδή, χρειάστηκε γύρω στα 1300 χρόνια για να κατακτήσει ολόκληρη την Ευρώπη και τον τελευταίο γύρο της διάδοσης του χριστιανισμού, στην περιοχή της Βαλτικής, τον πήραν πάνω τους, κατά κύριο λόγο, Σταυροφόροι.