Ο Δημήτριος Βικέλας (Ερμούπολη Σύρου, 15 Φεβρουαρίου 1835 – Αθήνα, 20 Ιουλίου 1908) ήταν Έλληνας λόγιος, ποιητής και πεζογράφος. Ως λογοτέχνης μνημονεύεται για το μυθιστόρημά του Λουκής Λάρας (1879), έργο πολύ σημαντικό για την εξέλιξη της νεοελληνικής πεζογραφίας. Είναι επίσης γνωστός για τη συμμετοχή του στην επιτροπή διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 1896. Μάλιστα ήταν και ο πρώτος πρόεδρος της ΔΟΕ.
Ο Βίος του Δημητρίου Βικέλα
Ο Δημήτριος Βικέλας γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου. Ασχολούμενος με το εμπόριο έμεινε αρκετά χρόνια στο εξωτερικό. Αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ανέπτυξε ευρύτατη κοινωνική δράση.
Ο Βικέλας πήρε μέρος στο Διεθνές Αθλητικό Συνέδριο του Λονδίνου και εκλέχτηκε πρόεδρος του τμήματος αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Από τη θέση αυτή δραστηριοποιήθηκε και πέτυχε την τέλεση των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα. Από το Παρίσι επίσης, όπου βρισκόταν μέχρι το 190, βοήθησε αρκετά ελληνόπουλα να σπουδάσουν στο εξωτερικό.
Ωστόσο η κοινωφελής δράση του Βικέλα δε σταματά εδώ. Πολλά φιλανθρωπικά ιδρύματα της Ελλάδας όπως ο «Σύλλογος προς διάδωσιν ωφέλιμων βιβλίων», ο «Οίκος των τυφλών», η «Σεβαστοπούλειος Σχολή», οφείλουν την ίδρυση τους στο λαμπρό αυτό λογοτέχνη.
Η ενασχόληση του με το εμπόριο στην αρχή και με τις κοινωνικές δραστηριότητες μετά, δεν του επέτρεψαν να αποδώσει στην καθαρά δημιουργική λογοτεχνία όσα τον προόριζε να αποδώσει η φύση του και το φωτισμένο του μυαλό.
Ο θαυμάσιος αυτός Έλληνας λογοτέχνης πέθανε το 1908 στην Αθήνα. Η κοινωφελής δράση του όμως συνεχίστηκε και μετά το θάνατο του. Άφησε σημαντικά ποσά σε διάφορες οργανώσεις, τη βιβλιοθήκη του στο Δήμο Ηρακλείου και μια συλλογή εικόνων στο Μουσείο Καλών Τεχνών.
Ο Δημήτριος Βικέλας γράφει
Ο Δημήτριος Βικέλας συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πρωτοπόρους της νεοελληνικής πεζογραφίας. Έγραψε πρωτότυπα διηγήματα με θέματα παρμένα από τη νεοελληνική πραγματικότητα και τους νεοέλληνες. Τα διηγήματα του έχουν απλότητα και οι ήρωες του είναι καλοί άνθρωποι. Κάποιος μελετητής παρατηρεί πως «υπάρχει μια θέληση ηθικολογίας στη συνείδηση του συγγραφέα». Η γλώσσα του είναι απλή καθαρεύουσα, αλλά, όπως υποστηρίζει και ο Γιώργος Βαλέτας, βρίσκεται κοντά στη δημοτική.
Τα σημαντικότερα διηγήματα του είναι: Ο παπα-Νάρκισσος, Ο λυσσασμένος, Η άσκημη αδελφή, Φίλιππος Μάρθας, Γιατί έμεινα δικηγόρος, και Τα δυο αδέλφια.
Το μεγαλύτερο όμως και το πιο γνωστό διήγημα του είναι το έργο Λουκής Λάρας, με θέματα παρμένα από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Το έργο αυτό πέτυχε επτά εκδόσεις και μια σταδιοδρομία περίπου εκατό χρόνων.
Ο Βικέλας εκτός από τα έργα αυτά εξέδωσε και μια ποιητική συλλογή Στίχοι, με την οποία έκανε και την εμφάνιση του στα Γράμματα. Η μεγάλη του συναναστροφή με κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας του γέννησε την τάση να γράψει και στίχους. Παράλληλα μετέφρασε και εξέδωσε παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Μετέφρασε ακόμα έργα του Σαίξπηρ και το έργο Εσθήρ, του Γάλλου δραματογράφου Ρακίνα. Επίσης έγραψε ταξιδιωτικά απομνημονεύματα με τον τίτλο Η ζωή μου.
Ο Δημήτριος Βικέλας ήταν ένας διανοούμενος και πολύ καλός λογοτέχνης, αλλά και ένα φωτισμένο και προνοητικό μυαλό. Έτρεφε μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα και πίστευε ότι η πρόοδος της χώρας εξαρτάται από τα πνευματικό επίπεδο του λαού της.
Λογοτεχνήματα, εκδ.Γιάννη Ρίζου