Στις μυθολογίες των Ανατολικών Σλάβων ο αέρας παίζει κάποιο ρόλο με τη μορφή των ανέμων. Πιστευόταν ότι οι άνεμοι μπορούσαν να ακούν και να αποκρίνονται στα ανθρώπινα αιτήματα. Οι ψαράδες στη βόρεια Ρωσία ζητούσαν τη βοήθεια του «αγίου αέρα», όταν ξανοίγονταν στη θάλασσα, ενώ οι γυναίκες τους τού υπόσχονταν κρέπες και χυλό.
Τα πλεονεκτήματα από την καταπράυνση του ανέμου έναντι των άλλων μετεωρολογικών φαινομένων φαίνεται στο λαϊκό παραμύθι του χωρικού που συναντά στο δρόμο του τον Ήλιο, τον Άνεμο και την Παγωνιά. Ο χωρικός υποκλίνεται με ευγένεια και στους τρεις, αλλά στον Άνεμο με ιδιαίτερη προσοχή. Οι άλλοι δύο προσβάλλονται με αυτή τη διάκριση. Ο Ήλιος απειλεί να κάψει τον χωρικό και η Παγωνιά να τον παγώσει. Ο Άνεμος όμως μπορεί να αντιμετωπίσει και τους δύο αντιπάλους του. Υπόσχεται ότι θα μειώσει τη ζέστη του Ήλιου φυσώντας κρύο αέρα και θα εμποδίσει την Παγωνιά να βλάψει τον χωρικό φυσώντας ζεστό αέρα για να εξουδετερώσει την παγωμένη ανάσα της.
Από την ίδια του τη φύση ο αέρας σχετίζεται με την ελευθερία των κινήσεων. Η λαϊκή παράδοση συχνά τον φαντάζεται να σκορπίζει υλικές και άυλες ουσίες. Αυτή του όμως η ιδιότητα χρησιμοποιήθηκε και για κάποιους σκοπούς. Τα ερωτικά ξόρκια μερικές φορές χρησιμοποιούσαν τις φυσικές δυνάμεις για κακό. Ο εραστής που δεν βρίσκει ανταπόκριση μπορεί να χρησιμοποιήσει ως αγγελιοφόρους του «τον Νοτιά, τον Βοριά και τους καυτούς ανέμους», και να τους στείλει στο αντικείμενο του πόθου του με ξόρκια που θα φλέξουν την καρδιά της και θα την κάνουν δέσμιά του. Η πανώλη των βοοειδών, οι πυρετοί, ο ίδιος ο θάνατος μπορούσαν να ταξιδέψουν ή να σταλούν σκόπιμα με μάγια στην πλάτη του ανέμου.
Οι καταστροφικοί άνεμοι καλούνταν όχι μόνο με μάγια και ξόρκια αλλά ακόμα και με ένα σφύριγμα. Στη ιστορία «Ο Ηλίας από το Μούρομ και το Αηδόνι ο Ληστής», ο τερατώδης αντίπαλος του ήρωα έχει την ικανότητα να χρησιμοποιεί τον άνεμο μόνο με τη δύναμη της φωνής του και να τον μετετρέπει σε θανατερό όπλο.
Ο Ηλίας, ένας ιππότης του Αγίου Ρως, ξεκινά από την πατρίδα του, το Μούρομ για το Κίεβο, όπου, παρά την μεγάλη απόσταση μεταξύ των δύο πόλεων, σχεδιάζει να πάει στην εσπερινή λειτουργία. Ο σύντομος δρόμος για το Κίεβο είναι δυστυχώς κλεισμένος με τεράστια ζιζάνια. Η πολιτική και θρησκευτική καρδιά των Ρως έχει αποκοπεί από τις υπόλοιπες επαρχίες από ένα μυθολογικό ον, μισό άνθρωπο και μισό πουλί, το οποίο καραδοκεί δίπλα στο δρόμο που περνά από έναν επικίνδυνο βάλτο. Στην όχθη του ρυακιού ο Σμορόντινκα Σολοβέι (Αηδόνι) έχει το παρατηρητήριό του σε μια γέρικη βελανιδιά, που ήταν κάποτε ιερό δέντρο του Πιρούν. Από εκεί προκαλεί την εξουσία του πρόσφατα εκχριστιανισμένου κράτους, το οποίο έχει επίσης οριοθετήσει την επικράτεια του με έναν σταυρό στην άκρη του δρόμου.
Όταν ο Σολοβέι αιχμαλωτίζεται από τον Ηλία εξαπολύει το σφύριγμα του που είναι σαν τυφώνας που σπάει παράθυρα και σκοτώνει την φρουρά του πρίγκιπα Βλαδίμηρου και αναγκάζει τον πρίγκιπα να κρυφτεί κάτω από το κατάμαυρο παλτό του.
Σύμφωνα με τη ρωσική παροιμία, «ο αέρας είναι άρχοντας και η βροχή προμηθευτής». Στους μύθους όμως οι θετικές πλευρές της βροχής είναι πολύ λιγότερες από τις αρνητικές. Ο αέρας με τη μορφή των θυελλωδών ανέμων, είναι το στοιχείο που συνδέεται πιο συχνά με τις ακάθαρτες δυνάμεις. Η λαϊκή παράδοση προσωποποιεί τον άνεμο ως περιπλανόμενο, κακόβουλο και απρόβλεπτο ον.
Στα παραμύθια ο Βέτερ (Άνεμος) και η Βιχρ (Θύελλα) αντικαθιστούν τον δράκο ως μανιώδεις απαγωγείς γυναικών, που κατεβαίνουν στροβιλιζόμενοι από τον ουρανό για να αρπάξουν την τσαρίνα ή τις κόρες της από την ψευδή ασφάλεια των κήπων του παλατιού. Μέσα στη χοάνη σκόνης ή στη στήλη χιονιού που δημιουργούν οι ανεμοστρόβιλοι, διαβολάκοι τρέχουν με μανία, μάγισσες και μάγοι πετούν για τους γάμους τους, οι ψυχές των αυτόχειρων ξεφεύγουν από τον Σατανά. Απότομα και βίαια μπουρίνια προαγγέλλουν την άφιξη δαιμονικών όντων όλων των ειδών, όπως η Μπάμπα-Γιαγκά.