Οι διώκτες του Ιησού ήταν οι άνθρωποι που τις τελευταίες μέρες και ιδίως τις τελευταίες ώρες τον κατεδίωξαν, τον πρόδωσαν, τον ράπισαν, τον έπτυσαν, τον ενέπαιξαν, τον μαστίγωσαν και στο τέλος τον σταύρωσαν. Αυτοί ήταν: ο Άννας, ο Ιωσήφ Καϊάφας, ο Πόντιος Πιλάτος, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης.
Οι διώκτες του Ιησού
Ο Άννας
Ο Άννας ήταν αρχιερέας, Εβραίος, γιος του Σέθι, καταγόμενος από μεγάλη εβραϊκή οικογένεια της Αιγύπτου, ο οποίος διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο κατά τη δίκη του Ιησού. Ήταν πεθερός του αρχιερέα Καϊάφα και επί της αρχιερατείας του η ρωμαϊκή εξουσία κατήργησε με διάταγμα την ισοβιότητα της αρχιερατικού αξιώματος. Ως εκ τούτου, ο Άννας, διάδοχος του αρχιερέα Ιωαζάρου απέκτησε μεγάλη περιουσία, πιθανόν εκμεταλλευόμενος τη θέση του και εξ αυτού του λόγου κατηγορήθηκε για πλεονεξία και αρπαγή. Έζησε 90 χρόνια περίπου και παρουσιάζεται από τις πηγές ως απίστευτα ωμός στη συμπεριφορά, όπως και ο γιος του επίσης αρχιερέας, ο οποίος πρωταγωνίστησε στο λιθοβολισμό του Ιακώβου του Αδελφοθέου.
Ο Ιωσήφ Καϊάφας
Ο Ιωσήφ Καϊάφας είναι ο αρχιερέας, που επί των ημερών του συνέβησαν τα γεγονότα της δίκης του Ιησού και της σταύρωσης του. Έλαβε το αξίωμα το 18μ.Χ, διορίστηκε από το Ρωμαίο επίτροπο Βαλέριο Γκράτο, προκάτοχο του Πιλάτου και το διατήρησε 18 χρόνια. Ως θρησκευτικός ηγέτης ποτέ δεν προστάτευσε τα θρησκευτικά συμφέροντα του ποιμνίου του από τις εκάστοτε αυθαιρεσίες των Ρωμαίων διοικητών, γι’ αυτό και δικαιολογείται η μακρά παραμονή του στο αξίωμα της αρχιερατείας του σε μια εποχή ιδιαίτερης αστάθειας. Δεν αντέδρασε και όταν ο Πιλάτος προσπάθησε την εισαγωγή εντός των Ιεροσολύμων εικόνων του Καίσαρος ή όταν άρπαξε το ταμείο του Ναού, ούτε και στις σφαγές που ακολούθησαν. Από την αρχιερατεία του εξεδιώχθη το 36μ.Χ. υπό του διοικητή της Συρίας Βιτελίου. Για το τέλος της ζωής του δεν έχουμε καμία ιστορική πηγή. Κατά μια αρχαία παράδοση, μετά την Ανάσταση του Ιησού εκλήθη σε απολογία μαζί με το συνένοχο του Πιλάτο στη Ρώμη από τον Τιβέριο και κατά το ταξίδι πέθανε και ετάφη στην Κρήτη. Η γη μη δεχόμενη το μιαρό του σώμα συνεχώς το απέβαλε, μέχρις ότου χτίστηκε βαρύ κτίσμα πάνω στον τάφο του, το οποίο μέχρι το τέλος του περασμένου αιών σωζόταν στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Ο Πόντιος Πιλάτος
Ο Πόντιος Πιλάτος ήταν πραίτορας στην Παλαιστίνη από το 26μ.Χ. επί ηγεμονίας του Καίσαρα Τιβερίου. Ο Ιώσηπος και άλλοι ιστορικοί τον αναφέρουν με τα μελανότερα χρώματα. Τον κατηγορούν για δωροδοκίες, βασανισμούς, αρπαγές, σκληρές καταπιέσεις, πολυάριθμες εκτελέσεις πολιτών άνευ δίκης, αδιάφορο προς το συμφέρον του λαού, βίαιο και σκληρό. Ο ιστορικός Τάκιτος τον αναφέρει ως τον άνθρωπο, ο οποίος παρέδωσε σε θάνατο τον Ιησού. Ο Πιλάτος φέρεται ως κόλακας προς τους ανωτέρους του, αλαζονικός και σκληρός προς τους κατωτέρους του, καχύποπτος και υποκριτικός όταν διέβλεπε κίνδυνο. Από τα ιερά ευαγγέλια φαίνεται ότι προσπάθησε να αποδώσει δικαιοσύνη προς τον Ιησού, μάλλον από πνεύμα αντίδρασης κατά των μισητών Ιουδαίων, αλλά υποχώρησε πριν από την εξέγερση του όχλου προσφεύγοντας σε πλάγια μέσα και μάλιστα για να εξασφαλίσει, κατά την κρίση του, τη θέση του υπέγραψε τη σταυρική καταδίκη του Ιησού. Τη θέση όμως αυτή δεν τη διατήρησε διότι ο ύπατος της Συρίας, Βιτέλιος, όταν διαπίστωσε την εγκληματική συμπεριφορά του έναντι των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών, τον διέταξε να απολογηθεί ενώπιον του Τιβέριου, στον οποίο είχαν φτάσει οι καταγγελίες σε βάρος του από τους Ιουδαίους. Πριν φτάσει, ο Τιβέριος πέθανε και παρουσιάστηκε απολογούμενος στον Καλιγούλα, ο οποίος και τον καθαίρεσε από το ύπατο αξίωμα του. Ο ιστορικός διέσωσε μαρτυρίες προγενέστερων συγγραφέων του σύμφωνα με τις οποίες ο Πιλάτος αυτοκτόνησε.
Ο Ιούδας Ισκαριώτης
Ο Ιούδας Ισκαριώτης ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Ιησού Χριστού. ήταν αυτός που τον πρόδωσε και παρέδωσε στους αρχιερείς. Ήταν γιος του Σίμωνα από την πόλη της Ιουδαίας Καριώθ, ο μόνος Ιουδαίος μαθητής, καθώς οι υπόλοιποι μαθητές κατάγονταν από τη Γαλιλαία. Φέρεται από τους ευαγγελιστές ως εγωιστής και φιλοχρήματος, πρακτικός και ελάχιστα πιστός στη θεϊκή αποστολή του Ιησού, αλλά περισσότερο προσηλωμένος στην εβραϊκή παράδοση του Μεσσία ως ελευθερωτή της Ιουδαίας από τους Ρωμαίους. Ο Ιησούς του ανέθεσε τη διαχείριση του μικρού κοινού ταμείου των δώδεκα μαθητών. Ο Ιούδας ήρθε τελικά σε συμφωνία με τους αρχιερείς και συνέβαλε στη σύλληψη του Ιησού, που έγινε στους κήπους της Γεθσημανής. Την επομένη της σύλληψης μετανόησε, επέστρεψε τα τριάντα αργύρια, τα οποία είχε εισπράξει ως αμοιβή για τον προδοτικό ασπασμό, και σύμφωνα με τους ευαγγελιστές αυτοκτόνησε με απαγχονισμό. Το όνομα του πέρασε στη λαϊκή παράδοση ως συνώνυμο της αχαριστίας, της υποκρισίας και της φιλαργυρίας.
Πηγή: http://www.enet.gr