Στις διαδικασίες των εκλογών, μετά το 1905, μετέσχε και το κόμμα στο οποίο μετείχε και ο Λένιν. Το κόμμα αυτό ονομαζόταν Εργατικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Ρωσίας, το οποίο όμως ήταν χωρισμένο σε δύο μεγάλες τάσεις. Η μία τάση, για κάποιο διάστημα, ήταν η πλειοψηφία, που ονομάζεται στα Ρωσικά «Μπολσεβίκ» (большевик) και η άλλη ομάδα, για κάποιο διάστημα, ήταν μειοψηφία, που ονομάζεται στα ρωσικά «Μένσεβικ» (меньшевик). Η μερίδα στην οποία ο Λένιν έπαιζε τον κεντρικό ρόλο ήταν εκείνοι που ονομάστηκαν «Μπολσεβίκοι» και έτσι το όνομα του Λένιν έχει συνδεθεί με τους Μπολσεβίκους. Εξάλλου, αυτή η μερίδα του κόμματος ήταν εκείνη η οποία πίστεψε ότι πρέπει να γίνει η επανάσταση το 1917.
Στο Εργατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ρωσίας, δεν υπήρχε μόνο ο Λένιν. Και άλλα στελέχη ήταν πολύ σημαντικά στην εποχή τους και θεωρούνταν και διεθνώς σπουδαία μεταξύ των κομμουνιστών του κόσμου. Ο πιο γνωστός κομμουνιστής διανοητής της Ρωσίας, την εποχή αυτή, είναι ο Πλεχάνοφ, ο οποίος ήταν θεωρητικός του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και κατά καιρούς δεν είχε τις απόψεις του Λένιν.
Ο Πλεχάνοφ, όταν τελικά έγινε η επανάσταση του ’17, έμεινε στο περιθώριο, διότι θεώρησε ότι ήταν λάθος. Ο Πλεχάνοφ θεωρούσε ότι η επιλογή τού να γίνει επανάσταση εκείνη τη στιγμή, μέσα στον πόλεμο, σε μια Ρωσία η οποία ήταν καθυστερημένη χώρα και όχι βιομηχανική χώρα, θα ήταν λάθος.
Η έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου δημιούργησε πολλές πλευρές μέσα στο κομμουνιστικό
κίνημα. Το κομμουνιστικό κίνημα, ο κομμουνισμός, έχει δύο χαρακτηριστικά σημεία: η κοινοκτημοσύνη και ο διεθνισμός, διότι πιστεύει ότι οι εργάτες δεν έχουν σύνορα και είναι διεθνιστικός. Όμως αυτό το οποίο συνέβη τώρα ήταν σύγκρουση κρατών και το κομμουνιστικό κίνημα δεν είχε ίδια στάση απέναντι στα πράγματα.
Μέσα στη Β΄ Διεθνή υπήρχαν εντονότατες απόψεις και αποκλίνουσες: αν μετέχει κανείς σε αυτό τον
πόλεμο, αν μετέχει, με ποια πλευρά μετέχει. Στη Β΄ Διεθνή οι κομμουνιστές προέρχονταν από πολλές χώρες που τώρα βρίσκονταν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ήταν ένα πολύ περίπλοκο θέμα για το κομμουνιστικό κίνημα, το οποίο εξάλλου ήταν σε αρκετά πρώιμη φάση και επεξεργαζόταν συνολικά τη φυσιογνωμία του.
Από την πλευρά του ο Λένι, παρότι βρίσκεται στο εξωτερικό, στην Ελβετία, θεωρεί αυτονόητη τη μετατροπή του παγκοσμίου πολέμου σε ευκαιρία για την ανάδυση της εργατικής τάξης και πιστεύει ότι στην πατρίδα του τώρα θα είναι καλό να προετοιμαστεί μια εξέγερση, μια επανάσταση για να ανατραπεί το καθεστώς στη ρωσική πλευρά.
Ο Λένιν πιστεύει αυτά και προπαγανδίζει αυτή τη στάση. Μέσα στο κόμμα του δεν είναι όλοι στην ίδια κατεύθυνση, όμως η πλευρά των Μπολσεβίκων βρίσκεται με τη θέση του Λένιν. Ενόσω η Ρωσία πολεμά, οι Μπολσεβίκοι θεωρούν ότι είναι ευκαιρία να βαθύνουν το ρήγμα μεταξύ των επαναστατικών δυνάμεων και των δυνάμεων που εκπροσωπούνται από τον Τσάρο και τη Δούμα αν και μέσα στη Δούμα μετέχουν και οι Μπολσεβίκοι και οι Μενσεβίκοι.
Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε όλα τα στρατόπεδα παρουσιάστηκαν λιποταξίες σε πιο αυξημένο επίπεδο από άλλοτε, ακριβώς διότι αυτός ο πόλεμος είχε τεράστια ένταση, έκταση και πολλές φορές αυτό το αδιέξοδο αίσθημα. Στην περίπτωση της Ρωσίας τώρα, οι λιποταξίες θα είναι περισσότερες και τούτο διότι οι Μπολσεβίκοι θα αποφασίσουν να υποσκάπτουν την ενότητα του ρωσικού στρατού στα μέτωπα του πολέμου, προκειμένου πρώτον να κερδίζουν οπαδούς μεταξύ των στρατιωτών και δεύτερον να προκαλούν λιποταξίες, ούτως ώστε ένοπλα άτομα να αφήνουν το μέτωπο και να καταφεύγουν με τη δικιά τους βοήθεια σε ασφαλή σημεία ώστε να μην εκτελεστούν.
Το κύριο σημείο στο οποίο έβρισκαν καταφύγιο ήταν τα Σοβιέτ των μεγάλων πόλεων, κυρίως της Πετρούπολης και της Μόσχας, τα οποία από το 1905 είχαν δημιουργηθεί και που στα οποία σταδιακά είχαν εισέλθει οι Μπολσεβίκοι και βρίσκονταν τα περισσότερα υπό τον έλεγχό τους. Τα Σοβιέτ είναι μια κατάσταση που προέκυψε από την αναταραχή, από την επανάσταση του 1905 και συνίστατο στην αυτονομία κάποιων περιφερειών αυτών των μεγάλων πόλεων, κάποιων συνοικιών, τις οποίες στην ουσία είχαν πάρει στα χέρια τους και διοικούσαν ομάδες της συνοικίας ή και άλλες που ήρθαν εκεί, και τηρούσαν κάποιου είδους τοπικές δημοκρατικές διαδικασίες, δηλαδή εκλογές, λαϊκές συνελεύσεις και έπαιρναν αποφάσεις για τη συνοικία, κατά κάποιο τρόπο αποκεκομμένες από την κεντρική αρχή και πολλές φορές αντιμέτωπες με τις κεντρικές αρχές.
Οι Μπολσεβίκοι είχαν κερδίσει έδαφος μέσα σε αυτά τα Σοβιέτ και στην ουσία τα είχαν μετατρέψει σε περιοχές ελέγχου τους, τοπικού ελέγχου τους στις μεγάλες πόλεις και κυρίως στην Αγία Πετρούπολη και στη Μόσχα. Μέσα σε αυτό το κλίμα, οι Μπολσεβίκοι διασπείρονται στο μέτωπο, στα χαρακώματα, στους στρατιώτες, τους εξηγούν ότι αυτός ο πόλεμος που γίνεται δεν είναι ο πόλεμος της πατρίδας, δεν είναι πόλεμος της Ρωσίας, δεν είναι πόλεμος κανενός αλλά είναι πόλεμος των τραπεζιτών, πόλεμος του κεφαλαίου, πόλεμος των καπιταλιστών και ότι τώρα πρέπει να επωφεληθεί κανείς για να δημιουργήσει το κράτος των εργατών, που θα φέρει την παγκόσμια ειρήνη και την παγκόσμια ομόνοια.
Η δράση τους αυτή έχει αποτελέσματα και επιτυγχάνουν μέσα στην κάψα του πολέμου να κερδίσουν οπαδούς αλλά και να κερδίσουν και ενόπλους με το μέρος τους, έτσι ώστε πλέον σταδιακά να δημιουργούνται μικρές ένοπλες ομάδες που επεκτείνονται και που αρχίζουν στο 1905, στο 1915, στο 1916 να ανησυχούν πολύ την πολιτική τάξη της Ρωσίας, διότι γίνεται φανερό ότι μπορεί να ετοιμαστεί πραξικόπημα, ότι πρόκειται με τα όπλα κάποιοι να ανατρέψουν το καθεστώς της δημοκρατίας το οποίο λειτουργούσε στη Ρωσία μετά το 1905.
Βέβαια όλοι ανησυχούν για τα τεκταινόμενα, διότι ο πόλεμος τρέχει, η χώρα έχει σαν κύριο θέμα της τον πόλεμο, εκατομμύρια Ρώσοι πολεμούν στα μέτωπα, χιλιάδες από αυτούς σκοτώνονται κάθε τόσο και οι σοροί τους μεταφέρονται με τα τρένα και με άλλα μέσα μεταφοράς, η χώρα ζει γύρω από τον πόλεμο.
Στο μεταξύ, αυτή η απόφαση, η δράση των Μπολσεβίκων γίνεται όλο και πιο έντονη, όλο και πιο βαθιά και εξ αυτού γίνονται και πιο έντονες οι αντιπαραθέσεις, διότι άτομα μέσα από τον κύκλο του κόμματος του Λένιν πιστεύουν ότι δεν πρέπει να γίνει επανάσταση, δράση των εργατικών δυνάμεων, των κομμουνιστικών δυνάμεων μέσα στον πόλεμο. Υπάρχουν και απόψεις που λένε «ας τελειώσει ο πόλεμος και μετά κάνουμε ό,τι είναι να κάνουμε». Όμως ο Λένιν, ο οποίος είναι ο κύριος κορμός των Μπολσεβίκων, πιστεύει ότι αυτή είναι η ευκαιρία και προς τα εκεί ωθεί τα πράγματα. Το κύριο σύνθημα το οποίο κινητοποιεί ο Λένιν είναι «γη, ειρήνη και ψωμί».
Αυτά τα τρία σημεία είναι εκείνα τα οποία τυπώνονται, γράφονται πάνω στις αφίσες, στις μεγάλες διαδηλώσεις που διοργανώνονται και το κόμμα των Μπολσεβίκων βρίσκεται μπροστά σε αυτά και παρωθεί τους οπαδούς του να καταλαμβάνουν δρόμους, να καταλαμβάνουν εργοστάσια πολεμικού υλικού ώστε να παρεμποδιστεί ο πόλεμος. Άλλοι βρίσκονται στο ίδιο κλίμα με αυτό, άλλοι το θεωρούν ότι είναι βαρύτατα προδοτικό και ότι εκθέτει τη Ρωσία στον απόλυτο κίνδυνο, την ώρα που πολεμά ενάντια στη Γερμανία και την Αυστρία και κινδυνεύει και η Ρωσία και ολόκληρος ο κόσμος να βρεθεί κάτω από γερμανικό έλεγχο.
