Μογγόλοι και Τουρκομάνοι

Οι Μογγόλοι και Τουρκομάνοι του κεντρικού πυρήνα των στεπών ήταν απόλυτοι νομάδες, απόλυτοι κτηνοτρόφοι και ζούσαν σε μικρές ομάδες, μετακινούμενοι, και σε φυλές. Η ζωή τους είχε καθημερινό ρυθμό. Ήταν άνθρωποι σκληροτράχηλοι, της δουλειάς. Προσπαθούσαν να επιβιώσουν σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Συχνά πυκνά έκαναν κάποια γιορτή, η φυλή συναντιόνταν, έκαναν ασκήσεις, άλειβαν το σώμα τους με λίπος και πάλευαν. Γυμνοί άνδρες έπαιζαν παιχνίδια έφιπποι ένα είδος παιχνιδιού με μπάλα, αλλά η μπάλα ήταν κομμένο κεφάλι προβάτου το οποίο και πετούσαν οι παίκτες έφιπποι κ.τ.λ. Τις νύχτες τραγουδούσαν τραγούδια της στέπας. Οι Μογγόλοι στην ουσία μιμούνται τους ήχους του αλόγου. Τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες τραγουδούσαν εκεί στις στέπες με ένα παράξενο για μας τρόπο.

Η διαδικασία της ζωής τους μπορούσε κατά περιόδους να έχει δύσκολες καταστάσεις, διότι αν ο χειμώνας παρατείνονταν και τα αποθέματα τροφής εξαντλούνταν τότε οι φυλές μπορούσαν να χαθούν από την πείνα και από τις δυσκολίες. Σε τέτοιες περιστάσεις δεν δίσταζε η μία φυλή να επιτεθεί στην άλλη για να αρπάξει ζώα ή αποθέματα τροφής. Αυτό ήταν μέσα στις αναμενόμενες καταστάσεις γι΄ αυτό και η επιθετικότητα στους ανθρώπους αυτούς ήταν φυσική. Από την ώρα της γέννησης τους μάθαιναν να πολεμούν, να αμύνονται και οι φυλές είχαν ένα πλάνο πολέμου. Δεν είναι απαραίτητο ότι πολεμούσαν συνεχώς, αλλά ήταν ετοιμοπόλεμοι και όταν πολεμούσαν ήταν ανελέητοι και σκληρότατοι ο ένας ενάντια στον άλλο. Η μία φυλή μπορούσε να έχει εχθρότητα με την άλλη. Άλλες φυλές πάλι μπορεί να έκαναν συμμαχία την μία χρονιά εναντίον μιας ομάδας άλλων φυλών, που και αυτές οι φυλές την άλλη χρονιά να άλλαζαν συμμαχίες.

Δεν ήταν ενιαίοι. Ήταν τουρκομανικά φύλα, μογγολικά φύλα, Τουνγκούζ φύλα, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι μεταξύ τους είχαν σύμπνοια. Μεταξύ τους υπήρχαν εχθρότητες και μεταξύ των τουρκομανικών φύλων και μεταξύ των μογγολικών και μεταξύ των τουρκομογγολικών, όπως και συμμαχίες.

Όμως, όταν η στέπα ενώνονταν, αν δηλαδή προέκυπτε μία προσωπικότητα που θα μπορούσε να τους ενώσει, τότε τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για τις υπόλοιπες φυλές του κόσμου. Το να ενώσεις τους ανθρώπους της στέπας ήταν δύσκολο εγχείρημα, γιατί ήταν ανεξάρτητοι και σκληροτράχηλοι και η μόνη τους αναγωγή ήταν η φυλή τους, για τη φυλή τους έδιναν τα πάντα, αλλά για τα υπόλοιπα δεν είχαν μεγάλες αγωνίες.

Οι άνθρωποι αυτοί στον κεντρικό τους πυρήνα, συνήθως βρίσκονται μακριά από τις γεωργικές περιοχές και ζουν τη ζωή τους. Όμως η στέπα είναι τεράστια και στο περίγραμμα της, στις περιοχές δηλαδή που είναι νοτιότερα, ανατολικότερα, δυτικότερα κ.τ.λ., είναι κοντά στις ζώνες των γεωργών, διότι από το 10.000 π.Χ. αρχίζει και αναπτύσσεται εδώ η γεωργία. Η ζώνη των κτηνοτρόφων δηλαδή αναπτύσσεται πάνω από αυτό το θαύμα της ανθρωπότητας, αυτοί στήνουν τον δικό τους άθλο, τον άθλο του απόλυτου κτηνοτρόφου.

Καθώς η Γεωργική Επανάσταση προχωρά και ωριμάζει, αυτό σημαίνει ότι δημιουργούνται κράτη, βασίλεια, αυτοκρατορίες, ηγεμονίες, πλούσιες με αποθέματα, με τροφές, με μεταξωτά, με ρούχα, με χρυσό, με μέταλλα κ.τ.λ.,. Οι κάτοικοι της στέπας αξιοποίησαν τη μεταλλουργία και στη στέπα υπήρχαν όχι μόνο κτηνοτρόφοι αλλά και σε κάποια σημεία σιδεράδες. Τους σιδεράδες τούς είχαν σε μεγάλη εκτίμηση, διότι αυτοί δημιουργούσαν τα εργαλεία που χρειαζόταν και κυρίως τα μέσα του πολέμου. Οι άνθρωποι λοιπόν, των στεπών, στην περιφέρεια της σκληρής τους ζώνης, εκεί που ακουμπούν στις ζώνες των γεωργών δεν ήταν δύσκολο να καταλάβουν ότι εδώ υπάρχει θαυμάσιο πεδίο επίθεσης και λεηλασίας.

Οι κάτοικοι των στεπών, ο σκληρός πυρήνας είναι ολιγάριθμοι, αλλά είναι πολύ αποτελεσματικοί όταν πολεμούν. Είναι ακατάβλητοι στην επίθεση τους, είναι εξαιρετικά αποτελεσματικοί όταν χτυπούν με τα άλογα τους, έγιναν πάρα πολύ επικίνδυνοι πολεμιστές/ ιππείς διότι εκείνοι (χρησιμοποίησαν) εφηύραν τη σέλα και τον αναβολέα και έτσι μπορούσαν να κινούνται πολύ αποτελεσματικά επάνω στο άλογο, να πατούν το πόδι τους και να φέρνουν κόντρα και καθώς είχαν απόλυτο έλεγχο, απόλυτη ταύτιση της κίνησης του σώματος τους με την κίνηση του ζώου ήταν σε θέση να στοχεύουν ενώ κάλπαζε το άλογο προς κάθε κατεύθυνση, ακόμη και να στρέφονται και να στοχεύουν προς τα πίσω με απόλυτη ακρίβεια, γιατί οι άνθρωποι αυτοί εκπαιδεύονταν από την παιδική τους ηλικία στη στόχευση, στη χρήση του δύσκολου αυτού τόξου της στέπας.

Και μια μικρή λοιπόν, ομάδα να φύγει από τη στέπα και να επιτεθεί σε μία περιοχή γεωργική, μπορεί να κάνει μεγάλες καταστροφές. Ορμούσαν στις περιοχές των γεωργών και έσφαζαν ολόκληρα χωριά, πόλεις και κωμοπόλεις, λεηλατούσαν, ήταν ακούραστοι λεηλάτες και επέστρεφαν με τα κλοπιμαία πίσω στις καλύβες τους. Έτσι αποτελούσαν το νούμερο ένα πρόβλημα για τις περιοχές των γεωργών. Κάποιες φορές μεγαλύτερες ομάδες εξ αυτών κινούνταν πιο συντονισμένα και χτυπούσαν κεντρικότερα περιοχές των γεωργών.

Κάποιες χώρες ήταν ιδιαίτερα εκτεθειμένες στην επιθετικότητα των ανθρώπων της στέπας με κορυφαία την Κίνα, η οποία είχε την ατυχία να μην έχει κανένα εμπόδιο να μεσολαβεί. Η χώρα αυτή είναι εκτεταμένες πεδιάδες και ποτίζεται από τον Κίτρινο ποταμό. Η Κίνα λοιπόν συνορεύει με τους ανθρώπους της στέπας και ζει την κόλαση από τις επιδρομές αυτών των δεκάδων και εκατοντάδων φυλών. Αποτέλεσμα λοιπόν είναι η Κίνα κάποια στιγμή να μην αντέξει αυτόν τον κίνδυνο και να αποφασίσει να χτίσει ένα τείχος, για να εμποδίσει τις επιδρομές.

Αυτό το τείχος είναι το Σινικό Τείχος. Η Κίνα στο 200 περίπου π.Χ. απέκτησε την πρώτη μορφή του μεγαλύτερου τεχνικού έργου στην ιστορία της ανθρωπότητας, τουλάχιστον μέχρι τον 20ο αι., του Σινικού τείχους. Η σημερινή μορφή του κινέζικου τείχους είναι του 16ου αιώνα μ.Χ. αλλά η πρώτη του μορφή -απλούστερη απ’ την σημερινή- είναι του 220-200 π.Χ. Ξεκίνησε ως ένα τείχος 4.000 χιλιομέτρων εξελίχθηκε σε ένα τείχος 6.500 χιλιομέτρων, ένα ασύλληπτης έκτασης τεχνικό έργο το οποίο καβαλάει βουνά, κυλάει σε πεδιάδες, πέφτει σε χαράδρες δεν σταματά προκειμένου να απαλλάξει την Κίνα από την επιθετικότητα των ανθρώπων της στέπας και ιδιαιτέρως των Μογγόλων.

Και άλλες περιοχές, όμως, ήταν σταθερά εκτεθειμένες στην επιθετικότητα των Μογγόλων όπως είναι η Ρωσία, η Ευρώπη, η Μέση Ανατολή, η Περσία και η Ινδία διότι οι Μογγόλοι και οι Τουρκομάνοι έβρισκαν διέξοδο για να χτυπήσουν αυτές τις γεωργικές περιοχές.