Το κινεζικό Κόμμα αποτελείται από αφοσιωμένους ιδεολόγους, ανθρώπους οι οποίοι πιστεύουν στην ιδεολογία τους και πιστεύουν ότι θα φέρουν καλές εξελίξεις στην Κίνα. Το σύνολο αυτών των συλλήψεων ονομάζεται «Μεγάλο Άλμα Προς Τα Εμπρός». Μάο, ο οποίος πίστευε ότι πρέπει να
εκσυγχρονιστεί η Κίνα, με την έννοια της εκβιομηχάνισης, ότι πρέπει να εκβιομηχανιστεί. Όμως εκείνος πίστευε ότι έχει συλλάβει έναν άλλο πιο λαϊκό, πιο δημοκρατικό τρόπο εκβιομηχάνισης και σκέφτηκε ότι η Κίνα πρέπει να γίνει χώρα της βαριάς βιομηχανίας και της μεταλλουργίας, όμως να μην είναι συγκεντρωμένη σε κάποιες περιοχές βιομηχανικές η βιομηχανία της αλλά να είναι σπαρμένη σε όλη την ύπαιθρο.
Έτσι δημιουργήθηκαν 600.000 υψικάμινοι κατεσπαρμένες σε διάφορα σημεία για να δημιουργούν ατσάλι και μεταλλουργία. Αποτέλεσμα ήταν να αποτύχει τελείως αυτό το πλάνο. Διότι δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν οι κάμινοι, επειδή αυτές σε μικρές περιοχές που δεν είχαν τον τρόπο να φέρουν τις πρώτες ύλες και τα υλικά.
Το Μεγάλο Άλμα Προς Τα Εμπρός, το οποίο περιελάμβανε και τις επεμβάσεις στην ύπαιθρο και αυτή τη σύλληψη για τη διάχυση της βιομηχανίας και μάλιστα της μεταλλουργικής βιομηχανίας. Το σκέλος αυτό απέτυχε. Το 1961 ήδη έδειξε ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει με αυτό τον τρόπο, ήδη το πλήρωσε η Κίνα με λιμό (που παλιότερα θεωρούνταν ότι κόστισε τη ζωή σε περίπου δέκα με δεκαπέντε εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά σήμερα οι Κινέζοι μελετητές θεωρούν ότι ο αριθμός είναι μεγαλύτερος) που έπρεπε να αντιμετωπιστεί.
Έτσι στη δεκαετία του ’60 αναστέλλονται διάφορες πλευρές που είχαν δοκιμαστεί με τόση αποτυχία, ιδιαίτερα αυτή η διάχυση της βιομηχανίας το ’50, ειδικά αυτή της βιομηχανίας, και στη δεκαετία του ’60 επιλέγονται άλλες λύσεις που πια αρχίζουν να λειτουργούν καλύτερα.
Πάντως ο Μάο θεωρεί ότι δεν υπάρχει σωστή επαναστατική ιδεολογία στη χώρα, ότι ο Κινέζος είναι προσκεκολλημένος στις παλιές του αντιλήψεις, δηλαδή στον κομφουκιανισμό, στον βουδισμό, στη λατρεία των προγόνων και στις νοοτροπίες που φέρνουν αυτά. Και ξεκινά μια νέα μεγάλη προσπάθεια του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας η οποία ονομάζεται «Πολιτιστική Επανάσταση».
Η Πολιτιστική Επανάσταση διήρκεσε περίπου πέντε χρόνια από το 1965 έως το 1969 και είχε περίπλοκες πλευρές, έφερε μεγάλη βία μέσα στην Κίνα καθώς σε μικρό τοπικό επίπεδο ο ένας επιτίθετο στον άλλο, μαθητές χτυπούσαν τους δασκάλους τους, νεαρά παιδιά δεν σέβονταν τους γέροντες διότι θεωρήθηκαν ότι είναι παλαιές αξίες που έπρεπε να ανατραπούν και γενικά ο ένας έβλεπε ως εχθρό του Κόμματος τον άλλον. Δημιουργήθηκε ένα βαρύ κλίμα στην Κίνα στην Πολιτιστική Επανάσταση κατά την οποία η προσωπολατρία του Μάο έφτασε σε ασύλληπτα επίπεδα. Πάντως το 1969 η Πολιτιστική Επανάσταση έκανε τον κύκλο της. Θεωρήθηκε εκ των υστέρων από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας σαν μια λάθος επιλογή.
Το 1969 πλέον ο Μάο ήταν ηλικιωμένος, όχι τόσο καλά στην υγεία του, υπήρχε ήδη μια αναταραχή στο εσωτερικό του Κόμματος καθώς προετοιμάζονταν οι διάδοχοί του. Το Κόμμα ήταν χωρισμένο σε ομάδες, κάποιες οι οποίες πίστευαν ότι ο Μάο δεν καθοδηγούσε επιτυχημένα την Κίνα, άλλοι πίστευαν ότι την καθοδήγησε επιτυχημένα άρα να ακολουθήσουμε την ίδια πορεία. Τελικά ο Μάο πέθανε το 1976. Από τη σορό του Μάο παρήλασαν εκατομμύρια Κινέζων για να του αποδώσουν τιμές. Ο Μάο στη νεκρική του κλίνη είναι σκεπασμένος με τη σημαία του κομμουνισμού, με το σύμβολο του κομμουνισμού, δηλαδή το σφυρί και το δρεπάνι, το σφυροδρέπανο.
Όμως μετά τον θάνατο του Μάο οι εσωτερικές διενέξεις του Κομμουνιστικού Κόμματος έγιναν εμφανείς με την έκρηξη μιας στάσης. Οι αντίπαλοι το ονόμασαν πραξικόπημα. Η χήρα του Μάο, μία σκληροτράχηλη κομμουνίστρια, μαζί με άλλα τρία στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος που ονομάστηκαν η Συμμορία των Τεσσάρων, προσπάθησαν να κρατήσουν τον έλεγχο του Κόμματος και να ανατρέψουν την πιθανότητα να πάρουν πάλι τα ηνία του Κόμματος οι ονομαζόμενοι εκσυχρονιστική ομάδα. Υπήρξε μεγάλη ένταση στην Κίνα εκείνη την περίοδο. Τελικά αυτοί οι τέσσερις αποτυγχάνουν στην κίνησή τους.
Μετά τον θάνατο του Μάο η κύρια μορφή του Κομμουνιστικού Κόμματος, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας αναδεικνύεται ο σημαντικότερος ο Τενγκ Χσιάο Πινγκ (Deng Xiaoping). Ο Τενγκ Χσιάο Πινγκ άλλαξε την Κίνα καθώς πίστευε ότι η Κίνα πρέπει να ανοιχτεί στον
κόσμο, να ανοιχτεί στις επενδύσεις και να γίνει βιομηχανική χώρα με εξαγωγές και πρόσωπο ανοικτό σε όλες τις ευκαιρίες οικονομικής ανάπτυξης που μπορούσαν να παρουσιαστούν.
Έτσι έδωσε έμφαση στη δημιουργία μεγάλων βιομηχανικών μονάδων που καθοδηγούνταν και χρηματοδοτούνταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα, παραμένει μέχρι σήμερα χαρακτηριστικό της Κίνας αυτό. Εξάλλου και η παλιά Κίνα ήταν ξακουστή για τα κρατικά της μονοπώλια, δηλαδή ολόκληροι κλάδοι της οικονομίας της Κίνας βρίσκονταν στα χέρια της κεντρικής διοίκησης, ήταν στην ουσία κρατικά. Ο Τενγκ Χσιάο Πινγκ το κάνει αυτό, αλλά ταυτόχρονα προσελκύει και επενδύσεις από το εξωτερικό και έτσι μετά από τη δεκαετία του 1980 η Κίνα αλλάζει πορεία και γίνεται η Κίνα που είναι σήμερα.