Ο τρομερός κίνδυνος που απειλούσε τους Πελοποννήσιους και λεγόταν Ιμπραήμ, έκανε τους Μανιάτες να παραμερίσουν τις διαφορές τους. Στην κατασίγαση των παθών βοήθησε ο μετέπειτα μητροπολίτης Γεράσιμος Παγώνης μαζί με τον Ιάκωβο Κορνήλιο και τον αρχιδιάκονο, Ιωακείμ Κωνσταντά, που κατόρθωσαν να συστηθεί στην Καρδαμύλη εννεαμελής γενική επιτροπή της Μάνης με το όνομα «Εφορία της Σπάρτης». Οι ίδιοι σχημάτισαν άλλη τριμελή επιτροπή, που θα αποτελούσε τον σύνδεσμο της μεγάλης εννεαμελούς επιτροπής με την επιτροπή Ζακύνθου και θα φρόντιζε για την προμήθεια τροφών και πολεμοφοδίων στους Μανιάτες.
Στην ένωση των Μανιατών συνέβαλε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος στις 25 Μαΐου το βράδυ άφησε το γενικό στρατόπεδο και έφθασε στον Αλμυρό, όπου συναντήθηκε με τους ισχυρότερους καπεταναίους και τους μίλησε για την ανάγκη να ομονοήσουν και να κινηθούν εναντίον του εχθρού. Αυτοί του υποσχέθηκαν ότι θα συγκροτήσουν στρατόπεδο στον Αλμυρό, το οποίο θα «συναγροικείται» μαζί του και ότι σε λίγο θα εκστρατεύσουν.
Ο Ιμπραήμ πίστευε πως με το «μπουγιουρντί» (αναγνώριση υποταγής) που είχε στείλει στη Μάνη στις 15 Οκτωβρίου 1825, στον Γιωργάκη Μαυρομιχάλη, ο οποίος για να πετύχει την απελευθέρωση του είχε υποσχεθεί να συνεργήσει στο προσκύνημα της Μάνης, η υποταγή της θα ήταν εύκολη. Σύντομα, όμως, αντιλήφθηκε ότι οι Μαυρομιχάληδες τον ενέπαιζαν και έτσι στις 29 Μαΐου ζήτησε με τελεσίγραφο προς τον Γιωργάκη Μαυρομιχάλη τη υποταγή της Μάνης με προθεσμία 10 ημερών. Οι Μανιάτες του απάντησαν ότι ότι τον περιμένουν.
Οι Μανιάτες οχυρώθηκαν τότε στο στενό του Αλμυρού, όπου επισκεύασαν και την λιθόκτιστη Βέργα, έναν τοίχο που είχε χτιστεί με ξερολιθιά το προηγούμενο έτος, και άρχισαν τη γενική επιστράτευση. Στον Αλμυρό συγκεντρώθηκαν 5.000 περίπου Μανιάτες και άλλοι Πελοποννήσιοι. Επικεφαλής τους τέθηκαν Ηλίας Κουσάκος Μαυρομιχάλης, Αναστάσιος Μαυρομιχάλης, Σταύρος Καπετανάκης, Αντώνης Τρουπάκης και άλλοι.
Ο Ιμπραήμ συγκέντρωσε στη Καλαμάτα εκλεκτά στρατεύματα, 8.000 πεζούς και ιππείς, και με αυτά βάδισε στις 21 Ιουνίου εναντίον των Μανιατών. Τους 6.000 ή 6.500 άνδρες του έστειλε υπό τον κεχαγιά του να χτυπήσουν κατά μέτωπο τους οχυρωμένους στη Βέργα, ενώ ο ίδιος με 1.500 ή 2.000 άνδρες επιβιβάσθηκε σε 2 βρίκια και μερικά μεταγωγικά και παραπλέοντας τις ακτές της Μάνης προσπάθησε να φέρει αντιπερισπασμό στους Έλληνες και να τους αναγκάσει να μετακινήσουν μέρος από τις δυνάμεις τους προς υπεράσπιση των παραλίων. Την ίδια μέρα ο Ιμπραήμ βομβάρδισε την Τραχήλα, τον Άγιο Δημήτριο και τις Κιτριές.
Την άλλη μέρα, 22 Ιουνίου, 800 Αιγύπτιοι ιππείς, έφθασαν ως την οχυρωματική γραμμή. Οι Μανιάτες όμως τους υποδέχθηκαν με πυκνό και εύστοχο πυρ, εξοντώνοντας 50 από αυτούς και με ορμητική αντεπίθεση τούς ανέτρεψαν και τούς καταδίωξαν ως την Αγιασώ, σε απόσταση ενός τετάρτου. Τα λάφυρα τους ήταν 2 σημαίες και 10 άλογα. Ύστερα από 20 λεπτά, της ώρας οι Αιγύπτιοι με όλες τους τις δυνάμεις, 7.000 περίπου πεζούς και ιππείς, εξαπέλυσαν εννέα αλλεπάλληλες επιθέσεις ως τις 3 το απόγευμα, αλλά όλες αναχαιτίστηκαν εμπρός στον τοίχο της Βέργας. Τότε οι Μανιάτες με νέα αντεπίθεση απώθησαν πάλι τους επιδρομείς ως την Αγιασώ. Οι απώλειες των Αιγυπτίων ήταν πολύ μεγάλες: πάνω από 300 νεκροί, εκτός από τους πληγωμένους. Από τους Έλληνες έχασαν την ζωή τους μόνο 3 και 4 πληγώθηκαν.
Στις 23 του μηνός, οι εχθροί επανέλαβαν την επίθεση εναντίον του τοίχου της Βέργας, αλλά και πάλι αποκρούσθηκαν. Η επίθεση αυτή δεν ήταν ορμητική, όπως η προηγούμενη. Στις 24 δοκίμασαν πάλι αν κάμψουν την αντίσταση των Μανιατών αλλά απέτυχαν. Την ίδια μέρα ο Μανιάτες αποφάσισαν να επιλέξουν εθελοντές -και παρουσιάσθηκαν πρόθυμα 800- και να επιτεθούν τη νύχτα στο στρατόπεδο. του εχθρού. Ο Ιμπραήμ, όμως, το ίδιο βράδυ, είτε γιατί πληροφορήθηκε την επικείμενη επίθεση, είτε γιατί φοβήθηκε μια τέτοια επιχείρηση, αποσύρθηκε στη Μεσσηνία πέρα από τον ποταμό Νέδοντα ποταμό. Ο Κολοκοτρώνης, που οι Μανιάτες είχαν ζητήσει τη βοήθεια του, έφθασε μετά το τέλος της μάχης.
Ταυτόχρονα με την επίθεση τους εναντίον της Βέργας, οι Αιγύπτιοι επιχείρησαν αποβατική ενέργεια στον Δηρό τη νύχτα της 21ης προς την 22α Ιουνίου. Οι δυνάμεις τους διαιρέθηκαν σε δύο φάλαγγες και η μία κινήθηκε προς την Αρεόπολη, ενώ η άλλη προς τον Πύργο και τη Χαριά. Στην αρχή οι επιδρομείς αιφνιδίασαν και πανικόβαλαν τους κατοίκους των θέσεων αυτών, εφόσον μάλιστα οι περισσότεροι άνδρες βρίσκονταν στον Αλμυρό. Σύντομα όμως συνάντησαν ισχυρή αντίσταση σε ορισμένους πύργους. Οι Μανιάτες τότε ανασυντάχθηκαν, ειδοποίησαν τα γύρω χωριά και την επόμενη ημέρα αντεπιτέθηκαν με θυελλώδη ορμή -μαζί και οι Μανιάτισσες με τα δρεπάνια- και κυνήγησαν τους εχθρούς ως την ακρογιαλιά του Δηρού. Πολλοί Αιγύπτιοι ρίχθηκαν τότε στη θάλασσα και κολυμπώντας προσπάθησαν να σωθούν στα πλοία. Ο απώλειες τους ήταν σημαντικές.
Με πληροφορίες από: Ιστορία του ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών