Μετά τη Γεωργική Επανάσταση, μια καινούργια ενασχόληση του ανθρώπου είναι η κτηνοτροφία, που συνέβαλε και αυτή στη βελτίωση της διατροφής του. Μια περιοχή με γεωργία μπορούσε να θρέψει τουλάχιστον 10 φορές περισσότερους ανθρώπους από ό,τι μπορούσε η ίδια περιοχή στη φάση του κυνηγίου. Τώρα και η εξημέρωση των ζώων βελτιώνει πάρα πολύ τις δυνατότητες μιας περιοχής να εκθρέψει μεγαλύτερο αριθμό ατόμων, επομένως μπορεί σε μια μικρή περιοχή να κατοικήσουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι από ό,τι στο μακρό χρόνο των προηγουμένων τρόπων διατροφής.
Όμως, η δημιουργία της κτηνοτροφίας δημιούργησε κι ένα άλλο φαινόμενο. Στις πεδιάδες οι γεωργοί χρησιμοποιούσαν την κτηνοτροφία σαν συμπλήρωμα της διατροφής τους άρα και της οικονομικής τους δραστηριότητας. Δεν θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς, γιατί ο χώρος στις πεδιάδες είναι εύφορος και οι γεωργοί επιθυμούν να τον αξιοποιούν για τη γεωργία, όχι για την τροφή των ζώων τους.
Όμως, όσο κανείς ανεβαίνει σε πιο ορεινά σημεία η γη γίνεται λιγότερο εύφορη και φτάνοντας κανείς σε υψηλότερα ορεινά τότε η γη είναι κατά κανόνα από λίγο έως καθόλου εύφορη, με την εξαίρεση κάποιων ορεινών κοιλάδων, που μπορεί να έχουν χαρακτηριστικά εύφορης γης. Αυτό σημαίνει ότι όσο προχωρούμε από τα πεδινά στα ορεινά τόσο οι γεωργοί γίνονται περισσότερο κτηνοτρόφοι και λιγότερο γεωργοί και όταν φτάνουμε στα ψηλά ορεινά πια, οι κάτοικοι είναι κατά κύριο λόγο κτηνοτρόφοι και λιγότερο γεωργοί στα λίγα σημεία, στα οποία υπάρχουν εύφορα μέρη για την καλλιέργεια γης και το επιτρέπει και ο καιρός.
Έτσι διαμορφώνονται δύο ζώνες, οι ζώνες των γεωργών στα εύφορα πεδινά και ημιορεινά και οι ζώνες των κτηνοτρόφων στα ψηλά ορεινά. Μάλιστα σε αρκετές περιοχές του κόσμου και βέβαια στη Μεσόγειο και στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Ευρώπη, οι κτηνοτρόφοι των ψηλών ορεινών αναγκάζονται να μετακινούν τα ποίμνια τους προς τα πεδινά τον χειμώνα και προς τα ορεινά το καλοκαίρι. Έτσι μέσα στον χρόνο ζουν στην πραγματικότητα μια ημι-νομαδική ζωή και καθώς μετακινούν τα ποίμνια τους, τα οποία είναι μεγάλα επειδή στηρίζονται στην κτηνοτροφία, περνούν μέσα από τα χωράφια των γεωργών, τα ζώα τσαλαπατούν τα χωράφια, τρέφονται από τα σπαρτά των γεωργών, με αποτέλεσμα από αυτό τον βαθύ χρόνο της ανθρωπότητας να δημιουργείται ένα μίσος το οποίο διατρέχει μέχρι σήμερα την ιστορία της ανθρωπότητας, ένα μίσος μεταξύ κτηνοτρόφων και γεωργών, μία σύγκρουση μεταξύ των ανθρώπων του βουνού και της πεδιάδας, μία σύγκρουση η οποία αντανακλάται και σε θρύλους, όπως π.χ. η ιστορία του Άβελ και του Κάιν στην Παλαιά Διαθήκη.
Οι κτηνοτρόφοι, σε αντίθεση με τους γεωργούς, ζώντας δίπλα στα ζώα τα οποία συνεχώς κινούνται και οι ίδιοι κινούνται για να τα ακολουθούν σε δύσκολες συνθήκες καιρού και κλίματος και σε βουνά και σε χαράδρες ή σε δύσκολα εδάφη, αποκτούν μέσα στους αιώνες πολύ ισχυρό σώμα, γίνονται άνθρωποι σκληροτράχηλοι, σκληραγωγημένοι, ευέλικτοι. Και βέβαια επειδή ζουν πολλές ώρες μόνοι τους με τα ζώα, αντιμέτωποι με κινδύνους, λύκους, αρκούδες, ληστές που επιτίθενται πάνω στα βουνά, οι ίδιοι είναι σκληροτράχηλοι πολεμιστές. Οι ίδιοι επίσης μπορεί να επιτίθενται σε έναν άλλο κτηνοτρόφο, αλλά και να δέχονται επιθέσεις και από άλλους κτηνοτρόφους.
Οι άνθρωποι, που σχετίζονται με τα ζώα και είναι αφοσιωμένοι στην κτηνοτροφία είναι σκληροτράχηλοι, είναι δυναμικοί, είναι επιθετικοί, έχουν εξοικειωθεί με την πείνα, με το κρύο, με τη δίψα, με τη μοναξιά και αυτό τους κάνει να θεωρούν τους γεωργούς, οι οποίοι κατοικούν σε σχετικά εύκολες, κατά τους κτηνοτρόφους, συνθήκες και ζουν μια ήρεμη ζωή, να θεωρούν τους γεωργούς ανθρώπους άμαχους, μαλακούς και ασήμαντους και οι ίδιοι τους εαυτούς τους πολεμικούς και σκληροτράχηλους, όπως και ήταν.