Τη δεκαετία του 1920, βρίσκει την Κίνα σε καλύτερη κατάσταση. Αρχίζει δηλαδή να διαφαίνεται μία
αχτίδα αναδιαμόρφωσης της Κίνας και ο Τσιάνγκ Κάι Σεκ πλέον, εκείνος ο οποίος έχει τη δεκαετία του ‘20 τα ηνία, αποδεικνύεται δραστήριος και αποφασισμένος. Η Κίνα μοιάζει να πηγαίνει καλύτερα, αλλά ταυτόχρονα έχει παρουσιαστεί ήδη ένα κόμμα τελείως καινούργιο, παράξενο, που ονομάζεται Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας.
Ο κομμουνισμός και τα κομμουνιστικά κόμματα στο 1900 είναι σχεδόν άγνωστα στον κόσμο. Μόνο
κάποιοι διανοούμενοι, σε κάποια σημεία πολύ προχωρημένων χωρών, κάτι γνωρίζουν γι’ αυτό, αλλά μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, που συνέβη το 1917 στη Ρωσία, και τη μετατροπή της μεγαλύτερης χώρας στον κόσμο σε κομμουνιστική -που η μεγαλύτερη αυτή χώρα στον κόσμο, η Ρωσία, έχει σύνορα με την Κίνα-, λογικό είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα να λειτουργήσει ως «συγκοινωνούν δοχείο» και να εμπνευστούν άνθρωποι και να υιοθετήσουν τις απόψεις του κομμουνισμού.
Έτσι παρουσιάζεται στην αρχή ένα μικρό κόμμα, αλλά σταδιακά ενισχύεται, που ονομάζεται Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας και έχει αρχηγό του έναν νεαρό Κινέζο, που ονομάζεται Μάο Τσε Τουνγκ. Ο Μάο Τσε Τουνγκ είναι μια χαρισματική προσωπικότητα, ένας άνθρωπος που μιλάει
και ξέρει να απευθύνεται στο πλήθος και να το εμπνέει. Επομένως αναδεικνύεται σε αντίπαλο του Τσιάνγκ Κάι Σεκ και του Κουομιτάνγκ.
Οι κομμουνιστές έχουν τελείως άλλη πολιτική ατζέντα από τους οπαδούς του Πατριωτικού Κόμματος Κίνας. Οι μεν οπαδοί του Κουομιτάνγκ επιθυμούν μια δημοκρατική, δυτικού τύπου Κίνα με εκλογές, με κόμματα, με ελευθεροτυπία, με κοινοβούλιο, οι δε κομμουνιστές πιστεύουν σε μία
Κίνα την οποία θα διοικεί το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας, και θα είναι μια Κίνα κοινοκτημονική, μια κι ο πυρήνας του κομμουνισμού είναι η κοινοκτημοσύνη και η κατοχή των μέσων παραγωγής από το κράτος και η απόδοση στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του.
Στη δεκαετία του 1920, το κόμμα του Τσιάνγκ Κάι Σεκ είναι με απόσταση το μεγαλύτερο κόμμα της Κίνας, έχει οπαδούς σε όλη την έκταση της Κίνας και στη δεκαετία του 1920 η δράση του Κουομιτάνγκ είναι επιτυχημένη, και η Κίνα ξαναενοποιείται. Δηλαδή το Κουομιτάνγκ κατάφερε να χτυπήσει τους έχοντες τα ηνία και τη δύναμη, τις διάφορες εγκληματικές ομάδες που έλεγχαν ολόκληρες περιφέρειες της Κίνας τρομοκρατώντας πληθυσμούς και ενοποιεί την Κίνα.
Το κόμμα των κομμουνιστών προς το τέλος της δεκαετίας του ‘20 έχει πια αρκετά καλή παρουσία στην Κίνα και είναι διαχυμένο κυρίως στις νότιες και νοτιοανατολικές επαρχίες. Τα δύο κινέζικα κόμματα, δηλαδή έχουν τον νου τους στην Κίνα, την πονούν, συμφωνούν ότι πρώτον η πιο μεγάλη προτεραιότητα για την Κίνα είναι να συντριβούν οι εγκληματικές ομάδες των επαρχιών και να αρθεί η πολυδιάσπαση της Κίνας, και δεύτερον ότι το μεγάλο πρόβλημα της Κίνας είναι οι Ιάπωνες.
Δηλαδή, ως πατριωτικά κόμματα και τα δύο, σωστά κρίνουν ποιες είναι οι προτεραιότητες της
Κίνας, και παρότι ιδεολογικά είναι αντίπαλοι συγκλίνουν σε αυτά τα σημεία και εξαρχής
παρουσιάζεται ένα ενθαρρυντικό στοιχείο σε αυτό, ότι συνεργάζονται όταν πρόκειται γι’ αυτές τις δύο προτεραιότητες, δηλαδή στο να χτυπηθούν πρώτα οι έκνομοι των επαρχιών και δεύτερον να
χτυπηθούν οι Ιάπωνες.
Παρότι αυτά τα δύο κόμματα θα συγκρουστούν βαρύτατα σε έναν παρατεταμένο, στην ουσία, εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος θα πάρει τραγικές διαστάσεις στη δεκαετία του 1940, δεν έπαψαν κατά καιρούς να συνεργάζονται σε αυτές τις πλευρές και ιδιαίτερα στην κοινή αποδοχή ότι ο μεγάλος εχθρός είναι η Ιαπωνία. Όσο η Ιαπωνία ήταν μες στα εδάφη της Κίνας (μέχρι το 1943-44 που
έφυγαν και οι τελευταίοι Ιάπωνες) πρώτα πρώτα τους πολεμούν και όλοι οι Κινέζοι, αλλά οι Ιάπωνες δεν έφυγαν επειδή τους πολεμούσαν οι Κινέζοι, αλλά γιατί ηττήθηκαν από τις Ηνωμένες
Πολιτείες Αμερικής.
