Οι συνθήκες ζωής των Κρητικών κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας ήταν πραγματικά άθλιες. Μέσα σε αυτές τις τόσο δύσκολες συνθήκες ήταν φυσικό να παρατηρηθεί έκλυση των ηθών. Στην ύπαιθρο οργίαζε η κλοπή και προπαντός η ζωοκλοπή, που ήταν ανέκαθεν η μάστιγα του κρητικού βίου. Στα αστικά κέντρα είχε αναπτυχθεί σε μεγάλο βαθμό η πορνεία. Οι αρχές έπαιρναν μέτρα εξυγίανση των ηθών και αναφέρεται επανειλημμένως εκτόπιση των πορνών από τον Χάνδακα, ύστερα από αναφορές των πολιτών. Εκτός όμως από τις «κοινές» γυναίκες υπήρχαν και οι «καπατμά», χριστιανές κόρες, που έπαιρναν στα σπίτια τους οι μουσουλμάνοι παρά τους ιερούς τους νόμους και αποκτούσαν με αυτές ανεπιθύμητα τέκνα που τα εξέθεταν στις πόρτες των βαλανείων (χαμάμ) και των τεμενών.
Το παρακάτω απόσπασμα από διαταγή (μπουγιουρουλντί) του Κιαμήλ Αχμέτ πασά του Χάνδακα, με χρονολογία του , 1763, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και διαφωτιστικό: «…συμπεριλαμβάνουν και διατηρούν οι Μουσουλμάνοι άνευ νομίμου γάμου υπό το όνομα καπατμά και πεσλεμέ γυναίκας, τας οποίας εκλέγουν μεταξύ των νέων κορασίδων των ραγιάδων και των συζύγων αυτών και όντες έκδοτοι προς την μοιχείαν καθημερινώς αναρτούν εν ή δύο νόθα παιδιά εις τας θύρας των τεμενών και των βαλανείων ή τα ρίπτουν εις απόκεντρα μέρη, οπότε άλλα μεν εκ τούτων γίνονται βορά των κυνών, άλλα αποκρύπτουν οι εξευτελισμένοι υπό του Ισλάμ άπιστοι και αφού τα μεταφέρουν εις τας εκκλησίας των, διαμένουν ταύτα εις το αιώνιον σκότος της απίστου θρησκείας των…».
Η διαταγή αυτή απευθύνεται ιδιαίτερα στους ιμάμηδες (ιερείς) των Τούρκων και τους καθιστά υπεύθυνους για την διερεύνηση τέτοιων περιπτώσεων παράνομης συμβίωσης: «ερευνήσατε και ανακαλύψατε τας κατοικίας των εντός της πόλεως άνευ νομίμου γάμου προσληφθεισών αλλοεθνών γυναικών και, όσοι επιθυμούν να τας συζευχθούν, να προβήτε εις την δι’ ιερονομικής αδείας σύζευξιν των, ως δευτέρα, τρίτην και τετάρτην σύζυγον, εις δε τας απομεινούσας, όσαι εξ αυτών είναι εις ενδιαφέρουσαν κατάστασιν, να καθορίσετε, ιερονομική αδεία, μίαν διατροφήν και να επιστρέψετε και να παραδώσετε αυτάς εις τον κηδεμόνα και τους συγγενείς αυτών. Όσοι δε δεν επιθυμούν να υπανδρευθούν και δεν επιθυμούν να διακόψουν, είτε δεν έχουν ουδέναν και είναι απόμαχοι,φροντίσατε να παραδώσετε αυτάς εις τους ιερείς των…».
Αυτή όμως την πολιτική του Κιαμήλ Αχμέτ πασά δεν ακολουθούσαν όλοι οι πασάδες της Κρήτης. Το κακό δεν θεραπεύτηκε και η έκθεση των νόθων τέκνων είχε πάρει σε ορισμένες εποχές διατάσεις μεγάλου κοινωνικού προβλήματος, ιδιαίτερα στον Χάνδακα. Οι τουρκικές αρχές έπαιρναν βέβαια κάποια στοιχειώδη κοινωνική μέριμνα και καθόριζαν ένα μικρό βοήθημα για τη διατροφή των γυναικών και των ανήλικων παιδιών τους, που εξακριβωμένα ήταν νόθα παιδιά μουσουλμάνων. Το 1754 ο ιεροδίκης του Χάνδακα καθόρισε βοήθημα 4 παράδων για ημερησίως για κάθε ανήλικο παιδί, που γεννήθηκε από τη χριστιανή Μαργιά και τον Καρεμφίλη Μεχμέτ μπεσέ (εξισλαμισμένο Κρητικό).
Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών