Η πρώτη εντύπωση μετά την απόβαση στην Κέρκυρα δεν διαφέρει από αυτήν του Γιβραλτάρ. Η ίδια χαμηλή, στενή, βρώμικη είσοδος και καθολική έλλειψη ευπρεπών καταλυμάτων. Το ίδιο πλήθος δίποδων και τετράποδων, η ίδια ανάμειξη ψαριών και πορτοκαλιών. Υπάρχει, όμως, μια διαφορά: η εικόνα εγκατάλειψης του τελωνείου από όπου έπρεπε να περάσουμε.
Το πλήθος, που βλέπαμε στην από θαλάσσης είσοδο της πόλης, δεν λιγοστεύει όσο προχωράμε προς τους μεγάλους κεντρικούς δρόμους. Περνάμε, στην αρχή, μέσα από ένα είδος αγοράς, ένα παζάρι, τόσο γεμάτο από ανθρώπους, πάγους φρούτων και λαχανικών, ώστε είναι πραγματικά δύσκολο να προχωρήσεις.
Οι στενοί δρόμοι αυτού του μέρους στην Κέρκυρα συνδυάζουν όλα τα εντυπωσιακά του Γιβραλτάρ, της Γένουας, του Αλγερίου, της Μπολόνιας, του Τορίνου και της Μασσαλίας. Καμάρες, όπου βρίσκουν καταφύγιο άνθρωποι όλων των τάξεων. Θλιβερές στοές, ανοιχτές πράγματι προς το δρόμο αλλά σκοτεινές στο βάθος, έτσι ώστε οι Έλληνες και οι Εβραίοι που κάθονται εκεί να είναι τόσο δυσδιάκριτοι όσο η αράχνη στον ιστό της.
Σπίτια πλουσίων Ελλήνων, με δωμάτια πολυτελώς επιπλωμένα, αλλά που μπορεί να τα επισκεφτεί κανείς από βρώμικες φθαρμένες πόρτες και ακόμη πιο βρώμικες και φθαρμένες σκάλες. Συνεχόμενα ετοιμόρροπα σπίτια και εκκλησίες που ξεχώριζαν από στάβλους μόνο από το καμπαναριό. Καθώς προχωράμε στο εσωτερικό της πόλης, οι δρόμοι είναι λιγότερο πολυάνθρωποι και τα σπίτια πιο αραιά και καλοχτισμένα, και τελικά φτάνουμε σε μια υπέροχη πλατεία, στη μια άκρη της οποίας βρίσκεται η κομψή κατοικία του πρώτου αξιωματούχου της περιοχής, γνωστού στη περιοχή ως «η Υψηλότης», αλλά που στην Αγγλία ονομάζεται με τον πλήρη τίτλο του: Ύπατος Αρμοστής των Ιονίων Νήσων. Στη μέση της απέναντι πλευράς φαίνεται η ακρόπολη, πάνω σε ένα παράξενο ακρωτήρι, να υψώνεται μέχρι τους δύο περίβλεπτους βράχους. Από το παζάρι και την ακρόπολη η θέα είναι γοητευτική και αποκαλύπτει την εικόνα του πορθμού της Κέρκυρας που μοιάζει με λίμνη, για το οποίο ήδη έχει γίνει σύντομη αναφορά.
Άλλα τμήματα της πόλης είναι κανονικά και κάπως καλύτερα χτισμένα από ότι οι δρόμοι κοντά στην είσοδο της πόλης, αλλά όπως γίνεται παντού, όσο κανονικά και άνετα είναι, άλλο τόσο χάνουν ό,τι χαρακτηριστικό, ενδιαφέρον και όμορφο έχουν. Είναι παράδοξο το γεγονός ότι το πρακτικό και λιτό στιλ που εισήχθη από τη Δυτική Ευρώπη είναι αντίθετο και συγκρούεται με τις παλαιότερες αρχιτεκτονικές νόρμες, γοτθικές ή κλασικές.
Το Πανεπιστήμιο στην Κέρκυρα έχει λίγους φοιτητές, μέχρι 20 σε κάθε ειδικότητα, που σπουδάζουν ιατρική και νομική. Το κτίριο του Πανεπιστημίου είναι ένα μεγάλο οίκημα στην άκρη της παραλίας, όχι άσχημα διαμορφωμένο για το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται, χωρίς, όμως, πολύ οργάνωση και τάξη. Στο ισόγειο υπάρχουν μερικές αρχαιότητες, σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα ερείπια της αρχαίας Κέρκυρας. Περιλαμβάνουν μερικές πολύ παλιές επιγραφές, βάζα και κομμάτια κεραμικών και μερικά άλλα αντικείμενα, πιθανόν τς ελληνιστικής εποχής και ένα μεγάλο αριθμό αρχαιοτήτων από τη ρωμαϊκή περίοδο. Στον επάνω όροφο του κτιρίου του Πανεπιστημίου υπάρχουν αίθουσες, ένα εργαστήριο και ένα μουσείο. Το τελευταίο αξίζει να σημειωθεί επειδή περιλαμβάνει την αρχική φάση μιας τοπικής ορνιθολογικής συλλογής.
Οι πλέον αξιοσέβαστοι από τις μεσαίες τάξεις είναι εκ καταγωγής κάτοικοι των Ιονίων Νήσων, αλλά και άλλοι, οι οποίοι ασχολούνται με το εμπόριο. Από αυτούς μεγάλος αριθμός είναι Άγγλοι και λίγοι Γερμανοί, πολλοί από τους οποίους έχουν εγκατασταθεί από καιρό στο νησί ως έμποροι ή τραπεζίτες. Οι περισσότεροι είναι εύποροι και πολύ ικανοποιημένοι με το σταθερό και σθεναρό χέρι που έχει καταπιέσει του πολιτικούς πόθους τους, αλλά έχει εξασφαλίσει για το λαό τα υλικά αγαθά που ασφαλώς θα έχανε αν μπορούσαν να αποδιώξουν την ήπια προστασία της βασίλισσας της Αγγλίας για χάρη της άθλιας κακοδιοίκησης και αληθινής τυραννίας του Όθωνα. Οι πιο πολλοί το ξέρουν και είναι έτοιμοι να το αποδεχθούν. Αλλά εάν η Ελλάδα μπορεί να κυβερνηθεί σταθερά και με σύνεση υπό συνταγματική μοναρχία, δεν είναι ντροπή για τους κατοίκους των Ιονίων να επιθυμούν να αποτελέσουν, για άλλη μια φορά, μέρος της μητέρας πατρίδας. ίσως να προσδοκούν και να απαιτήσουν ένα μερίδιο των κυβερνητικών εξουσιών, όταν ενωθούν με την Ελλάδα.
Παρ΄όλο που μόνο το 1/3 του ενεργού πληθυσμού στην Κέρκυρα και στα περίχωρα ειλικρινά θα επιθυμούσε και θα ήταν περήφανο να επιστρέψει στην Ελλάδα, ενώ ένα άλλο 1/3 θα ήταν αδιάφορο, και το υπόλοιπο αντίθετο με μια τέτοια αλλαγή, είναι προφανές ότι οι φωνές πρέπει να ζυγιστούν και όχι να εκτιμηθούν απλά από τη δύναμη και τον αριθμό τους. Αυτό είναι, πιθανόν, πολύ δυσκολότερο από ό,τι κατ΄αρχάς φαίνεται και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, παρ΄όλο που ο ελληνικός πληθυσμός στην Κέρκυρα είναι θορυβώδης και εκδηλωτικός, το νησί της Κέρκυρας είναι παρά μόνο ένα από τα νησιά της Δημοκρατίας των Επτανήσων.