Οι περισσότεροι κάτοικοι της αυτοκρατορίας των Ίνκας έμεναν σε ταπεινές οικίες ορθογώνιου ή κυκλικού σχήματος και ασχολούνταν με την γεωργία. Ο αρχηγός κάθε οικογένειας λάμβανε ένα κομμάτι γης, αλλά δεν γινόταν ιδιοκτήτης του, αφού όλα τα εδάφη ανήκαν στον βασιλιά των Ίνκας, τον γιο του Ήλιου.
Οι Ίνκας δεν γνώριζαν το άροτρο και αντ’ αυτού χρησιμοποιούσαν το τάκλα, ένα εργαλείο που το κινούσαν με το πόδι. Κοντά στη πεπλατυσμένη ορειχάλκινη αιχμή του τάλκα ήταν τοποθετημένος οριζόντιος ένας στειλεός που πιεζόταν με το πόδι και βύθιζε το εργαλείο στο χώμα. Οι γεωργοί καλλιεργούσαν κυρίως αραβόσιτο και πατάτες, και είχαν καταφέρει να μεταμορφώσουν τα αχανή και απρόσιτα εδάφη των Άνδεων σε ένα πραγματικό περιβόλι, με αναβαθμίδες και αρδευτικά κανάλια. Το νερό από γιγαντιαίες δεξαμενές διοχετευόταν στο έδαφος μέσα από τεχνητά κανάλια αποστράγγισης φτιαγμένα από πέτρα. Αυτή η τεχνική είχε χρησιμοποιηθεί από τους λαούς που προηγήθηκαν των Ίνκας, ενώ ο πολιτισμός του Κούσκο την τελειοποίησε.
Η ζωή της αυτοκρατορίας ήταν οργανωμένη σύμφωνα με το κύκλο της γεωργίας και όλες οι εργασίες ρυθμίζονταν από τον ηγεμόνα με ειδικές διατάξεις: Ο Ιανουάριος ήταν αφιερωμένος στο γνέσιμο του μαλλιού, ο Φεβρουάριος στο όργωμα της γης, τον Μάιο γινόταν η συγκομιδή του αραβόσιτου, τον Ιούλιο καθαρίζονταν τα πηγάδια του νερού και τον Οκτώβριο επισκευάζονταν οι στέγες των κατοικιών.
Οι χωρικοί ασχολούνταν επίσης με την κτηνοτροφία, εκτρέφοντας ορισμένα ζώα που θεωρούσαν ιδιαίτερα χρήσιμα: το ινδικό χοιρίδιο για την ποιότητα του κρέατος του, το γκουανάκο και το λάμα για τη μεταφορά φορτίων και το αλπακά για το μαλακό του τρίχωμα με το οποίο οι γυναίκες έφτιαχναν πολύτιμα υφάσματα.
Οι Ίνκας ήταν άριστοι κυνηγοί. Στα κυνήγια τους χρησιμοποιούσαν το μπόλας, ένα εκήβολο όπλο αποτελούμενο από δύο στρογγυλές πέτρες που συνδέονταν μεταξύ τους με πολύ γερό σκοινί. Το μπόλας ριχνόταν με τέτοιο τρόπο ώστε να τυλίγεται γύρω από τα πόδια της λείας εμποδίζοντας τη να αποδράσει.
Οι Ίνκας παντρεύονταν μία συγκεκριμένη μέρα του χρόνου και στην τελετή συμμετείχαν όλοι όσοι είχαν φτάσει σε ηλικία γάμου, οι άνδρες γύρω τα 25 τους χρόνια και οι γυναίκες γύρω στα 18 με 20 χρόνια. Κάθε χρόνο πραγματοποιούνταν στην αυτοκρατορία ομαδικές γαμήλιες τελετές. Οι συμμετέχοντες καλούνταν να συγκεντρωθούν στις κεντρικές πλατείες των πόλεων τους και, όταν πρόκειται για συγγενείς της βασιλικής οικογένειας, αναλάμβανε τους γάμους ο ίδιος ο ηγεμόνας. Αντίθετα, για τους γάμους των μελών των κατώτερων τάξεων, ανάλογα με τις περιφέρειες που ανήκαν, είχαν την ευθύνη οι κουράκα.
Οι πούρικ, οι αγρότες, είχαν δικαίωμα να ενωθούν με μία μόνο σύζυγο, ενώ στους ευγενείς επιτρεπόταν η πολυγαμία. Κανείς δεν μπορούσε να επιλέξει σύζυγο από άλλη διοικητική περιφέρεια, κάτι που σήμαινε ότι οι επιλογές ήταν πολύ περιορισμένες.
Η επιθεώρηση των γάμων ήταν ένα σοβαρό καθήκον της γραφειοκρατίας των Ίνκας. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα οι κρατικοί υπάλληλοι επισκέπτονταν τα χωριά και παρότρυναν τους νέους σε ηλικία γάμου να προχωρήσουν τη ζωή τους και να παντρευτούν. Αν το ζευγάρι συμφωνούσε, ο γάμος μπορούσε να γίνει χωρίς κανένα εμπόδιο. Πάντως, χωρίς την έγκριση των γονέων η ένωση δεν ήταν έγκυρη. Επιπλέον, αν ένα κορίτσι είχε δύο μνηστήρες επέλεγε για εκείνη ο δημόσιος λειτουργός, και, αν δεν είχε κανένα της επέβαλε κάποιον της επιλογής του.
Το ενδιαφέρον για την έγκαιρη τέλεση των γάμων συνδέεται με το γεγονός ότι οι εισφορές των έγγαμων ήταν πιο αποδοτικές για την αυτοκρταορία. Μόλις τα ζευγάρια παντρεύονταν μπορούσαν να οργανώσουν ένα καινούργιο σπιτικό με έξοδα της περιφέρειας τους, η οποία τους παραχωρούσε προς εκμετάλλευση ένα κομμάτι γης, όχι μόνο για τη δική τους συντήρηση αλλά και για την αύξηση της συλλογικής παραγωγής.
Τα βαισκά είδη διατροφής των Ίνκα ήταν το καλαμπόκι, οι πατάτες και διάφορα λαχανικά, όπως βολβοί, ντομάτες, κινόα και φασόλια. Οι αγρότες τρέφονταν με κρέας ινδικού χοιριδίου και λάμα, ενώ ο πληθυσμοί των ακτών κατανάλωναν κυρίως ψάρι. Στο περιβάλλον των ευγενών, η διατροφή ποίκιλε από κρέας και ψάρι μέχρι λαχανικά και εξωτικά φρούτα. Το βασικό ποτό ήταν η μπίρα από καλαμπόκι. Τα φαγητά ψήνονταν σε ανοιχτό χώρο σε πήλινα σκεύη και τα γεύματα ήταν μόνο δύο: το πρώτο νωρίς το πρωί και το δεύτερο το βράδυ μετά τη δουλειά (κάποιες φορές υπήρχε και ένα τρίτο το απόγευμα).
Την ιατρική στην αυτοκρατορία των Ίνκας την ασκούσαν σαμάνοι και ιερείς, οι οποίοι έκαναν μαγικές τελετές, δεήσεις και επεμβάσεις σε κρανία ασθενών. Οι Ίνκας ήξεραν παρασκευάζουν φάρμακα από συγκεκριμένα φυτά. Από τα πιο συνηθισμένα ήταν τα ξερά φύλλα κόκας, που βοηθούσαν τους ασθενείς να καταπολεμήσουν την ασιτία και την εξάντληση. Ευρεία χρήση είχε επίσης το κινίνο, το οποίο λαμβανόταν από τον φλοιό της κίνας, και δρούσε κατά του πυρετού της ελονοσίας. Άλλα φάρμακα προερχόμενα από φυτά ήταν η ατροπίνη, το κουράριο, η θεοφυλλίνη.
Με πληροφορίες από: nationalgeographic