Ινδουισμός

Ο ινδουισμός είναι μια ανατολική θρησκεία, και ως εκ τούτου δεν έχει ιερείς. Είναι μια κοινοτική θρησκεία, γεμάτη πανηγύρια, γεμάτη γιορτές, γεμάτη χρώματα, γεμάτη αρώματα. Δεν υπάρχει θρησκεία στον κόσμο που να έχει περισσότερους ήχους, περισσότερες μυρωδιές, περισσότερα χρώματα, περισσότερο παλμό από την ινδουιστική θρησκεία.

Γίνονται χιλιάδες ινδουιστικές τελετές, κάθε χρόνο, σ’ αυτή την τεράστια χώρα που λέγεται Ινδία. Η μεγαλύτερη θρησκευτική τελετή που γίνεται ποτέ στη Γη είναι ινδουιστική. Είναι η τελετή «Κουμπ Μελά» και γίνεται στην περιοχή Αλλαχαμπάντ στην Ινδία.

Η τελετή αυτή γίνεται κάθε δώδεκα χρόνια και σ’ αυτή την τελετή συντονίζονται οι περισσότεροι ινδουιστές, γιατί στην Ινδία, οι ινδουιστές ανά περιοχή, ανά τόπο, ανά χωριό, ανά περιφέρεια έχουν τις δικές τους δράσεις. Η τελετή Κουμπ Μελά ενώνει τους ινδουιστές της Ινδίας. Αυτή η γιορτή διαρκεί πενήντα ημέρες και, κατά τη διάρκεια της Κουμπ Μελά, συγκεντρώνονται στο Αλλαχαμπάντ της Ινδίας τουλάχιστον 100 εκατομμύρια άνθρωποι.

Οι δορυφόροι, που κινούνται πάνω στη στρατόσφαιρα και παίρνουν φωτογραφίες της Γης, είδαν ότι είναι το μόνο ανθρώπινο γεγονός το οποίο αποτυπώνεται από το διάστημα, είναι η τελετή Κουμπ Μελά, διότι είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι συγκεντρωμένοι εκεί στο Αλλαχαμπάντ της Ινδίας, που τα κεφάλια τους συγκροτούν μία μαύρη κηλίδα που φαίνεται από το διάστημα.

Αυτή η θρησκεία είναι εξίσου περίπλοκη και έχει χίλιες όψεις, αλλά έχει μία κεντρική: στον ινδουισμό η σύλληψη είναι ότι τίποτα δεν είναι ευθύ, τίποτα δεν αρχίζει και τελειώνει. Όλα την ίδια στιγμή ξεκινούν κάποαι πράγματα και την ίδια στιγμή τελειώνουν κάποια άλλα και όλο αυτό συνεχίζεται. Στο μυαλό του Ινδού, του ινδουιστή, όλα ρέουν, τα πάντα ρει, τα πάντα υπάρχουν και δεν υπάρχουν, ακόμη και οι άνθρωποι.

Για τον ινδουισμό, στη ζωή μας δεν είμαστε ποτέ οι ίδιοι άνθρωποι. Καθώς περνούν οι μέρες, τα χρόνια, οι ώρες, κάθε στιγμή είμαστε διαφορετικοί από την προηγούμενη. Γιατί; Διότι έχουμε νέες εμπειρίες, κάτι άλλο εισπράττουμε. Επομένως, αυτό που είμαστε δεν είναι ακριβώς. Αυτό ισχύει για όλη τη γη. Όλα υπάρχουν και όλα δεν υπάρχουν, διότι όλα είναι σε συνεχή μετάλλαξη, για τον ινδουισμό τα πάντα είναι σε συνεχή μετάλλαξη.

Την ώρα που πεθαίνουμε, πεθαίνουμε βιολογικά. Αλλά ο άνθρωπος στον ινδουισμό δεν είναι ύλη, είναι ένα τμήμα του σύμπαντος, ο κάθε άνθρωπος, όχι μόνο ο άνθρωπος, το κάθε πλάσμα στη γη, ακόμη και το μυρμηγκάκι, τα πάντα έχουν τμήμα του σύμπαντος μέσα τους. Άρα, πώς είναι δυνατόν να πεθάνει το σύμπαν; Αυτό που πεθαίνει είναι η σάρκα. Όταν πεθαίνει ο νεκρός τους, οι ινδουιστές δεν τον κλαίνε. Δεν καταλαβαίνουν γιατί κλαίνε οι υπόλοιποι άνθρωποι, όταν πεθαίνει κάποιος. Πέθανε, αλλά δεν πέθανε, θα ξαναγεννηθεί, αφού δεν πεθαίνει το σύμπαν που είναι μέσα μας.

Οι Ινδοί πιστεύουν, και αυτό είναι χαρακτηριστικό του ινδουισμού, στη μετεμψύχωση. Η ψυχή του ανθρώπου βρίσκει μια νέα κατοικία, υλική κατοικία, μπαίνοντας μέσα στη γαστέρα μιας γυναίκας, η οποία έχει έρθει σε συνουσία με έναν άνδρα και τώρα μπορεί να ξαναγεννηθεί η ψυχή μέσα σε νέο υλικό περίβλημα. Έτσι, όταν γεννιόμαστε, δεν είμαστε καθόλου φρέσκοι, δεν είμαστε μια νέα ζωή, διότι φέρουμε μέσα τις προηγούμενες ζωές που είχαμε υπάρξει, κι όταν πεθάνουμε θα έρθουν οι επόμενες ζωές. Όλα είναι ένας κύκλος, λοιπόν, και εξ αυτού υπάρχουν δύο κεντρικά σημεία του ινδουισμού: η έννοια της ρευστότητας, του κύκλου και η έννοια της μετεμψύχωσης.

Για τον ινδουισμό αυτή η έννοια είναι τεράστιας σημασίας. Και βέβαια, συνδυάζεται αυτή η έννοια με τις ηθικές αρχές που πρέπει να τηρεί κάποιος στη ζωή του, γενικές αρχές, οι οποίες είναι: η αγάπη, η συμπαράσταση, η συμπόνια, η ευγένεια, η αλήθεια, η αποφυγή του δόλου, της μοχθηρίας, διότι όλα αυτά τα αρνητικά αισθήματα καταστρέφουν τον εσωτερικό κόσμο και βλάπτουν την κίνηση, την ίδια την ψυχή, δηλαδή, το τμήμα του σύμπαντος που ανήκει στον κάθε άνθρωπο και εξ αυτού βλάπτουν την κίνηση της μετεμψύχωσης στην οποία αναγκαστικά θα μπει κάθε άνθρωπος μέχρι να ενωθεί με το σύμπαν.