Θρησκεία

Η φυσική θρησκεία του ανθρώπου είναι η λατρεία της φύσης, η σχέση του με τη φύση, είτε λιγότερο είτε περισσότερο επεξεργασμένη. Δηλαδή η φυσική θρησκεία του ανθρώπου είναι ο παγανισμός και, κατά τη διάρκεια των εκατομμυρίων χρόνων που ήμασταν τροφοσυλλέκτες και κυνηγοί, εφόσον υπήρχε κάποιο θρησκευτικό συναίσθημα, θα είχε κατά πάσα πιθανότητα τέτοιες μορφές, δηλαδή την αναζήτηση των δυνάμεων που βρίσκονται πίσω απ’ τη φύση.

Οι ερευνητές μπορούν να ξεχωρίσουν κάποιες τάσεις απέναντι στη μεγάλη δύναμη μελετώντας λαούς, φυλές, που ακόμα βρίσκονται στα δάση, βρίσκονται σε μία κατάσταση παλαιότερου τύπου πολιτισμού, ζώντας ως κυνηγοί ή ως τροφοσυλλέκτες. Τα δείγματα πλέον είναι πολύ λίγα, αλλά, μελετώντας αυτούς, μπορεί να γίνει κατανοητό το πώς αναπτύχθηκε το θρησκευτικό τους συναίσθημα.

Δεν γνωρίζουμε πολλά για τις παλαιότερες θρησκείες, παρά μόνο από τις ανασκαφές και από εικασίες που κάνουμε σε σχέση με ευρήματα.Η εικόνα για τις θρησκείες ξεκαθαρίζει πιο πολύ όταν πια οι άνθρωποι μπαίνουν στη Γεωργική Επανάσταση και στη γραφή, στα τεχνουργήματα, στους ναούς και σε διάφορα θρησκευτικά αντικείμενα, που τότε πλέον μπορούν περισσότερο να αποκωδικοποιηθούν πράγματα. Φυσικά όσο πλησιάζουμε στους νεότερους χρόνους, τότε μπορούμε να γνωρίζουμε περισσότερα για τις θρησκείες, διότι πλέον έχουμε κείμενα, έχουμε γραπτά μνημεία, για να καταλαβαίνουμε τις εξελίξεις.

Ο άνθρωπος νιώθει μικρός μπροστά στη δύναμη της φύσης, μπροστά σε δυνάμεις στις οποίες εκείνος δεν μπορεί να αντεπεξέλθει και γι’ αυτό υπάρχουν διάφορες τάσεις απέναντι στα πράγματα. Οι ερευνητές εικάζουν ότι το σύστημα των θεών και των δυνάμεων της φύσεως, που συνόδευε τον άνθρωπο από την πολύ παλαιότερη εποχή, θα πρέπει να βρήκε μια νέα οργάνωση, την οποία μπορούν να μελετήσουν με βάση τα στοιχεία που προκύπτουν από τη λατρεία των Σουμερίων, των Ακκαδίων, των Χετταίων, των Βαβυλωνίων, των Ασσυρίων, των Εβραίων, των αρχαίων Ελλήνων, των Αιγυπτίων, λαών δηλαδή αρχαίων της ανατολικής Μεσογείου.

Αυτοί οι λαοί μπήκαν γρήγορα στη Γεωργική Επανάσταση και σε όλα τα φαινόμενα που αυτή συνεπιφέρει και προφανώς, χρειάστηκε να αναπροσαρμόσουν τη συνομιλία τους με το θείο. Οι γεωργοί ιεραρχούν τους θεούς τους με πρότυπο τις ιεραρχήσεις που έχουν διαμορφωθεί στις ίδιες τους τις κοινωνίες και τις ανάγκες προστασίας της παραγωγής τους από αυτούς.

Είναι βέβαιο ότι το σχήμα το οποίο βλέπουμε σε πολλές από αυτές τις θρησκείες είναι το εξής: υπάρχει ένας βασιλεύς-θεός και στη συνέχεια οι υπόλοιποι θεοί έρχονται πυραμιδωτά (κάποιοι θεοί είναι υψηλότερα στην ιεραρχία και κάποιοι είναι χαμηλότερα στην ιεραρχία). Βλέπουμε να είναι πολύ ψηλά, στην ιεραρχία των θεών, θεοί οι οποίοι σχετίζονται με τον ήλιο, θεές οι οποίες σχετίζονται με τη Γη. Δεν είναι τυχαίο.

Και οι αρχαίοι Έλληνες κεφαλή των θεών είχαν τον Δία, ο οποίος σχετίζεται με τον έλεγχο του ουρανού, της αστραπής, των βροντών και όλων των ηλιακών φαινομένων. Δεύτερος στην ιεραρχία ήταν ο Ποσειδώνας, ο αδελφός του Δία, ο οποίος ήταν ο θεός της θάλασσας, δηλαδή των υδάτων, και η Δήμητρα επίσης ήταν πολύ ψηλά στην ιεραρχία. Οι γεωργοί, που τώρα οργανώνουν το θρησκευτικό τους αίσθημα, δίνουν μεγάλη έμφαση σε θεούς οι οποίοι σχετίζονται με την ίδια τη ζωή τους, δηλαδή την καλλιέργεια.

Η γη, το νερό και ο ήλιος είχαν πάντα υψηλή σημασία για τη ζωή των ανθρώπων, ακόμα και όταν ήταν τροφοσυλλέκτες, και όταν ήταν κυνηγοί, διότι αυτά τα τρία στοιχεία συνιστούν το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει ο άνθρωπος, αλλά στη διάρκεια πλέον της ανάπτυξης των γεωργικών κοινωνιών είναι προφανές ότι όλο αυτό το σχήμα οργανώνεται, ιεραρχείται και προστίθενται σε αυτό ιερές ιστορίες και στοιχεία.

Στην περίπτωση των γεωργών θα πρέπει να πούμε ότι δύο περίοδοι του χρόνου γίνονται πολύ σημαντικές για αυτούς, γιατί σχετίζονται με τον κύκλο της καλλιέργειας της γης. Ο γεωργός στη ζωή του έχει έναν κύκλο. Η ένταση της δουλειάς του και της λειτουργίας του ξεκινά περίπου τον μήνα Μάιο, οπότε Απρίλιο-Μάιο η γη γεμίζει ξανά με λουλούδια και χυμούς και αρχίζουν να τείνουν προς την καρποφορία και στην ολοκλήρωση οι καρποί οι οποίοι έχουν σπαρθεί μέσα στη γη, για να παρουσιαστούν στα δέντρα και να τα τρυγήσουν οι άνθρωποι και οι σπόροι για να ξεπεταχτούν από τη γη και ο άνθρωπος να τα θερίσει. Η περίοδος της άνοιξης και η περίοδος του καλοκαιριού είναι περίοδοι σκληρής εργασίας για τον γεωργό και, κατά κανόνα, τα περισσότερα από όσα καλλιεργεί έχουν τον κολοφώνα της φροντίδας και των δράσεων, από πλευράς των γεωργών, στους καλοκαιρινούς μήνες.

Τον Σεπτέμβριο πλέον ο κύκλος αυτός βρίσκεται προς το τέλος του, φθίνουν οι οπώρες, δηλαδή γενικά οι καρποί της γης αρχίζουν να μειώνονται. Απ’ τον Οκτώβριο πλέον μήνα τα πράγματα καταλαγιάζουν. Οι χωρικοί Οκτώβριο-Νοέμβριο σπέρνουν και προετοιμάζουν τη γη να δεχθεί τους καρπούς και τους σπόρους, ούτως ώστε μέσα στον χειμώνα να βρεθούν μέσα στη γη, για να ξαναπαρουσιαστούν την άνοιξη. Εκεί λοιπόν προς το τέλος του Νοεμβρίου, ο γεωργός παύει να έχει πολλές δουλειές, γιατί έρχεται ο κρύος καιρός και οι καρποί μένουν μέσα στη γη, βυθισμένοι μέσα στη γη.

Κυλούν ο Δεκέμβριος, ο Ιανουάριος, ο Φεβρουάριος, ο Μάρτιος. Στον Μάρτιο αρχίζει η προετοιμασία του νέου κύκλου: οι καρποί, οι σπόροι, ετοιμάζονται να ξεπεταχτούν και να δώσουν τη ζωή. Έτσι ο Απρίλιος μήνας και ο Μάιος μήνας είναι ξανά οι μήνες της άνοιξης, ανοίγουν τα φυτά, ανοίγουν οι καρποί, ανοίγουν οι σπόροι.

Γι’ αυτό και στη ζωή των γεωργών υπάρχουν δύο τομές. Η μία τομή είναι εκεί γύρω στις 20-25 Δεκεμβρίου. Διότι 20-25 Δεκεμβρίου είναι η περίοδος του χειμερινού ηλιοστασίου, δηλαδή εκείνη την περίοδο έχουμε τη μεγαλύτερη νύχτα του έτους (μεταξύ 21 και 22 Δεκεμβρίου έχουμε τη μεγαλύτερη νύχτα του έτους). Και από τις 23, 24, 25, 26 Δεκεμβρίου πλέον αρχίζει το φως (ημέρα) να κερδίζει εις βάρος του σκοταδιού (νύχτα). Έτσι, σε αυτήν την περίοδο, επειδή το φως αρχίζει να νικά τη νύχτα, οι γεωργοί οργάνωσαν μεγάλες γιορτές και πίστεψαν ότι γεννιούνται τότε θεοί του φωτός, που νικούν το σκότος, και υπάρχουν πολλοί από αυτούς.

Οι Βαβυλώνιοι γιόρταζαν τον Σάμας, τον Βάαλ, τον Μαρδούκ, οι Αιγύπτιοι τον Όσιρι και τον Ώρο, οι Σύριοι τον Ταμούζ,οι δρυίδες Κέλτες τον Χεσούς και βέβαια οι Έλληνες τον Διόνυσο και τον Άδωνη, καθώς και τον ημίθεο Ηρακλή. Δεν είναι τυχαίο ότι και ο Μίθρας γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου (ο περίφημος θεός του Ηλίου στο ζωροαστρικό πάνθεον) και βέβαια και ο χριστιανισμός υιοθέτησε την 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα γέννησης του Ιησού, ακριβώς διότι αυτή η περίοδος μεταξύ της 21-22 και 25 Δεκεμβρίου είχε για τους γεωργούς ιδιαίτερη σημασία: είναι η γέννηση του φωτός.