Ο ήλιος προσφέρει θερμότητα και φως, και αυτές οι ιδιότητες συνετέλεσαν στο να δημιουργηθούν λατρείες σχετικές με την θεραπεία των ασθενειών και την προστασία της αφθονίας. Στις ιαματικές πηγές έριχναν ηλιακούς τροχούς μινιατούρες, και η θεά που ήταν επικεφαλής στο μεγάλο θρησκευτικό ιερό στο Μπαθ λεγόταν Σούλις, όνομα ηλιακό.
Ο κελτικός Απόλλων ήταν μια θεότητα του φωτός και της θεραπείας που εξισώθηκε με διάφορους τοπικούς θεούς και σε αυτόν ήταν αφιερωμένα πολλά θρησκευτικά ιερά με πηγές. Έτσι ο Απόλλων Μπέλενος («Λαμπρός» ή «Λαμπερός») λατρευόταν σε θρησκευτικά ιερά όπως της Αγίας Σαμπίνε στη Βουργουνδία, αλλά και πιο μακριά στο Νωρικό της Αυστρίας. Ίσως το όνομα Μπέλενος να ήταν ετυμολογικά συγγενές προς το Μπελτένε, τη μεγάλη ιρλανδική γιορτή της Πρωτομαγιάς, κατά την οποία άναβαν φωτιές για να γιορτάσουν το καλοκαίρι και ως τελετουργία εξαγνισμού για να προστατεύονται τα ζώα τους από την αρρώστια.
Ο Απόλλων Βιντόνους, που λατρευόταν στο Εσαρονά της Βουργουνδίας, είχε κελτικό επώνυμο που σήμαινε το καθαρό, διαυγές φως. Έχει σημασία ότι η λατρεία του είχε ιδιαίτερη σχέση με τη θεραπεία των οφθαλμοπαθειών. Στο αέωμα του ναού του υπήρχε εικόνα του Βιντόνους ως ακτινοβόλου ηλιακού θεού.
Η γονιμότητα θεωρούνταν σημαντική λειτουργία του θεϊκού ήλιου, του οποίου το φως και η θερμότητα σαφώς εκλαμβάνονταν ως ζωτικές δυνάμεις. Οι κελτικές μητέρες-θεές σχετίζονταν μερικές φορές με την ηλιακή λατρεία. Μικρά πήλινα ειδώλια θεαινών από την κεντρική Γαλατία, και τη Βρετάνη φέρουν στο σώμα τους ζωγραφισμένα ηλιακά σύμβολα. Στο Νέδερμπι της Κουμβρίας και στο Νεξ της βόρειας Γαλατίας υπάρχει μια θεότητα που παριστάνεται με ηλιακό τροχό και κέρας της αφθονίας (cornucopiae) ισχυρό σύμβολο πλούτου.
Οι μεγάλες γιορτές της κελτικής Ευρώπης για τη φωτιά τελούνταν ως αναγνώριση του ότι η φωτιά ήταν το γήινο αντίστοιχο του ήλιου που έλαμπε στον ουρανό. Όπως ο ήλιος, έτσι και η φωτιά και δίνει ζωή και την καταστρέφει. Η φωτιά είναι καθαρτήρια, εξαγνιστική, και από τις στάχτες της ξεπετιέται καινούργια, γόνιμη βλάστηση.
Οι τελετές της φωτιάς αποτελούσαν μορφή συμαπθητικής μαγείας και γίνονταν για να πειστεί ο ήλιος να επιστρέψει μετά την λιποταξία του χειμώνα. Στις μεγάλες γιορτές του Μπελτένε την 1η Μαΐου, του Λουγνασάντ την 1η Αυγούστου και του Σαβάιν στο τέλος του κελτικού έτους (1η Νοεμβρίου) γιορτάζονταν κρίσιμες φάσεις του ετήσιου ηλιακού κύκλου. Η χριστιανική γιορτή του μεσοκαλόκαιρου που τιμούσε τη γέννηση του του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή προήλθε κατ’ ευθείαν από πολύ παλαιότερες τελετές.
Και οι ειδωλολατρικές και οι χριστιανικές γιορτές περιλάμβαναν το κατρακύλισμα ενός πυρωμένου ξύλινου τροχού από ένα λόφο ως το ποτάμι. Ο χριστιανός Άγιος Βικέντιος παρακολούθησε μία τελετή στην Ακουϊτανία τον 4ο αιώνα, όπου έβαζαν φωτιά σε έναν τροχό, τον κυλούσαν ως το ποτάμι και μετά τον συναρμολογούσαν πάλι στο ναό του θεού του ουρανού. Σε μια γιορτή του Αγίου Ιωάννη, που σύμφωνα με μαρτυρίες γινόταν μέχρι τον 19ο αιώνα, αναφέρεται ότι κυλούσαν έναν μεγάλο φλεγόμενο, καλυμμένο με άχυρα τροχό από το βουνό Στρόμπεργκ ως τον ποταμό Μοζέλα. Αν έφθανε ως το νερό ανεμπόδιστα και χωρίς να σβήσει, αυτό σήμαινε ότι θα είχαν καλό τρυγητό. Έτσι η ειδωλολατρική σχέση του τροχού με την γονιμότητα και την αφθονία διατηρήθηκε σε μια καθαρά χριστιανική τελετουργία.