Η συμφωνία της Τριπολιτσάς έγινε παραμονές της άλωσης της πόλης ανάμεσα στους Έλληνες αρχηγούς των στρατευμάτων που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το τείχος της πόλης και αφορούσε την διανομή των λαφύρων, τα οποία θα έρχονταν στα χέρια των Ελλήνων μετά την πτώση της Τριπολιτσάς, η οποία ήταν πια σίγουρη, ιδίως μετά τη μάχη της Γράνας.
Στην έγγραφη αυτή συμφωνία, την οποίαν υπέγραψαν οι: Δημήτριος Υψηλάντης, Παλαιών Πατρών Γερμανός, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, Αναγνώστης Παπαγιαννόπουλος, Αναγνώστης Παπαγεωργίου, Παναγιώτης Γιατράκος, Έλους Άνθιμος, Σωτήρης Χαραλάμπης, Παναγιώτης Κρεββατάς και Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, οι αρχηγοί της πολιορκίας δήλωναν «διά να μην αδικηθεί κανείς στρατιώτης, ούτε η πατρίς δια την οποίαν πολεμούμεν, έγινε με τον υψηλότατον Πρίγκιπα, με όλους τους άρχοντας και με όλους τους αρχηγούς των στρατευμάτων της πολιορκίας εξέτασις, και με κοινήν γνώμιν εκρίθησαν εύλογα τα ακόλουθα, τα οποία προλέγομεν και εις στρατιώτας, διά να δώσουν την συγκατάθεσιν των και να κάμωσιν όρκον εις την ελευθερίαν της πατρίδος, ότι θελουσιν τα φυλάξη».
Η συμφωνία της Τριπολιτσάς όριζε τα εξής:
- Αν η Τριπολιτσά παραδινόταν με συνθήκη, οι στρατιώτες θα έπαιρναν τα δύο τρίτα της λείας και το ένα τρίτο θα δινόταν στην πατρίδα «διά τα έξοδα του πολέμου και των άλλων αναγκών». Στην περίπτωση αυτή θα διοριζόταν «από κάθε στράτευμα ένας καπετάνιος με 100 ενόπλους στρατιώτας» για να παραλάβουν τα κανόνια, τα όπλα «και όσα άλλα είναι πράγματα του κοινού» τα οποία θα καταγράφονταν από γραμματικούς «διά να μην χαθεί τίποτε».
- Αν η Τριπολιτσά κυριευόταν με έφοδο, «από όλα τα λάφυρα της τα τρία μερίδια να είναι των στρατιωτών και το έν της πατρίδος», στην περίπτωση όμως αυτή τα κανόνια και το μπαρούτι και τα δημόσια είδη δεν θα υπολογίζονταν στα λάφυρα, αλλά θα περιέρχονταν στην πατρίδα.
- Σε περίπτωση που οι Τούρκοι κατόρθωναν να φύγουν διασπώντας την πολιορκία, θα έμπαινε στην πόλη από κάθε στράτευμα ένας καπετάνιος με εκατό στρατιώτες, ενώ οι υπόλοιποι θα αναλάμβαναν την καταδίωξη του εχθρού. Τα λάφυρα θα μοιράζονταν όπως και στη δεύτερη περίπτωση. Η αμοιβή για όποιον θα συνελάμβανε ζωντανούς τους ηγέτες των Τούρκων και συγκεκριμένα των Κιαμίλ μπέη, τον κεχαγιάμπεη, τον καϊμακάμη, τον Δεφτέρ-κεχαγιά, τον μουσταφάμπεη, τον Νακήπ εφέντη, τον μουκαμπελετζή και τον Σεϊχ Νετζήπ εφέντη, οριζόταν από 30 έως 5.000 γρόσια, ανάλογα με το αξίωμα και τη θέση τους.
- Όσοι στρατιώτες είχαν φύγει από την πολιορκία για τα Δερβένια και όσοι επρόκειτο να φύγουν για την Πάτρα θα έπαιρναν ίσα μερίδια με εκείνους που θα έμεναν. Προβλεπόταν επίσης μερίδιο και για τις οικογένειες εκείνων που σκοτώθηκαν στην πολιορκία της Τριπολιτσάς ή θα σκοτώνονταν.
Με όλους αυτούς τους όρους οι αρχηγοί της πολιορκίας ήθελαν να αποτρέψουν έκτροπα και να δημιουργήσουν στους στρατιώτες την πεποίθηση ότι πέρα από τη γενική ωφέλεια θα υπήρχε και ιδιαίτερη αμοιβή για τον καθένα.
Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών