Η Σαπφώ (630π.Χ.-570π.Χ)

Η Σαπφώ, η αρχαία Ελληνίδα ποιήτρια με τη μεγαλύτερη φήμη και τα πλουσιότερα ποιητικά χαρίσματα, γεννήθηκε στην Ερεσό της Λέσβου. Στη Μυτιλήνη είχε ιδρύσει ένα είδος σχολής λυρικής ποίησης, στην οποία φοιτούσαν νέες κοπέλες που προετοιμάζονταν για τη μουσική εκτέλεση των ωδών της. Σημαντικό μέρος της ζωής της πέρασε στη Σικελία, εξόριστη από τον Πιττακό, πολέμιο της αριστοκρατικής τάξης, στην οποία ανήκε η ποιήτρια.

Από το πλούσιο έργο της μας έχει σωθεί πολύ μικρό μέρος, αρκετό όμως γι να δικαιολογήσει το θαυμασμό που προκάλεσε σε όλη την αρχαιότητα (την αποκαλούσαν (Δέκατη Μούσα»). Τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που που δίνουν την αληθινή ευγένεια στην ποίηση της Σαπφούς είναι το ότι συμμερίζεται ειλικρινά τα συναισθήματα του άλλου και η βαθιά αίσθηση της ομορφιάς της φύσης, που αναδίνεται από κάθε σχεδόν στροφή των ποιημάτων της. .

Η Σαπφώ γράφει

Η ξενιτεμένη φίλη

Προσευχή για τον αδελφό

Κύπρη μου εσύ, κι εσείς Νηρηίδες, κάντε

γερός, εδώ να μου ΄ρθει ο αδελφός μου,

κι όσα καλά η καρδιά του λαχταράει

όλα να γίνουν.

Τα πρωτινά του λάθη να τ΄αφήσει,

έτσι που να΄ναι πια η χαρά των φίλων

κι η πίκρα των εχθρών, μα εχθρός κανένας

πια να μη μας γίνει.

Κι ας το θελήσει να έχει κι η αδελφή του

τιμή απ΄αυτόν, και τα παλιά φαρμάκια,

που τ αφερσίματα του την ποτίσαν,

να ξεχαστούνε.

Αχ, άκουσε με, θεά μου, αν σ΄έχω ευφράνει

με τα τραγούδια, ρίξε στα σκοτάδια

τις συμφορές, και κάθε θλίψη διώξε

από κοντά μας.

Please follow and like us: