Η ναυτοσύνη των Πορτογάλων

Η ναυτοσύνη των Πορτογάλων και των Ισπανών τους οδήγησε λίγο αργότερα, το 1519, στον πρώτο γύρο της Γης, ναυτικό γύρο της Γης. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς ο γύρος της Γης γιατί το 80% του πλανήτη μας είναι νερό. Αυτό τον γύρο της Γης τον έκανε πάλι ένας Πορτογάλος, ο Μαγγελάνος (Fernão de Magalhães).

Ο Μαγγελάνος, ο οποίος δεν ολοκλήρωσε το ταξίδι του, ξεκίνησε από την Πορτογαλία. Δεν ήξερε το μέγεθος του Ειρηνικού ωκεανού, ένας άνθρωπος ο οποίος μπήκε στο χάος και διέσχιζε τον Ειρηνικό ωκεανό, ο οποίος ήταν ατελείωτος, ενώ οι ναυτικοί νόμιζαν τις αποστάσεις πολύ μικρότερες. Παρ’ όλα αυτά τα κατάφερε. Πήγε costa costa την ήπειρο την αμερικανική, που τη γνώριζαν ήδη γιατί την είχε ανακαλύψει ο Κολόμβος. Πέρασε τη Γη του Πυρός, ένα από τα πιο δύσκολα σημεία στον κόσμο για τους ναυτικούς, με τρομερούς ανέμους και κύματα και πάρα πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, γιατί είναι κοντά στην Ανταρκτική, μπήκε στην περιπέτεια του Ειρηνικού ωκεανού που δεν ήξερε πού θα τον βγάλει, και μετά από πολλές περιπέτειες έφτασε στις Φιλιππίνες.

Ο Μαγγελάνος στις Φιλιππίνες σκοτώθηκε από ιθαγενείς. Την πορεία του πλοίου την συνέχισε ένας Ισπανός ναυτικός που βρίσκονταν πάνω στο πλήρωμα, ο Ελκάνο (Juan Sebastián Elcano), ο οποίος και το έφερε πίσω στην Πορτογαλία. Πάνω στο πλοίο βρίσκονταν και Ιταλοί και Πορτογάλοι και Ισπανοί για να γίνει αυτός ο περίπλους της Γης.

Οι Πορτογάλοι, έχοντας ανοίξει τον δρόμο προς τις Ινδίες στον 15ο αιώνα, έφτασαν στην Ινδία και δημιούργησαν μία εμπορική βάση, την Γκόα (Goa), με κτιστές αποθήκες κ.λπ. και στη συνέχεια, με βάση την Ινδία, οι Πορτογάλοι συνέχισαν, έκαναν ταξίδι κατεβαίνοντας στο στενό της Μάλακα, χαρτογράφησαν costa costa την περιοχή της Ινδοκίνας, έφτασαν στην Κίνα και δημιούργησαν το Μακάο και στη συνέχεια έφτασαν στην Ιαπωνία και εξερεύνησαν και την Ινδονησία.

Σπουδαίοι ναυτικοί, στον 15ο-16ο αιώνα οι Πορτογάλοι είναι πραγματικά σπουδαίοι ναυτικοί και έποντο οι Ισπανοί και οι Ιταλοί. Οι Ιταλοί οι οποίοι συμμετέχουν όχι επειδή τους στέλνει η χώρα τους, αλλά ως καταπληκτικοί ναυτικοί συμμετέχουν κι αυτοί στα πληρώματα και πολλές φορές καθοδηγούν, όπως έγινε με τον Χριστόφορο Κολόμβο και τον Αμέρικο Βεσπούκι.

Μετά από αυτούς τους πρωτοπόρους θα προηγηθούν οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί και στη συνέχεια θα ακολουθήσουν οι Ολλανδοί, οι Γάλλοι και οι Άγγλοι. Εκείνοι δηλαδή που άνοιξαν τις διαδρομές ήταν οι ναυτικοί της Ιβηρικής Χερσονήσου (Ισπανοί και Πορτογάλοι) μαζί με τους Ιταλούς σε ρόλο βοηθού.

Αυτά τα ταξίδια συνοδεύονταν από πάρα πολλούς κινδύνους. Υπολογίζεται ότι επέστρεφε πίσω από τα ταξίδια αυτά γενικά που ακολούθησαν και τους επόμενους αιώνες, ο ένας στους τρεις κατά μέσον όρο. Χάνονταν πλοία, ναυαγούσαν, σκοτώνονταν ναύτες από συγκρούσεις με ιθαγενείς, από αρρώστιες πάνω στα πλοία.

Ένας από τους λόγους των τεράστιων απωλειών, με τις οποίες επέστρεφαν τα πλοία πίσω, ήταν και το σκορβούτο, μια τρομερή ασθένεια, η οποία κτύπησε τους θαλασσοπόρους αυτούς των μεγάλων αποστάσεων, επειδή έμεναν για μεγάλο διάστημα στη θάλασσα χωρίς να πιάνουν στεριά και να τρώνε φρέσκα τρόφιμα. Δεν ήξεραν ότι αυτό έφταιγε που τους δημιουργούσε το σκορβούτο -για αιώνες, μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα, δεν είχαν καταλάβει τι συνέβαινε και πάθαιναν σκορβούτο, γιατί τους έλειπε η βιταμίνη C.

Εκείνος ο οποίος το εντόπισε τελικά είναι ο ναύαρχος Κουκ (James Cook), εκείνος που ανακάλυψε την Αυστραλία, ο οποίος είχε τη συνήθεια κάθε μέρα να τρώει λίγο από μαρμελάδα που έφερνε μαζί του στο ταξίδι, λίγο κάθε μέρα, και δεν είχε πάθει ποτέ σκορβούτο. Και του πέρασε στον νου ότι μπορεί να φταίει το γεγονός ότι παθαίνει κανείς σκορβούτο επειδή δεν έχει να φάει βιταμίνες από φρούτα, και αυτή ήταν η αρχή της λύσης.