Το μινωικό κράτος στηρίζεται στην κυριαρχία των θαλασσών. Η μινωική θαλασσοκρατία εξασφαλίζει τις μεγάλες πηγές πλούτου στην Κρήτη. Από το 1700π.Χ. αναπτύσσονται προοδευτικά λιμενικοί οικισμοί και εγκαταστάσεις που διευκολύνουν τη ναυσιπλοΐα και τις εμπορικές συναλλαγές με την ανατολική κυρίως Μεσόγειο. Η Κάτω Ζάκρος, στο μέσο περίπου της ανατολικής Κρήτης, συνδέει το νησί με την Αίγυπτο, την Κύπρο και τη Συρία. Τα κυπριακά χάλκινα τάλαντα και τα συριακά ελεφαντόδοντα, που βρέθηκαν εκεί, επιβεβαιώνουν τις εμπορικές σχέσεις με την Ανατολή.
Άλλα ναυτικά κέντρα της Κρήτης είναι το Παλαίκαστρο, η Ψείρα (το νησί) και ο Μόχλος στην Ανατολική Κρήτη. Τα Γουρνιά, στον ισθμό της Ιεράπετρας και ο Αμνισός και ο Κατσαμπάς, επίνεια της Κνωσού, ο Κομμός και τα Μάταλλα, επίνεια της Φαιστού. Σύμφωνα με την παράδοση την Κυδωνία (σημ. Χανιά) ίδρυσε ο Μίνωας, ενώ το μεγάλο λιμάνι της Σούδας θα χρησιμοποιήθηκε για το εμπόριο με τις περιοχές της δυτικής Μεσογείου.
Η ναυτική δραστηριότητα των Κρητών συνδέεται και με την οργάνωση μινωικών αποικιών σε επίκαιρες θέσεις των μεσογειακών παραλίων, που θα αποτελούσαν τα σημεία επαφής και ελέγχου των θαλάσσιων δρόμων της εποχής. Μινωικές εγκαταστάσεις υπήρχαν στα νησιά του Αιγαίου και στα μικρασιατικά παράλια.
Επίσης είναι γνωστό ότι πολλές παραθαλάσσιες πόλεις είχαν το όνομα Μινώα και συνέδεαν την αρχή τους με την εξάπλωση της μινωικής κυριαρχίας. Μινώα ονομαζόταν και ένα μικρό νησάκι κοντά στα Μέγαρα της Αττικής, καθώς και η σημαντικότερη πόλη της Αμοργού. Πόλεις με αυτό το όνομα υπήρχαν στην Σίφνο, την Πάρο, στην Κέρκυρα, στη Μονεμβασία, στη Σικελία, στην Γάζα της Παλαιστίνης, ακόμη και στην μακρινή Αραβία. Οι αρχαίοι μύθοι για τις εκστρατείες και το άδοξο τέλος του Μίνωα στη Σικελία απηχούν ίσως την ιστορική πραγματικότητα της μινωικής εξάπλωσης.
Άλλοι πόροι της μινωικής οικονομίας είναι η κρητική βιοτεχνία (αγγειοπλαστική, υφαντουργία, πλεκτική, κεντητική, μεταλλοτεχνία), η εκμετάλλευση των θεραπευτικών και αρωματικών φυτών και τα εκλεκτά προϊόντα της κρητικής γης. Ακόμη της εποχή εκείνη η Κρήτη είχε άφθονη ξυλεία από πλούσια δάση με κέδρους, πεύκα και ορεινά κυπαρίσσια.
Το μινωικό εμπόριο δεν φαίνεται να ήταν εντελώς ιδιωτικό, αλλά θα διεξαγόταν κάτω από την εποπτεία της κεντρικής εξουσίας. Σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς, ολόκληρο το εμπόριο ήταν βασιλικό και οι έμποροι θα ήταν στην πραγματικότητα βασιλικοί υπάλληλοι.
Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών
