Η Κεφαλονιά απέχει 17 μίλια από την Πελοπόννησο, 8,5 από τη Ζάκυνθο, 5 από τη Λευκάδα και 18 από τη Στερεά Ελλάδα. Το έδαφος της είναι ορεινό κατά 36%, ημιορεινό κατά 40% και πεδινό κατά 24%. Καλλιεργείται το 19% της επιφάνειας του. Το 72% χρησιμοποιείται ως βοσκοτόπια. Βάση της γεωργικής παραγωγής είναι τα σταφύλια, τα σιτηρά, οι ελιές και οι καρποί. Είναι το μεγαλύτερο σε έκταση νησί των Ιονίων Νήσων.
Σε απόσταση 2,5 χλμ από την πρωτεύουσα, το Αργοστόλι, κοντά στο ακρωτήρι Άγιος Θεόδωρος βρίσκεται ένα σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο, οι Καταβόθρες. Τα νερά της θάλασσας μπαίνουν σε σχισμές του εδάφους σαν ποτάμι και χάνονται στην ξηρά. Λένε πως σε εκείνο το σημείο αδειάζει η θάλασσα. Υπολογίζεται ότι σε ένα 24ωρο χάνονται 1.000 κυβικά νερό. Μία από τις εξηγήσεις είναι ότι στα έγκατα της γης δημιουργείται μια φυσική αντλία. Την πίεση-αναρρόφηση την ασκούν γλυκά νερά που κατεβαίνουν υπογείως από τον Αίνο. Η εξήγηση αυτή δεν είναι παραδεκτή από όλους τους επιστήμονες.
Η Κεφαλονιά κατοικείται ήδη από την εποχή του Λίθου. Οι αρχαιότεροι προϊστορικοί οικισμοί εντοπίστηκαν δυτικά της αρχαίας Κράνης, κοντά στο σημερινό Αργοστόλι. Τείχη κυκλώπειας «τεχνοτροπίας» και τάφοι ακανόνιστου ελλειψοειδούς ή κυκλικού σχήματος μαρτυρούν συνεχή κατοίκηση ολόκληρη την τρίτη χιλιετία π.Χ. Νεκροταφεία στα Κοκολάτα και τα Μαζαρακάτα καλύπτουν ολόκληρη την περίοδο της δεύτερης χιλιετίας π.Χ., από την προμυκηναϊκή ως την υστερομυκηναϊκή εποχή.
Την εποχή του χαλκού, αρχαίος Ελληνικός λαός, οι Ταφίοι ή Τηλεβόες είχαν εγκατασταθεί στην γύρω θάλασσα, και κατοικούσαν στο νησί, ή διατηρούσαν εμπορική βάση στο νησί και συναλλάσσονταν στενά με τους κατοίκους του νησιού.
Η ορθή ονομασία της νήσου είναι “Κεφαλληνία” προερχόμενη από τους αρχαίους ορεσίβιους κατοίκους της, τους Ομηρικούς «Κεφαλλήνες» (Δωριστί «Κεφαλλάνες») και όχι «Κεφαλονία-Κεφαλονιά» από τον μυθικό ήρωα της Αττικής τον Κέφαλο, που κατά τους Αθηναίους υποτίθεται πως κατέλαβε την νήσο και της έδωσε το όνομά του.
Ο πρώτος που χρησιμοποίησε το όνομα «Κεφαλληνία» είναι ο ιστορικός Ηρόδοτος. Το νησί ήταν διαιρεμένο στις περιοχές τεσσάρων πόλεων (Σάμη, Πάλη, Κράνη, Πρόννοι) και γι’ αυτό ο Θουκυδίδης το αποκαλεί «τετράπολη». Πλούσιες πολυάνθρωπες, προστατευμένες από ισχυρά τείχη, οι τέσσερις πόλεις όχι μόνο δεν είχαν κάποιο δεσμό μεταξύ τους αλλά αντιμάχονταν η μία την άλλη. Στους Περσικούς πολέμους η Πάλη έστειλε διακόσιους οπλίτες της στη μάχη των Πλαταιών. Άλλη ανάμιξη στα τότε γεγονότα η Κεφαλονιά δεν είχε. Στα 435π.Χ. οι κάτοικοι της Πάλης έστειλαν τέσσερα πλοία να ενισχύσουν τον κορινθιακό στόλο στον πόλεμο εναντίον της Κέρκυρας, όταν προέκυψε η διαμάχη τους για την Επίδαμνο.
Όταν ξεκίνησε ο Πελοποννησιακός πόλεμος η Κεφαλονιά ήταν ελεύθερη σύμμαχος των Αθηναίων. Ο αθηναϊκός στόλος κυρίευσε το νησί το δεύτερο έτος του πολέμου για να το μετατρέψει σε ορμητήριο επιδρομών Αθηναίων και Κερκυραίων εναντίον των ηπειρωτικών παραλίων. Οι Κορίνθιοι προσπάθησαν να κυριεύσουν τη Κράνη, αλλά απέτυχαν. Όταν έπεσε η Αθήνα, η Κεφαλονιά συμμάχησε με τους Σπαρτιάτες.
Όταν οι Αθηναίοι ανέτρεψαν τους τριάκοντα τυράννους, έστειλαν τον Ιφικράτη στην Κέρκυρα. Εκείνος δεν παρέλειψε να κάνει απόβαση στην Κεφαλλονιά και να της επιβάλει αναγκαστική φορολόγηση. Οι πόλεις του νησιού βρέθηκαν στο πλευρό της Αθήνας ολόκληρο τον 4οπ.Χ. αιώνα. Στα μέσα της επόμενης εκατοενταετίας βρέθηκαν στο πλευρό της Αιτωλικής Συμπολιτείας εναντίον του Μακεδόνα βασιλιά Φίλιππου Ε’. Το 189π.Χ. η Κεφαλονιά περνά στα χέρια των Ρωμαίων.
Στα χρόνια της ρωμαϊκής κυριαρχίας, η Κεφαλονιά έγινε στόχος πειρατών αλλά και άπληστων Ρωμαίων επάρχων. Το νησί έγινε κτήμα του Γάιου Αντώνιου. Τον εξόρισαν από τη Ρώμη και εγκαταστάθηκε στην Κεφαλλονιά, όπου άρχισε να χτίζει μια πόλη που ποτέ δεν τελείωσε. Αργότερα το νησί το χάρισε ένας αυτοκράτορας στην Αθήνα.
Επί Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, έγινε έδρα του θέματος στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν τα νησιά του Ιονίου. Γνώρισε πειρατικές επιδρομές. Οι πιο οδυνηρές ήταν των Σαρακηνών, που ξεκίνησαν το 867 και κράτησαν ως το 1085. Τη χρονιά αυτή αποβιβάστηκαν στο νησί οι δυνάμεις του Ροβέρτου Γυισκάρδου. Ο εισβολέας πέθανε εκεί από πυρετό.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους το 1204, η Κεφαλονιά έγινε φέουδο του Ματθαίου Ορσίνι, που αναγορεύτηκε κόμης της Κεφαλλονιάς και της Ζακύνθου με επικυριαρχία της Βενετίας. Επί ενάμισι αιώνα η οικογένεια Ορσίνι διοικούσε το νησί. Στα 1311 ο Γουλιέλμος Τόκκος παντρεύτηκε τη μοναχοκόρη του κόμη της Κεφαλονιάς Ιωάννη Ορσίνι. Στα 1357 η Κεφαλονιά πέρασε στα χέρια των Τόκκων και κατά συνέπεια στην επικυριαρχία του βασιλείου της Νάπολι. Οι Τόκκοι έμειναν κόμητες στα νησιά Κεφαλονιά, Ιθάκη και Ζάκυνθο για πάνω από 140 χρόνια. Στα 1503 η Κεφαλονιά κατοχυρώθηκε οριστικά στη Βενετία.
Με τους Βενετούς η Κεφαλονιά έγινε απόρθητη, καθώς νέα φρούρια υψώθηκαν και αυτά που υπήρχαν ενισχύθηκαν. Στα 1538, όμως, οι Τούρκοι έκαναν απόβαση στο νησί. Δεν το πήραν, αλλά συνέλαβαν 13.000 κατοίκους και τους πούλησαν στα σκλαβοπάζαρα. Το 1570 ξαναφάνηκαν οι Τούρκοι και το νησί ήταν πολύ κοντά στην ερήμωση.
Από το 1748 οι κάτοικοι της Κεφαλονιάς αυξάνονταν με μετοικήσεις και κυρίως με την εγκατάσταση πολλών Ελλήνων μισθοφόρων του Βενετικού ναυτικού. Ξεκίνησε περίοδος ακμής που ανακούφισε την προηγούμενη φτώχεια. Τα επόμενα χρόνια η Κεφαλονιά ακολουθεί την τύχη των Ιονίων Νησιών, με την ένταξη τους στο ελληνικό κράτος το 1864.
Με πληροφορίες από: https://el.wikipedia.org/wiki/Κεφαλονιά
[…] Δεύτερη εκδοχή του μύθου λέει ότι ο Κέφαλος, γιος του Δηίονα, βοήθησε το φίλο του Αμφιτρίωνα στην εκστρατεία των Τηλεβόων Κενταύρων και όταν τους υπόταξαν, ο Κέφαλος εγκαταστάθηκε στο νησί τους και έγινε αρχηγός τους. Έτσι οι Τηλεβόες μετονομάστηκαν Κεφαλλήνες και το νησί τους Κεφαλονιά. […]