Η Κίνα είναι κομμουνιστική

Το 1949 η Κίνα είναι κομμουνιστική. Ένα γεγονός παγκόσμιας σημασίας! Είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο που γίνεται κομμουνιστική, αν και την ίδια εποχή η Σοβιετική Ένωση, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έχει μετατρέψει την ανατολική Ευρώπη σε τμήμα που βρίσκεται στο δικό της κλίμα, το κομμουνιστικό.

Το 1917 έγινε κομμουνιστική η μεγαλύτερη σε έκταση χώρα στον κόσμο, η Ρωσία. Το 1949 έγινε κομμουνιστική η μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα στον κόσμο. Ο κομμουνισμός το 1949 είναι σε άνοδο. Οι δεκαετίες του ’40, του ’50 και του ’60 ήταν δεκαετίες μεγάλης ανάπτυξης του κομμουνισμού. Έμοιαζε ότι η ανθρωπότητα θα καλυφθεί από κομμουνιστικά καθεστώτα. Μετά το ’70 αυτή η τάση άλλαξε και φυσικά, στο τέλος του ’80 είχε πλήρη αναστροφή. Όμως, στη δεκαετία του ’40, ο κομμουνισμός μοιάζει ότι είναι η μεγάλη πολιτική δύναμη του κόσμου και στην Κίνα
κατακτά την εξουσία.

Ο Μάο Τσε Τουνγκ είναι μια δυναμική προσωπικότητα, όμως, όχι τόσο καλός διοικητικά. Θεωρούνταν ότι ο Λιν Πιάο (το δεύτερο στέλεχος του κόμματος) ήταν εκείνος ο οποίος στα θέματα της απτής πολιτικής, ήταν πιο αξιόλογος. Ο Μάο Τσε Τουνγκ είχε το χάρισμα της επαφής με τον κόσμο, ήταν επικοινωνιακός, μπορούσε να εμπνέει, μπορούσε να δίνει οράματα και ονομαζόταν «ο Μεγάλος Τιμονιέρης» από τους Κινέζους. Δημιουργήθηκε ένα καθεστώς κομμουνιστικό προσωπολατρίας στο
πρόσωπο του Μάο Τσε Τουνγκ, του οποίου η εικόνα βρισκόταν παντού, σε όλη την Κίνα.

Ο Μάο Τσε Τουνγκ και το κομμουνιστικό κόμμα προσπαθούν να αναδιοργανώσουν την Κίνα στη
βάση της δικής τους άποψης και ιδεολογίας. Στο μεταξύ, ο Τσιάνγκ Κάι Σεκ έχει ηττηθεί και τα στρατεύματα της Κουομιτάνγκ είτε έχουν κατασφαγεί, είτε, όσοι επέζησαν, διέφυγαν στην Ταϊβάν, η οποία μετατράπηκε σε μια δεύτερη μικρή Κίνα, που όμως, εδώ, το καθεστώς είναι δημοκρατικό, δηλαδή, ποικιλία κομμάτων, ελευθερία δημιουργίας κομμάτων, ελευθεροτυπία, εκλογές, κοινοβούλιο.

Ο Μάο Τσε Τουνγκ και το κομμουνιστικό κόμμα, στη δεκαετία του ’50, προσπαθούν να εφαρμόσουν μια μεγάλη αλλαγή στην ύπαιθρο, να μετατρέψουν την ύπαιθρο σε κοινοκτημονικές περιφέρειες. Αλλού πετυχαίνουν, αλλού όχι. Το πρώτο πράγμα, το οποίο έπρεπε να ξαναγίνει, ήταν να
ξαναλειτουργήσει η χώρα. Η Κίνα είχε ζήσει τα πάντα, τα τελευταία εκατό χρόνια. Έμοιασε να ξαναανακάμπτει κάτω από τη διοίκηση της Κουομιτάνγκ, μετά το 1926, αλλά στην πραγματικότητα υφήρπε ένας εμφύλιος πόλεμος ο οποίος ακύρωνε τις εξελίξεις. Η χώρα ξαναβρέθηκε σε δίνη, και βέβαια, σε δίνη απόλυτου εμφυλίου πολέμου, οπότε το 1950, το πρώτο που έπρεπε να γίνει ήταν να εγκατασταθεί η ειρήνη, να αποκατασταθεί κάποια ομαλότητα.

Ενοποιείται η Κίνα και μπαίνει σε μια νέα πορεία, που αυτή τη φορά είναι κομμουνιστική. Στη δεκαετία του ’50, οι επιλογές για την επίλυση των αγροτικών θεμάτων δεν πάνε τόσο καλά. Σ’ αυτό το σημείο, πρέπει να πούμε ότι οι Κινέζοι κομμουνιστές είχαν μία ιδιάζουσα στάση απέναντι στους Ρώσους κομμουνιστές. Οι Ρώσοι κομμουνιστές είχαν πρώτοι αντιμετωπίσει τα θέματα.

Η κομμουνιστική σύλληψη του Μαρξ και του Ένγκελς στηριζόταν στην ιδέα ότι ο καπιταλισμός, στην εξέλιξή του και στην ενδυνάμωσή του, σαπίζει και η εργατική τάξη των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών θα πάρει επάνω της την ανατροπή αυτού του οικονομικού σχήματος και θα επιβάλει την κοινοκτημοσύνη, δηλαδή τον κομμουνισμό. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς είχαν φανταστεί
ότι η αλλαγή θα συμβεί στις προχωρημένες καπιταλιστικές χώρες, δηλαδή την Αγγλία, κατά πάσα πιθανότητα. Εξάλλου, ο ίδιος ο Μαρξ, για να μελετήσει τα πράγματα στην Αγγλία πήγε και έζησε κιόλας στην Αγγλία, τη Γερμανία.

Δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ο Μαρξ και ο Ένγκελς ότι θα γίνουν οι κομμουνιστικές
επαναστάσεις και θα μετατραπούν σε κομμουνιστικές, χώρες οι οποίες δεν ήταν βιομηχανικές. Κάποιες εξ αυτών ήταν τελείως γεωργικές χώρες και μάλιστα, καθυστερημένα γεωργικές χώρες. Όταν η Ρωσία έγινε κομμουνιστική το 1917, είχε κάποιες ζώνες βιομηχανικής ανάπτυξης, αλλά συνολικά η χώρα, το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν η γεωργία και μάλιστα, καθυστερημένη γεωργία.

Επομένως, οι κομμουνιστές της Ρωσίας το 1917 είχαν πρώτοι αντιμετωπίσει τα θέματα που προκύπτουν από την αναντιστοιχία, δηλαδή μια καθυστερημένη γεωργική χώρα να γίνεται κομμουνιστική. Επρόκειτο για κάποιες μεγαλειώδεις αλλαγές. Όταν οι Κινέζοι κομμουνιστές πήραν τα πράγματα το 1950, οι Ρώσοι κομμουνιστές είχαν αντιμετωπίσει τα προβλήματα ήδη 30 χρόνια.

Επομένως, οι Κινέζοι κομμουνιστές θα μπορούσαν να είχαν πάρει ιδέες και μαθήματα, από τις επιτυχίες και τα λάθη των Ρώσων κομμουνιστών. Όμως, ήδη από τη δεκαετία του ’50, υπάρχουν ιδεολογικές αποκλίσεις μεταξύ των δύο πλευρών και μάλιστα ετά τον θάνατο του Στάλιν (1953), η Κίνα απομακρύνεται ιδεολογικά από τη Σοβιετική Ένωση και, μετά το 1960, οι δύο χώρες είναι εχθρικές μεταξύ τους. Οι δύο μεγαλύτερες, δηλαδή, κομμουνιστικές χώρες στον κόσμο, αντί να πορεύονται χέρι χέρι και να επιλύουν τα προβλήματα βοηθώντας η μία την άλλη, βρίσκονται πια σε αντίθεση μεταξύ τους, σε σημείο που φτάνουν και σε συνοριακές ένοπλες συγκρούσεις. Αυτό θα φέρει προβλήματα στην εφαρμογή των πραγμάτων στην Κίνα.