Η Ευρώπη με την ανάπτυξη του εμπορίου και τις ανακαλύψεις νέων κόσμων, επεκτείνεται σ’ όλο τον κόσμο και, μαζί με την οικονομική της αλκή και δράση, μεταφέρει και τον πολιτισμό της, τις συντεταγμένες της, τις πολιτικές, οικονομικές και ιδεολογικές της συλλήψεις. Η Ευρώπη μεταλλάσσεται. Είναι χαρακτηριστικό ότι, καθώς ανοίγεται στο διεθνές εμπόριο με τη βοήθεια των βασιλέων της, η Ευρώπη ενισχύεται όσον αφορά τη δράση στα άστεά της, δηλαδή στις πόλεις της, επομένως ενισχύεται όλο και περισσότερο το ειδικό βάρος του αστικού της στοιχείου και το ειδικό βάρος των επιχειρηματιών, των τεχνιτών, των ανθρώπων που ασχολούνται με τη ζωντανή οικονομία.
Εξ αυτού, στον 15ο και 16ο αιώνα, γίνονται και πολιτικές αλλαγές στην Ευρώπη, όπως και αλλαγές των συντεταγμένων των ίδιων των κρατών. Οι αστοί, επειδή πλέον είναι εμπορευόμενοι, ενδιαφέρονται πάρα πολύ να υπάρχουν μεγάλα κρατικά πλαίσια. Η ζωντανή οικονομία, η δυναμική οικονομία, που ξεπερνά το μικρό τοπικό πλαίσιο, επιθυμεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερες περιοχές πολιτικής ενότητας, διότι έτσι δεν έχει να αντιμετωπίσει χίλιες μύριες τοπικές πραγματικότητες. Στον Μεσαίωνα ή προς το τέλος του Μεσαίωνα και στις αρχές των Νεότερων Χρόνων, οι εμπορευόμενοι έπρεπε να διασχίζουν για να κάνουν το έργο τους πολλά διαφορετικά κράτη, κρατίδια, φεουδαρχικά σημεία, περιφέρειες κ.λπ. και σε κάθε ένα να αντιμετωπίζουν καινούριες έκτακτες καταστάσεις.
Αυτές ήταν όχι μόνο κουραστικές αλλά και επικίνδυνες, διότι κινδύνευε ο επιχειρηματικός σου κύκλος να τιναχτεί στον αέρα από περιστάσεις που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει και σε ένα ανασφαλές επίπεδο και πεδίο και περιβάλλον. Έτσι, καθώς ενισχύεται και εμπλουτίζεται το εμπόριο στη Δυτική Ευρώπη, ενισχύεται και η επιθυμία να πάψει να είναι κατακερματισμένη και να δημιουργηθούν μεγαλύτερα βασίλεια. Εξ αυτού σπάει η φεουδαρχική πραγματικότητα αιώνων.
Στον Μεσαίωνα δεν υπήρχε βασιλική δυναστεία -κατά κανόνα βασιλική- εκτός από κάποιες πλευρές της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που είχε μία συνέχεια. Οι φεουδάρχες μεταξύ τους
αποφάσιζαν ποιος θα είναι ο πιο ισχυρός για να δίνει ένα στίγμα διοίκησης στις περιφέρειές τους. Δεν ήταν ακριβώς βασιλέας, παρότι ονομαζόταν έτσι. Η πρώτη δυναστεία, η οποία δημιουργείται στην Ευρώπη μετά από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον Καρλομάγνο, είναι η δυναστεία των Καπέ (Capet=Καπέτοι, η ελληνική απόδοση) .
Η Γαλλία απέκτησε τη δυναστεία των Καπέτων το 987. Είναι αρκετά πρώιμα και αυτό σημαίνει ότι η Γαλλία, σαν κράτος, αρχίζει να διαμορφώνεται και να αποκτά χαρακτήρα. Αργότερα στη Γαλλία θα έρθει ο κύκλος των Βαλουά (Valois), στον 14ο αιώνα, και σε επόμενους αιώνες ο κύκλος των Βουρβόνων, η δυναστεία των Βουρβόνων.
Παρουσιάζονται δηλαδή δυναστείες στην Ευρώπη και μάλιστα, επειδή η Αυστρία δημιουργεί μεγάλη δύναμη γερμανική στο κέντρο της Ευρώπης, καθώς εξελίσσεται η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και διασπάται σε μικρότερα τμήματα, η Αυστρία θα είναι ένα μεγάλο τμήμα στην κεντρική Ευρώπη. Εκεί θα αναπτυχθούν από το 1273 οι Habsburg (στα Ελληνικά τους αποδίδουμε ως Αψβούργους). Στις δε γερμανικές περιοχές οι Χοεντσόλερν (Hohenzollern).
Ο ισπανικός οίκος, μετά από την εκδίωξη των Αράβων, θα επιδιώξει συστηματικά να έχει επιγαμίες με τον οίκο των Habsburg, και σταδιακά αυτοί οι δύο οίκοι θα είναι σχεδόν ενιαίοι, που θα ενωθούν πάλι με επιγαμίες με τον οίκο των Βουρβόνων. Έτσι δημιουργείται ένα δίκτυο βασιλικών οίκων που στην ουσία συνδέονται μεταξύ τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι σημερινοί βασιλείς της Αγγλίας προέρχονται από δυναστεία η οποία κατάγεται από το Hanover, από το Ανόβερο της Γερμανίας, είναι γερμανικής καταγωγής (Mountbaden).
Κι έτσι στην Ευρώπη, αυτό το γεγονός, ότι δημιουργούνται βασιλείς οι οποίοι έχουν ισχύ, ελέγχουν μεγαλύτερες περιφέρειες, και πολιτικά στηρίζονται στα αστικά στοιχεία, τα οποία επιθυμούν σταθερότητα, κανόνες, νόμους, έτσι το εμπόριο λειτουργεί καλύτερα, και φυσικά δεν επιθυμούν τα πολυδιασπασμένα τμήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι τις εξερευνήσεις, όχι απλώς τις ενίσχυσαν αλλά τις χρηματοδότησαν οι βασιλείς, ακριβώς διότι, πρώτον ήθελαν οι χώρες τους να ανοιχτούν στις μεγάλες ανακαλύψεις και δεύτερον διότι ήθελαν να ενισχύσουν την πολιτική τους συμμαχία με αυτά τα ανερχόμενα μεσαία στρώματα που σιγά σιγά ανέβαιναν και προς τα πάνω, τα αστικά πια στρώματα.
Υπήρχε δηλαδή ένας συνταυτισμός, ένας κάποιος συγχρονισμός συμφερόντων, οραμάτων, θέσεων των ανερχομένων αστών με την πλευρά της βασιλείας, η οποία πλευρά της βασιλείας έχει πάντοτε ως μεγάλο της πρόβλημα τους ευγενείς που, επειδή έχουν εθιστεί στο να είναι σε υψηλή θέση και να συμμετέχουν στη διοίκηση, είναι πιεστικοί έως επιθετικοί ή έτοιμοι να δημιουργήσουν συνωμοσίες και ανατροπές προκειμένου να κρατηθεί το δικό τους στρώμα -που πλέον είναι σε άμυνα- στην εξουσία.