Πριν από την καταστροφή του Ναού τους, και πριν από τα γεγονότα του Βαρχοχέβα το 135 μ.Χ., οι Εβραίοι είχαν διασπορά, διότι είχαν δραστηριότητες που τους είχαν φέρει να εγκατασταθούν στην αρχαία Ελλάδα. Στη Δήλο υπάρχει εβραϊκή εγκατάσταση, στην αρχαία Κόρινθο, στην αρχαία Αθήνα, όπως και στην αρχαία Αίγυπτο. Όμως, το 135 μ.Χ., πλέον η διασπορά των Εβραίων είναι απόλυτη σε μεγάλους αριθμούς και αλλάζει τα δεδομένα.
Στη διασπορά τους οι Εβραίοι χάνουν τον Ναό τους και χάνουν και τη δυνατότητα να έχουν τις τελετουργίες που έκαναν μέσα σ’ αυτόν τον ναό. Έτσι, η λύση την οποία βρίσκουν είναι να δημιουργήσουν χώρους προσευχής, που τους ονόμασαν με ελληνική λέξη, από την ελληνική λέξη «συνάγω», «συναγωγή», εκεί που συγκεντρώνεται κάποιος για να προσευχηθεί. Και έκτοτε δεν έχουν ιερείς, έχουν όμως ραβίνους (Rabbi), δηλαδή δασκάλους που γνωρίζουν σε βάθος την Τορά, το Ταλμούδ, τη Μισνά και μπορούν να καθοδηγούν τους πιστούς στις αναζητήσεις τους τις θρησκευτικές και να τους διδάσκουν την αρχέγονη αυτή θρησκεία των προγόνων τους.
Η διασπορά των Εβραίων γίνεται μέσα στην ίδια την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίς πρόβλημα, διότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από την ώρα που οι Εβραίοι έχασαν τις εστίες τους και διασπάρθηκαν, δεν ανησυχούν για το γεγονός ότι υπάρχουν μικρές κοινότητες Εβραίων σε διάφορα σημεία της Αυτοκρατορίας. Ανησυχούσαν για τη δράση των Εβραίων, όταν ήταν πολλοί μαζεμένοι στην κοιτίδα τους και επομένως μπορούσαν να είναι επιθετικοί και επικίνδυνοι για την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Ο ναός του Σολομώντος καταστράφηκε ολοσχερώς από τα ρωμαϊκά στρατεύματα, έτσι ώστε να μην έχει μείνει τίποτα άλλο από αυτόν, παρά ο τοίχος υποστήριξής του. Αυτός είναι το λεγόμενο «Τείχος των δακρύων». Εκεί συγκεντρώνονται οι εβραίοι και προσεύχονται μπροστά σ’ αυτόν τον τοίχο υποστήριξης του ναού του Σολομώντος.