Η γενοκτονία της Χίου (1822)

Σύμφωνα με τη Σύμβαση του ΟΗΕ, που εγκρίθηκε ομόφωνα από τη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού στις 12 Δεκεμβρίου 1948 και τέθηκε σε ισχύ στις 12 Ιανουαρίου 1951 όταν επικυρώθηκε από τον προβλεπόμενο αριθμό κρατών, ο όρος γενοκτονία σημαίνει: «την εκτέλεση ορισμένων ενεργειών με πρόθεση την καταστροφή -μερική ή ολική- μιας εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας». Με βάση λοιπόν τα παραπάνω μπορεί το έγκλημα που συντελέστηκε στη Χίο το 1822 να χαρακτηριστεί ως «Η γενοκτονία της Χίου»;

Οι ενέργειες που συνιστούν γενοκτονία είναι: 1) ο φόνος μελών της ομάδας, 2) η προξένηση σοβαρής σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας, 3) η σκόπιμη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής που υπολογίζεται να επιφέρουν τη φυσική της καταστροφή ολικώς ή μερικώς, 4) η επιβολή μέτρων με την πρόθεση αποτροπής τεκνογονίας εντός της ομάδας, 5) η βίαιη μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα.

Το άρθρο 1 της Σύμβασης αναφέρει ότι «η γενοκτονία θεωρείται, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, διεθνές έγκλημα είτε διαπράττεται σε καιρό ειρήνης ή πολέμου» και τα κράτη μέλη του ΟΗΕ αναλαμβάνουν την υποχρέωση «να προλάβουν και να τιμωρήσουν» τη γενοκτονία.

Επίσης, τα κράτη-μέλη δεσμεύονται 1) να θεσπίσουν τους αναγκαίους νόμους με σκοπό να υλοποιήσουν τις πρόνοιες της, ιδιαίτερα όσον αφορά την αποτελεσματική τιμωρία,, 2) να δικάζουν τα άτομα που κατηγορούνται με τέτοια εγκλήματα στα αρμόδια εθνικά δικαστήρια, 3) να εκδίδουν τα άτομα αυτά, δεδομένου ότι οι πράξεις γενοκτονίας δεν θεωρούνται πολιτικά εγκλήματα.

Το άρθρο 4 της Σύμβασης διακηρύσσει ότι οι ένοχοι του εγκλήματος της γενοκτονίας θα τιμωρούνται είτε είναι συνταγματικά υπεύθυνοι άρχοντες, δημόσιοι λειτουργοί ή ιδιώτες.

Οι ακόλουθες πράξεις θεωρούνται επίσης κολάσιμες: συνωμοσία για διάπραξη γενοκτονίας, άμεση και δημόσια παρακίνηση για διάπραξη γενοκτονίας, απόπειρα διάπραξης γενοκτονίας και συνενοχή σε γενοκτονία.

Πάντως, σύμφωνα με όλα τα διεθνή δεδομένα και τα υπάρχοντα ντοκουμέντα (μαρτυρίες επιζώντων και η επιβεβαίωση τους από διπλωμάτες ξένων χωρών που υπηρετούσαν στη Χίο, και ξένων εφημερίδων και περιοδικών, καθώς και κορυφαίων ξένων δημιουργών -Ουγκώ, Ντελακρουά κ.α.), οι μαζικές σφαγές και οι λοιπές ενέργειες αιχμαλωσίας, αγοραπωλησίας κ.λ.π. των Ελλήνων της Χίου (γερόντων, γυναικοπαίδων, ακόμη και ασθενών και βρεφών) καθώς και άλλων περιοχών της Ελλάδας από τους Τούρκους υπεύθυνους, συνιστούν αναμφισβήτητα γενοκτονία.

Το εύλογο όμως ερώτημα είναι γιατί κάποιες χώρες και οι ηγεσίες τους αποφεύγουν να θίγουν τέτοια θέματα. Ίσως, οι ηγεσίες αυτών των χωρών να έχουν ενοχές για τα «εγκλήματα» του παρελθόντος και θέλουν με κάθε μέσο ν’ αποτρέψουν την αναβίωση εφιαλτικών αναμνήσεων και των ενδεχόμενων συνεπειών ηθικών και πολιτικών, αλλά ιδιαίτερα νομικών και οικονομικών.

Είναι, συνεπώς, κατανοητό το γεγονός ότι προφανώς εξαιτίας εξωτερικών πιέσεων, κάποιοι και στη χώρα μας είναι διστακτικοί στο να προβάλλουν το ζήτημα. Οπωσδήποτε, όμως, η καταδίκη σήμερα τέτοιων εγκλημάτων δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως καταδίκη των τωρινών ηγετών και της χώρας στην οποία ή από την οποία διαπράχθηκαν αυτά τα εγκλήματα τότε.

Όμως, κάποιοι αξιέπαινοι ηγέτες ορισμένων χωρών ζήτησαν συγνώμη για τα εγκλήματα της χώρας τους στο παρελθόν και αυτό αποδεικνύει το επίπεδο πολιτισμού τους και -το σπουδαιότερο- ότι τα παθήματα γίνονται μαθήματα ώστε οι τωρινές και οι επερχόμενες γενιές να μη γίνουν πάλι θύματα της νοσηρής νοοτροπίας εξαιτίας της οποίας η ανθρωπότητα έχει θρηνήσει πολλές δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές, εκτός από τις υπόλοιπες τραγικές συνέπειες.

Πηγή: https://www.enet.gr