Θεωρείται εύλογο ότι η εξουδετέρωση των μη ειρηνικών τάσεων, εντός του επιζητούμενου ειρηνικού πλαισίου συμπεριφορών, πρέπει να διευθετείται έτσι ώστε, αφ’ ενός μεν να διασώζεται η ατομική ανέλιξη, αφ’ ετέρου δε να συντηρείται η κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι είναι αναγκαία η ύπαρξη των συνθηκών εκείνων, οι οποίες θα συνηγορούν προς τη διπλή και εναντία κατεύθυνση των εσωτερικών παρορμήσεων του ανθρώπου. Είναι δηλαδή αναγκαία η ύπαρξη νόμων τέτοιων, ώστε να διασώζεται η τάση προς την περιπέτεια, αλλά και η αντίστοιχη του νόστου.
Στις προϋποθέσεις αυτές κυρίαρχη θέση καταλαμβάνει η έννοια του προσώπου, αλλά και η σύμπηξη της αποτελούμενης από πρόσωπα ομάδας. Δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαία η διατύπωση εκείνων των κανόνων που θα διαφυλάττουν τις άνω προϋποθέσεις, εκτός και αν αφαιρέσει κανείς τα μυστήρια, όπου οι μυούμενοι αποδέχονται κάποιους θεϊκούς κανόνες, στις άλλες περιπτώσεις, οι νομοθέτες πρέπει να έχουν εξαιρετική γνώση, τόσο των ατομικών ιδιαιτεροτήτων όσο και της δυνατής συμπεριφοράς των ατόμων εντός της κοινωνίας. Κατά τον προβληματισμό αυτό δεν πρέπει να θεωρηθεί εξαιρετική, αντιθέτως μάλιστα, η απόδοση σε μια πλειάδα κυβερνητών και νομοθετών του γνωρίσματος του σοφού. Όπως είναι γνωστό η αρχαία γραμματεία απέδωσε το ως άνω γνώρισμα σε επτά κυρίως μεγάλους κυβερνήτες και νομοθέτες, τους γνωστούς Επτά Σοφούς της αρχαιότητας.
Ποικίλουν ήδη από την αρχαιότητα οι γνώμες των μελετητών της αρχαίας φιλοσοφίας, όσον αφορά στην εκτίμηση κάποιου ώστε να περιληφθεί στην ομάδα των Σοφών. Όπως συνοψίζει ο Διογένης ο Λαέρτιος, δεν συνέπιπταν οι γνώμες τους, με αποτέλεσμα ο Έρμιππος να ανεβάζει τον αριθμό σε δέκα. Ο Πλάτωνας επηρεασμένος από τις πυθαγόρειες αριθμολογικές προτιμήσεις του, κατέληγε στον αριθμό των επτά, τους οποίους και καταγράφει.
Αποφθέγματα των Σοφών έχουν διασωθεί. Πολλά από αυτά έχουν αντικείμενο το ηθικό μέρος του πρακτικού της φιλοσοφίας. Αυτά αφορούν κυρίως στην θεραπεία των τάσεων για την επίτευξη της αυτοσυνειδησίας. Επιπροσθέτως εστιάζεται η προσοχή τους στην προτροπή της διαβίωσης χωρίς αυτή να είναι αφιερωμένη στις απολαύσεις, πράγμα που σημαίνει ότι ετοιμάζουν το έδαφος, ώστε να εισαχθεί το αργότερο από τον Πλάτωνα η μελέτη θανάτου ως φιλοσοφικός τρόπος ζωής.
Όταν η φιλοσοφία είχε παγιωθεί, το οικονομικό της μέρος, εκείνο δηλαδή που αφορά στον άνθρωπο ως σύζυγο, γονέα, συγγενή και φίλο, τοποθετείται στο μέσο των τριών μερών του πρακτικού. Αλλά και περί αυτού οι θέσεις των σοφών είναι εξόχως διεισδυτικές. Στην κορυφή των μερών του πρακτικού βρίσκεται το πολιτικό, το οποίο περικλείει τις ορθές πολιτικές συμπεριφορές του συνειδητού πολίτη. Εννοείται πως ότι ο ως άνω πολίτης θα είναι ήδη αρμονικός οικογενειάρχης, συγγενής ή φίλος, εφ’ όσον πριν από αυτά θα έχει φροντίσει να καταστεί ολοκληρωμένος ηθικός άνθρωπος.
Κατά τη σειρά του Δημητρίου του Φαληρέως οι Επτά Σοφοί είναι οι εξής: Κλεόβουλος ο Λίνδιος, ένας άνδρας ικανός και ευφυής. Έπειτα ο Σόλων ο Αθηναίος, ένα πρόσωπο όχι τυχαίο, αφού οι πράξεις τους είναι και σήμερα προσαρμόσιμες. Ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος είναι ο αναμορφωτής της Πολιτείας των Λακεδαιμονίων. Ο Θαλής ο Μιλήσιος θεωρείται ο αρχηγέτης της επιστημονικής προσέγγισης των πραγμάτων. Ένας εξαιρετικός κυβερνήτης είναι ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, ο δε Βίας ο Πριηνεύς ήταν κοσμημένος με σπάνιες αρετές που είναι κατά πάντα χρήσιμες σε έναν κυβερνήτη. Τέλος, δείγμα σκληρής εφαρμογής κυβερνητικών κανόνων πρέπει να θεωρηθεί ο Περίανδρος ο Κορίνθιος.