Στην πρώιμη αρχαϊκή εποχή, η ένδυση των ανδρών προέβλεπε ένα κάλυμμα των γεννητικών οργάνων που έδενε στους γλουτούς. Περίπου στα τέλη του 6ου π.Χ. αιώνα προστέθηκε ένα είδος κοντού ενδύματος που κάλυπτε το στέρνο. Αργότερα υιοθετήθηκε ο χιτώνας, πιθανώς εξαιτίας της ελληνικής επιρροής. Ένα ακόμη είδος τυπικής ένδυσης ήταν ο μανδύας από χονδρό ύφασμα, ο οποίος με την πάροδο των χρόνων απέκτησε περισσότερες διακοσμήσεις και από εκεί προέρχεται και η ρωμαϊκή τηβέννος.
Οι γυναίκες (ακόμα και οι ηλικιωμένες) φορούσαν έναν μακρύ χιτώνα έως τους αστραγάλους άλλοτε με πτυχώσεις ή διακοσμημένα στα τελειώματα, πάνω από τον οποίο φορούσαν έναν μανδύα από βαρύτερο ύφασμα, που στα τέλη του 7ου π.Χ. αιώνα και στις αρχές του 6ου π.Χ. αιώνα άρχισε να διακοσμείται με μοτίβα πλέγματος.
Άνδρες και γυναίκες στα πόδια φορούσαν ψηλά σανδάλια από δέρμα και ύφασμα. Τυπικά υποδήματα του 4ου π.Χ. αιώνα είναι τα καλκέι ρεπάντι (σανδάλια που έδεναν πίσω από τους αστραγάλους και είχαν μυτερό τελείωμα). Στο κεφάλι φορούσαν το τούτουλους (θολωτό κεντημένο σκούφο), ενώ μερικές τάξεις, όπως οι ιερείς και οι μάντεις, είχαν ειδικά καλύμματα κεφαλής.
Οι πολεμιστές φορούσαν έναν κοντό χιτώνα πάνω από τον οποίο τοποθετούνταν η πανολία: αρχικά η πανοπλία ήταν από καμβά ή δέρμα με μεταλλικά στηρίγματα ενώ αργότερα φτιαχνόταν εξ ολοκλήρου μέταλλο, είτε σε ενιαίο κομμάτι είτε σε περισσότερα που συνδέονταν μεταξύ τους. Για την καλύτερη προστασία του σώματος φορούσαν περικνημίδες και περικεφαλαίες: αρχικά ήταν μυτερές ή με λοφίο αλλά αργότερα διαδόθηκε ο τύπος Νεγκάου.
Τέλος, έχουν διατηρηθεί μπρούντζινες στρογγυλές ασπίδες, αλλά στις απεικονίσεις φαίνεται ότι υπήρχαν επίσης ελλειπτικές και τετράγωνες, πιθανότατα από ξύλο και δέρμα. Στα όπλα επίθεσης συμπεριλαμβάνονταν δόρατα, ακόντια, μακριά και μικρότερου μεγέθους σπαθιά, κυρτά σπαθιά και τσεκούρια. Αρχικά, μόνο οι αρχηγοί μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα σπαθιά με τα δύο άκρα.
Με πληροφορίες από: nationalgeographic