Ανάμεσα στους διαδόχους του πολιτισμού των Ανασάζι ήταν οι Ζούνι, ένας λαός αρχικά συγκεντρωμένος στην ομώνυμη πόλη, η οποία βρισκόταν σε ένα παραπόταμο του Λιτλ Κολοράντο που επίσης ονομαζόταν Ζούνι. Στην αρχή ο πληθυσμός αυτός εγκαταστάθηκε σε έξι διαφορετικά χωριά, από τα οποία ξεκίνησε ο θρύλος των «Επτά Πόλεων της Τσιμπόλα» που αφηγούνταν οι πρώτοι Ισπανοί εξερευνητές. Μετά τον ξεσηκωμό των Πουέμπλο, οι Ζούνι βρήκαν καταφύγιο για κάποια χρόνια στην κορυφή της μέσα Ντάουα Γιαλάνε μέχρι να επιτρέψουν αργότερα στους αρχικούς τόπους.
Η γλώσσα των Ζούνι είναι μοναδική στο Φορ Κόρνερς, διότι δεν έχει καμία συγγένεια με τις άλλες γλώσσες που εμφανίστηκαν στην περιοχή, ούτε με καμία άλλη γνωστή γλώσσα. Υποστηρίζεται ότι ίσως πρόκειται για μια γλώσσα που δημιουργήθηκε επίτηδες, ώστε να επιτρέπει στα μέλη της πολύγλωσσης κοινότητας να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον, ένα είδος lingua franca που τελικά αντικατέστησε όλες τις άλλες γλώσσες που μιλούνταν στη συγκεκριμένη περιοχή. Η γλώσσα είχε βασικό ρόλο στις τελετές και αποτελούσε ένα σημαντικό όχημα για μετάδοση των ιερών παραδόσεων των Ζούνι στις νέες γενιές.
Η οικονομία των Ζούνι βασιζόταν στην γεωργία και στην παραγωγή χειροτεχνημάτων. Σε ό,τι αφορούσε την κεραμική, οι Ζούνι διαμόρφωναν αρχικά το σχήμα των αγγείων, στη συνέχεια τα έτριβαν και τέλος τα στίλβωναν με μια λεπτή στρώση αργίλου. Κατόπιν διακοσμούσαν τα αγγεία με πινέλα και γιούκα, ενώ για το ψήσιμο χρησιμοποιούσαν φούρνους που τροφοδοτούσαν με κοπριά από πρόβατα. Εκτός από κεραμικά έφτιαχναν επίσης υφαντά, καλάθια, περιδέραια από ασήμι και τιρκουάζ και κούκλες κατσίνας.
Σε όλη την κοινότητα των Ζούνι κυριαρχούσε μια βαθιά θρησκευτικότητα και η ζωή κάθε ατόμου σημαδευόταν από σπουδαίες τελετές, που δόξαζαν τις διάφορες φάσεις της ύπαρξης του ατόμου, από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο. Ήταν σημαντική η τελετή μύησης στην ενηλικίωση, που πραγματοποιούνταν από αγόρια και κορίτσια. Τα κορίτσια πήγαιναν από το πρωί στο σπίτι της γιαγιάς τους από την πλευρά του πατέρα και περνούσαν εκεί όλη τη μέρα αλέθοντας σπόρους. Έπειτα από αυτήν την τελετή ήταν έτοιμα να συμμετάσχουν ενεργά στη ζωή του χωριού. Αντίθετα, για τα αγόρια η οικογένεια διάλεγε ένα είδος «πνευματικού πατέρα» που θα τα καθοδηγούσε στα τελετουργικά που έπρεπε να κάνουν για να μπορέσουν να μπουν στην κοινότητα.
Σε τακτά χρονικά διαστήματα ο ευγενικός αυτός λαός ξεκινούσε προσκυνήματα στους ιερούς τόπους, πρώτα από όλα στη λίμνη που βρισκόταν σε απόσταση δέκα περίπου χιλιομέτρων βόρεια του Ζούνι, η οποία θεωρούνταν κατοικία των νεκρών, αυτών που δεν είχαν γεννηθεί και των κατσίνας.
Με πληροφορίες από: nationalgeographic