Στηριζόμενο στην αρχή της οικονομίας το μυαλό του ανθρώπου επιχειρεί κάθε φορά να βρίσκει τις μεγάλες συνιστώσες του οποιουδήποτε έργου. Κατά αυτήν την έννοια δεν ενδιαφέρεται συνήθως ο άνθρωπος για το ποια είναι ακριβώς η κατεύθυνση της φοράς της εργασίας ενός εκάστου εξ εκείνων που επιχειρούν ένα έργο, αλλά ο τρόπος που όλοι αυτοί τείνουν στην μεταστοιχείωση και πραγμάτωση του σχεδίου. Ωστόσο μέσα στις επιχειρήσεις αυτές ο κύριος παράγων είναι η εξατομικευμένη παρουσία, όπου εξαίρεται η αξία του ενεργούντος προσώπου.
Η αντιστοιχία μεταξύ ουρανού και γης διαπιστώνεται στην εξαιρετική σημασία την οποίαν απέδωσε η αρχαία διανόηση στην αξία του προσώπου. Στον χώρο των αθανάτων ο Ζευς, ως πατήρ των θεών και ανθρώπων, εμπερικλείει την αντίληψη περί της σημασίας του ενός. Οι πράξεις και οι επιθυμίες του, όπως βεβαίως κατ’ αναλογίαν και των άλλων θεών, συνιστούν τα όρια, ή μάλλον την κατεύθυνση των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Αντιστοίχως στην γη οι ημίθεοι και οι ήρωες ως πρόσωπα, επειδή μέσω των πράξεων τους αίρονται πάνω από τις συνήθεις συμπεριφορές, προβάλλονται ως ιδανικά.
Ειδικότερα το μέγεθος και την σημασία της δεινότητας του ανθρώπου εκπροσωπεί καθ’ όλην την περίοδο του αρχαίου κόσμου κατ’ εξοχήν ο Ηρακλής, ο οποίος είναι το πρότυπο ήρωα. Θεωρείται ο Ηρακλής ως ημίθεος, αφού είναι τέκνο του Διός και της Αλκμήνης, συνδέεται άλλωστε η συνέντευξή τους με εξαίσιο φυσικό γεγονός. Έτσι, λέγεται ότι ο Ζευς επεξέτεινε την διάρκεια της μίας νύχτας σε τρεις, εξ ου και ο Ηρακλής ονομάζεται τριέσπερος.
Το μεγαλείο του Ηρακλή εστιάζεται στη δύναμη του να εκπορθεί πόλεις, όπως εκείνο που ονομάζεται Οιχαλίας άλωσις. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα άλλο έργο με την ονομασία Μινυάς, όπου και πάλι ο Ηρακλής συνδέεται με την καταστροφή του Ορχομενού.
Στον μυθολογικό κύκλο του Ηρακλή ανήκουν ποιήματα όπως αυτό με τον τίτλο «Οιχαλίας άλωσις», και του οποίου ποιητής του θεωρείται ο Κρεώφυλος ο Σάμιος, σύγχρονος του Ομήρου. Στο ποίημα αυτό εξιστορείται ο αγώνας του Ηρακλή εναντίον των γιων του Ευρήτου και στο τέλος η άλωση της Οιχαλίας, εξ αιτίας της αγάπης του ήρωα προς την Ιόλη, κόρη του Ευρήτου, τη οποία και απήγαγε. Το θέμα αυτό έτυχε επεξεργασίας στην τραγωδία του Σοφοκλή «Τραχίνιαι».
Ένας άλλος ποιητής, ο Πρόδικος ο Φωκαεύς θεωρείται ως ο συνθέτης του ποιήματος που ονομάζεται «Μινυάς» Παρά το ότι η παράδοση περί αυτού είναι ελλιπής, συνάγεται ότι στη Μινυάδα περιγράφεται η καταστροφή του Ορχομενού από τον Ηρακλή.
Κάλλιστα μπορεί να υποστηριχθεί ότι μέσω αυτών των έργων τίθενται οι βάσεις ώστε να μπορεί αργότερα ο Σοφοκλής να υποστηρίξει ότι ο άνθρωπος είναι το δεινότερον των δεινών. Θα προστεθεί η διήγηση του Πρόδικου περί της ανάγκης επιλογής από τον Ηρακλή της οδού της Αρετής ή της Κακίας. Θωρείται μάλιστα ότι «η επίδραση της διήγησης του Πρόδικου υπήρξε τεράστια και εκδηλώθηκε με τον πιο παράδοξο τρόπο στο σύμβολο «Υ» που εμφανίζεται αργότερα κατά τον 1ο μ.Χ. αιώνα και αποδίδεται στον Πυθαγόρα. Το γράμμα αυτό απεικονίζει με το σχήμα του το τρίστρατο, πάνω στο οποίο έπρεπε να αποφασίσει ο Ηρακλής και κάθε άνθρωπος ύστερα από αυτόν».
Στον μυθολογικό κύκλο του Ηρακλή εξυμνείται το πρόσωπο, ένας δηλαδή άνθρωπος που έρχεται αντιμέτωπος με πολλές δυσκολίες, από την αναμέτρηση του ωστόσο με αυτές εξέρχεται νικητής.