Τρομακτικές εμφύλιες διαμάχες στιγμάτισαν την ιστορική εξέλιξη του Ράπα Νούι και πιθανόν να ήταν μία από τις αιτίες για την παρακμή του πολιτισμού του. Η χρόνια φιλοπόλεμη συμπεριφορά των κατοίκων του νησιού οφειλόταν πιθανόν στην ανάγκη να απελευθερώσουν τα πάθη και τις μνησικακίες τους αλλά και να διακόψουν τη μονοτονία της ζωής στο νησί. Πολλά είναι τα συμβάντα που μαρτυρούν τον ευερέθιστο χαρακτήρα των ιθαγενών που για ασήμαντες αιτίες ήταν ικανοί να πυροδοτήσουν πολέμους ανάμεσα σε φατρίες, που κρατούσαν για ολόκληρες γενιές.
Αυτές οι εμφύλιες διαμάχες με αιματηρές συγκρούσεις, που διεξάγονταν με πέτρες και ακόντια (τα λεγόμενα μάταα πο αποτελούνταν από δύο επίπεδα μπαστούνια στο ένα άκρο των οποίων ήταν στερεωμένη μία λάμα από οψιανό), ή με χτυπήματα από ρόπαλα με κοφτερές άκρες. Όταν η ομάδα που είχε υποστεί τις περισσότερες απώλειες αποσυρόταν, οι νικητές δεν δίσταζαν να λεηλατούν και να καίνε τα χωριά των αντιπάλων, αιχμαλωτίζοντας τις γυναίκες και τα παιδιά τους, που στη συνέχεια τους σκότωναν και τους καταβρόχθιζαν. Αυτού του είδους η «πολεμική» ανθρωποφαγία έδινε το μήνυμα: Το να φάει κάποιος τον εχθρό του σήμαινε ότι τον εκμηδένιζε οριστικά.
Την ανθρωποφαγία ίσως να την υπαγόρευε στους ιθαγενείς η ανάγκη: Καθώς ασχολούνταν με όλο και πιο βίαιες εμφύλιες διαμάχες, οι κάτοικοι του νησιού κατέληξαν να παραμελούν τις αγροτικές τους εργασίες, με αποτέλεσμα την έλλειψη τροφής σε βαθμό που το ανθρώπινο κρέας να είναι απαραίτητο για την επιβίωση τους.
Στην αρχαιότητα ο κανιβαλισμός είχε και τελετουργικές προεκτάσεις. Όταν ένας βασιλιάς πέθαινε ο γιος του έπρεπε να τραφεί με το κρέας του πατέρα -εγκέφαλο, μάτια, μύτη, στόμα και γλώσσα- για να οικειοποιηθεί το μάνα, την μαγική δύναμη που κατοικούσε στο κεφάλι του νεκρού. Οι ιθαγενείς συνέχισαν τον κανιβαλισμό μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, οπότε υπάρχει σχετική μαρτυρία. Η συγκεκριμένη τακτική σταμάτησε με την διάδοση του χριστιανισμού στο νησί.
Με πληροφορίες από: nationalgeographic