Εκτός από τις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις των αρματολών, Σουλιωτών και Μανιατών, που ήταν σκορπισμένες σε ορισμένα σημεία της ηπειρωτικής Ελλάδας, υπήρχαν και άλλες καλύτερα οργανωμένες και υπηρετούσαν σε ξένους στρατούς είτε στα Ιόνια Νησιά, είτε τελείως έξω από τον ελληνικό χώρο.
Κατά την περίοδο της ρωσικής κατοχής στα Επτάνησα υπήρχαν ελληνικά τάγματα υπό τον Μπέκεντορφ και λίγο αργότερα υπό τον Έλληνα στρατηγό του ρωσικού στρατού, Εμμανουήλ Παπαδόπουλο, στα οποία υπηρέτησαν ως ταγματάρχες ο Χριστόφορος Περραιβός και Τζανέτμεπης Γρηγοράκης. Στα χρόνια της δεύτερης γαλλικής κατοχής είχαν οργανωθεί 6 ελληνικά τάγματα που αποτέλεσαν το λεγόμενο «αλβανικό σύνταγμα», με Έλληνες ταγματάρχες τους Σουλιώτες Κίτσο Τζαβέλα και Μάρκο Μπότσαρη, και κατά την αγγλική κατοχή τα δύο ελαφρά συντάγματα του ελληνικού πεζικού, από τα οποία το ένα είχε αρχηγό τον γνωστό Άγγλο φιλέλληνα στρατιωτικό και αργότερα αρχιστράτηγο των κατά ξηρά ελληνικών δυνάμεων, Richard Church. Σε αυτό υπηρέτησε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ως ανώτερος αξιωματικός.
Οι ελληνικές στρατιωτικές αυτές δυνάμεις, η παρουσία τους στα Επτάνησα και η ένταξη σε αυτές διαφόρων κλεφτών και κλέφτικων ομάδων ή και Σουλιωτών που είχαν καταφύγει στα Ιόνια Νησιά και περίμεναν να την κατάλληλη στιγμή να διαπεραιωθούν απέναντι στην ηπειρωτική Ελλάδα, στα αγαπημένα τους χώματα, ανησυχούσαν τον Αλή πασά ο οποίος παρακολουθούσε με προσοχή τις κινήσεις τους.
Άλλα ελληνικά σώματα υπό ξένους, «προπαιδευτήρια του πεζικού στρατού», θα μπορούσαν να θεωρηθούν τα «regimenti dei Macedoni» του βασιλείου των Δύο Σικελιών, τα μόνα συντάγματα του βασιλείου εκείνου τα οποία, όπως έλεγαν, δεν ήταν άξια μόνο για παρατάξεις, αλλά και για αγώνες. Το «Μπαλακλαβικόν Ελλήνων Τάγμα», που προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στη Ρωσία κατά τη διάρκεια των μετά το 1774 ρωσοτουρκικών πολέμων, γνωστό και ως «ελληνικό σύνταγμα της Οδησσού». Το τάγμα αυτό το συνέστησε ξανά το 1803-1804 ο τσάρος Αλέξανδρος Α’, αλλά το διέλυσε το 1807.
Τότε πολλοί άνδρες το ελληνικού συντάγματος έμειναν οριστικά σε μερικές πόλεις των παραδουνάβιων ηγεμονιών, όπου κυρίως είχαν δράσει. Αυτοί και άλλοι Έλληνες, οι οποίοι είχαν συρρεύσει εκεί, όπως ο Γεωργάκης Ολύμπιος, ο Γιάννης Φαρμάκης και άλλοι, αποτέλεσαν τις «καπιτανίες» (λόχους) των φρουρών των ηγεμόνων της Βλαχίας και της Μολδαβίας. Κατά τα τέλη του 18ου αιώνα, επί της ηγεμονίας του Αλέξανδρου Υψηλάντη, στη Βλαχία υπήρχαν 58 ελληνικές «καπιτανίες».
Την πολεμική δράση των Ελλήνων παρακολουθούσαν οι σκλάβοι συμπατριώτες τους με εθνική υπερηφάνεια, αλλά και με θλίψη, γιατί έβλεπαν ότι το αίμα των ανδρών αυτών χυνόταν άφθονο για ξένες υποθέσεις και ξένα συμφέροντα, τα οποία πολλές φορές τους έφερναν και αντιμέτωπους. Η κατάσταση αυτή στενοχωρούσε όλους τους Έλληνες, ιδίως τους πιο μορφωμένους, οι οποίοι καταλάβαιναν βαθιά πόσο έβλαπτε την ελληνική υπόθεση αυτή η συνεχής διαρροή, η εξάντληση και η εκμηδένιση των πιο ζωτικών στοιχείων του Ελληνισμού.
Με πληροφορίες από: https://www.ekdotikeathenon.gr/istopia-toy-ellhnikoy-ethnoys-p16.html