Η προτεστάντισσα βασίλισσα της Αγγλίας, Ελισάβετ Α’, κόρη του Ερρίκου Η’, ήταν μία ευφυής γυναίκα και καλή διοικητής. Μέσα στην ευφυΐα της ήταν να ακούει. Η γυναίκα αυτή έβλεπε, άκουγε. Καλούσε να ακούσει συχνά πυκνά άτομα της ζωντανής οικονομίας, τους βιοτέχνες, τους εμπόρους, τους μεταφορείς,τους ναυτικούς και να πάρει γνώμες. Δεν είχε κόμπλεξ να ρωτά και να μαθαίνει και φυσικά είχε τη γενναιότητα να παίρνει τις πολιτικές αποφάσεις.
Κοντά της είχε αξιόλογους συμβούλους: τον Σερ Φράνσις Ντρέικ (Sir Francis Drake), τον Ράμλεϊ (Rumley) κ.λπ. Ανάμεσα σε αυτούς κάποιοι ήταν θρυλικοί ναυτικοί. Η ίδια έδινε έμφαση στο θέμα της ναυτιλίας, γιατί φυσικό είναι, η Αγγλία είναι ένα νησί και είχε ναυτιλία, αλλά ακόμη δεν ήταν η μεγάλη Αγγλία. Τους αιώνες που ακολούθησαν (τον 17ο, 18ο, 19ο) η Αγγλία έγινε η βασίλισσα των θαλασσών. Στον 18ο και στον 19ο αιώνα οι Άγγλοι ονομάζονταν: «sea dogs», τα σκυλιά της θάλασσας δηλαδή, ήταν ξακουστοί ναυτικοί. Τον 16ο αιώνα είναι ναυτικοί, αλλά δεν είναι κάτι τόσο ξεχωριστό. Η Ελισάβετ όμως πείθεται από τους συμβούλους της, ότι είναι πολύ σημαντικό να δοθεί έμφαση στο ναυτικό, ότι η Αγγλία έχει μέλλον σε αυτόν τον τομέα.
Οι σύμβουλοί της οι ναυτικοί τής είπαν μια μεγάλη φράση των αρχαίων Ελλήνων:
«Βασίλισσα μου, μέγα τὸ τῆς θαλάττης κράτος, έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες». Η Ελισάβετ το κράτησε αυτό. Διότι η Αγγλία δεν είναι μεγάλη χώρα, και επομένως για να γίνει μεγάλη τής χρειαζότανε το ναυτικό. Πώς θα δημιουργηθούν ναυπηγεία και θα κατασκευαστούν πλοία; Την εποχή αυτή, στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα, η Αγγλία όπως και ένα μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης ζει ακόμη στα ξέφτια της φεουδαρχίας. Η φεουδαρχία έχει τελειώσει, αλλά τα ξέφτια της υπάρχουν και παίζουν ρόλο στα πράγματα· έχουν αρχίσει και ανεβαίνουν οι τάξεις των εμπόρων, των τεχνιτών κ.λπ., αλλά ακόμη υπάρχουν νοοτροπίες. Οι νοοτροπίες στους λαούς αλλάζουν δύσκολα. Είμαστε πολύ συντηρητικοί οι άνθρωποι στο θέμα των νοοτροπιών. Μπορεί να λέμε λόγια, αλλά είμαστε πολύ δύσκολοι να αλλάξουμε παλιές μας ιδέες.
Μέσα στο κλίμα το παλαιό της φεουδαρχίας ήταν ότι στην περίοδο της φεουδαρχίας για να είσαι κοινωνικά αποδεκτός φεουδάρχης έπρεπε να μην έχεις καμία σχέση με παραγωγικές δραστηριότητες, πλην του εισοδήματος της γης. Δηλαδή αν κάποιος είχε επιχειρήσεις, ή ασχολούνταν με τις τέχνες, δεν γίνονταν δεκτός κοινωνικά. Έτσι κατά κανόνα οι φεουδάρχες αποθήκευαν τα εισοδήματά τους και τα χρησιμοποιούσαν για επιδείξεις, για χορούς, για γάμους ακριβούς κ.λπ., κ.λπ. Δεν τα επένδυαν σε παραγωγικές εργασίες. Αυτό συνέβαινε και στην Αγγλία. Τμήμα των ευγενών είχε αποθησαυρισμένο τοκεφάλαιό του και δεν το έριχνε στην αγορά.
Έπρεπε λοιπόν να ριχθεί στην αγορά. Έτσι η Ελισάβετ το πήρε επάνω της και είπε: «Θα το κάνω εγώ, θα βάλω εγώ τα χρήματά μου, εγώ πρώτη θα κάνω τέτοιες κινήσεις επενδύσεων ώστε να είναι κοινωνικά αποδεκτό». Όταν η βασίλισσα κάνει επενδύσεις, θα πάρει κουράγιο και ο ευγενής να κάνει και εκείνος επενδύσεις, για να μην του χαλάσει την κοινωνική του θέση. Αυτό είχε αποτέλεσμα και δημιουργήθηκε ένα κλίμα, που το συνέχισαν, το καλλιέργησαν ούτως ώστε και ευγενείς να μπουν στη διαδικασία της επένδυσης και να επενδύουν σε ναυπηγεία, σε βιοτεχνικές δραστηριότητες, σε θαλασσινά ταξίδια, να δημιουργούν πλοία, να μισθώνουν δράσεις εμπορικές. Η Αγγλία δηλαδή μπήκε σε μια εμπορευματική, επιχειρηματική δραστηριότητα ευρείας κλίμακος.