Η αγριότητα των γενιτσάρων της Κρήτης υπήρξε παροιμιώδης και μοναδική. Καμιά περιοχή του τουρκοκρατούμενου ελληνισμού, με εξαίρεση ίσως τη Μακεδονία, δεν αντιμετώπισε τόση ωμότητα. Οι γενίτσαροι της Κρήτης, τόσο οι αυτοκρατορικοί, όσο και οι εντόπιοι, οι γερλήδες, δεν υπάκουαν σε κανένα νόμο και δεν ανέχονταν κανένα περιορισμό. Περιφρονούσαν και καταπατούσαν και αυτά ακόμη τα σουλτανικά διατάγματα.
Η κατά τόπους εξουσία των πασάδων, που αντιπροσώπευαν τη σουλτανική διοίκηση, ήταν σκιώδης και πολλές φορές απλώς συμβατική. Καμιά επιβολή δεν είχε στην ασυδοσία των γενιτσάρων, για τους οποίους ο μόνος νόμος ήταν η θέληση και οι άνομες επιθυμίες τους.
Σε τέτοια αχαλίνωτη ασυδοσία είχαν φτάσει οι «ξεκουκούλωτοι», όπως ονομάζονταν οι γενίτσαροι της Κρήτης, που συχνά απειλούσαν και την ίδια τη ζωή των πασάδων. Το 1690 δεν δίστασαν να σφάξουν τον πασά των Χανίων, τον Σουλφικάρ, και να ρίξουν το πτώμα του στα σκυλιά, γιατί επιχείρησε να περιορίσει τις αυθαιρεσίες τους και να εφαρμόσει το νόμο.
Η Υψηλή Πύλη ανησυχούσε για την κατάσταση αυτή στην Κρήτη και με διάφορα μέσα επιχείρησε να θέσει υπό τον έλεγχο του κράτους αυτούς, που ήταν πραγματικά «κράτος εν κράτει».
Η κατάσταση έγινε αφόρητη μετά το 1750. Οι χρόνοι που θα ακολουθήσουν, και ως τις παραμονές της Επανάστασης 1821, θα είναι η περίοδος της σκληρότερης δοκιμασίας του κρητικού λαού, μια εποχή αχαλίνωτου γενιτσαρισμού. Οι περιηγητές περιγράφουν φρικώδη περιστατικά και οι ιστορικοί της Κρήτης δεν κουράζονται να εξιστορούν τις γενιτσαρικές βιαιότητες και τις κτηνώδεις πράξεις εις βάρος του χριστιανικού πληθυσμού.
Το 1812 η Υψηλή Πύλη αποφάσισε να επέμβει δυναμικά και να πατάξει αμείλικτα τους ατίθασους γενιτσάρους της Κρήτης. Έστειλε τότε στην Κρήτη τον Χατζή Οσμάν πασά, ο οποίος κατόρθωσε να εξολοθρεύσει πολλούς γενιτσάρους με απαγχονισμό και πήρε γι΄ αυτό τη χαρακτηριστική προσωνυμία «Πνιγάρης». Αναφέρεται ότι ο Χατζή Οσμάν πασά στα 1813 οργάνωσε την ίδια μέρα και την ίδια ώρα μια πραγματική νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου στα τρία φρούρια της Κρήτης για τους αγάδες και μπέηδες και 500 περίπου από αυτούς σφάγηκαν.
Το γεγονός εντυπωσίασε και τους χριστιανούς και δημιουργήθηκε ο θρύλος ότι ο περίεργος αυτός πασάς ήταν κρυπτοχριστιανός αρχιμανδρίτης του Πατριαρχείου, ονομαζόμενος Βασίλειος, ο οποίος παρακολούθησε πριν τη σφαγή τη θεία Λειτουργία στα υπόγεια του σεραγιού στα Χανιά και κοινώνησε από τα χέρια ενός έντρομου κρητικού ιερέα. Για τη σκανδαλώδη πράγματι συμπεριφορά του οι Τούρκοι του Ρεθύμνου τον αποκαλούσαν χλευαστικά «Παπαγιάννη».
Την πολιτική του Χατζή Οσμάν πασά ακολούθησε και ο διάδοχος του, ο Ρεσίτ Μουσταφά πασάς, ο γνωστός Κιουταχής, που δάμασε αργότερα και τον Αλή πασά των Ιωαννίνων. Ως σερασκέρης της Κρήτης ο Κιουταχής (1815-1816) εξόντωσε με απαγχονισμό πολλούς ατίθασους γενιτσάρους, όπως φαίνεται από τις σχετικές καταγραφές των τουρκικών αρχείων.
Με πληροφορίες από: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών