Οι Γίγαντες είναι γένος όντων, πoυ κατά την παράδοση θεωρούνται ισχυρά σαν τους θεούς και θνητά σαν τους ανθρώπους. Κατά τη Θεογονία του Ησιόδου, οι Γίγαντες γεννήθηκαν από το σώμα της Γης, όταν αυτό ραντίστηκε με αίμα κατά τον ευνουχισμό του Ουρανού. Σύμφωνα με άλλα παράδοση, οι Γίγαντες γεννήθηκαν από τη Γη σκόπιμα για να εκδικηθούν τους Ολύμπιους θεούς, που είχαν φυλακίσει τους Τιτάνες στα Τάρταρα.
Σύμφωνα με την παράδοση, οι Γίγαντες επιτέθηκαν στους θεούς του Ολύμπου αιφνιδιαστικά, με βροχή από βράχους, με αναμμένους δαυλούς, που ο καθένας τους ήταν ένα μεγάλο δέντρο φλεγόμενο, μετακινώντας βουνά, αλλάζοντας ρεύμα σε ποταμούς, προκαλώντας φοβερούς σεισμούς, ρήγματα στη γη και καταποντισμούς.
Ως αρχηγός των Γιγάντων αναφέρεται ο Αλκυονεύς, που πιστευόταν ανίκητος, όσο πατούσε το χώμα της γης του, και που νικήθηκε από τον Ηρακλή ο οποίος, με συμβουλή της Αθηνάς, τον σήκωσε από το έδαφος και τον σκότωσε. Σύμφωνα με κάποια παραλλαγή του μύθου ο Αλκυονεύς θάφτηκε κάτω από το Βεζούβιο. Ως αρχηγός των Γιγάντων αναφέρεται και ο Ευρυμέδων, οικιστής των Φαιάκων, κατά μία εκδοχή βιαστής της Ήρας και πατέρας του Προμηθέα. Αυτός κεραυνοβολήθηκε από τον Δία, ο οποίος εξάλλου σκότωσε και τον επίσης βασιλιά των Γιγάντων Πορφυρίωνα, που επιτέθηκε στην Ήρα.
Στους φοβερότερους Γίγαντες συγκαταλέγεται ο Εγκέλαδος, που καταπλακώθηκε από την Σικελία, όταν η Αθηνά την έριξε κατά πάνω του. Επίσης και ο Πάλλας που η ίδια θεά τον έγδαρε και έφτιαξε από το τομάρι του τον θώρακά της. Ως Γίγαντες είναι γνωστοί ο Ωρίων που ανταγωνίστηκε ή επιβουλεύτηκε την Άρτεμη και σκοτώθηκε με τέχνασμα του Απόλλωνα, ο Τιτυός που επιχειρώντας να βιάσει τη Λητώ, κεραυνοβολήθηκε από τον εραστή της Δία, ή τοξεύτηκε από τον γιο της Απόλλωνα και καρφώθηκε από τους θεούς με καρφιά στα χέρια και τα πόδια στα Τάρταρα, όπου το κορμί του πιάνει εννιά πλέθρα τόπο, οι άγριοι γιοι της Γης που στον Βόσπορο αποπειράθηκαν να βιάσουν την Αφροδίτη και με επινόησή της αποκεφαλίστηκαν ο ένας μετά τον άλλον από το χέρι του Ηρακλή.
Κυρίως όμως ως Γίγαντες αναφέρονται οι Αλωάδες, ο Ώτος και ο Εφιάλτης. Γι’ αυτούς παραδίδεται ότι από χρόνο σε χρόνο το κορμί τους μεγάλωνε μια οργιά στο ύψος και ένα πήχη στο πλάτος, έτσι που στα εννιά τους μόλις χρόνια είχαν εννιά οργιές ύψος και εννιά πήχεις πλάτος και πριν ακόμη φυτρώσει το πρώτο χνούδι στα μάγουλά τους ορκίστηκαν στα νερά της Στύγας να κάνουν δικές τους ο Ώτος την Άρτεμη και ο Εφιάλτης την Ήρα. Απείλησαν να ανεβούν στον ουρανό κάνοντας σκάλα τα βουνά. Ακόμη αναφέρεται ότι αυτοί οι δύο Γίγαντες δεν ήταν δυνατόν να εξοντωθούν ούτε από θνητό ούτε από αθάνατο και ότι αλληλοεξοντώθηκαν στην Νάξο.
Όπως αναφέρεται από τις παραδόσεις γύρω από την Γιγαντομαχία, οι Γίγαντες νικήθηκαν από τους θεούς του Ολύμπου για δύο αιτίες: Η πρώτη ήταν η συμμαχία ενός θνητού, του Ηρακλή, με τους θεούς και η δεύτερη ένα μαγικό βοτάνι, που η Γη δεν μπόρεσε να το εξασφαλίσει στους γιους της αφού ο Δίας απαγόρεψε στον Ήλιο, την Σελήνη και την Ηώ να ανατείλουν ώσπου αυτός να το βρει και να το εξαφανίσει.
Σχετικά με το τέλος των Γιγάντων οι Αρχαίοι έδειχναν κατά τόπους βράχους για τους οποίους πίστευαν ότι είχαν πέσει από τον ουρανό και είχαν καταπλακώσει κάποιον Γίγαντα, ή βουνά, που από κάτω κρατούσαν θαμμένους Γίγαντες ακόμα και κόκκαλα Γιγάντων. Σύμφωνα με άλλες εκδοχές, η ίδια η Γη είχε ενταφιάσει τους γιους της κάτω από τα βουνά ή τους είχε μεταμορφώσει σε βουνά.
Η Γιγαντομαχία που θεωρείται πρότυπο της Τιτανομαχίας περιέχει εκτός από τα πλουσιότατα δείγματα φαντασίας, και γνήσια στοιχεία του κοσμογονικού μύθου, κυρίως περιγραφές από έκτακτα μετεωρολογικά και γενικότερα φυσικά φαινόμενα. Έτσι θύελλες και τυφώνες, ξηρασίες και πυρκαγιές, ρήγματα στο φλοιό της γης και αλλαγή ρεύματος στα ποτάμια, σεισμοί και ηφαστειακή δραστηριότητα, κατολισθήσεις και καταποντισμοί, βροχή από μετεωρίτες και ευρήματα από μεγαθήρια, σε συνδυασμό με αφηγήσεις για άγριους λαούς, όπως και δεισιδαιμονίες και γενικότερες παραστάσεις της ανεπίσημης λατρείας, ήταν ερεθίσματα της φαντασίας που έδωσε μορφή στα «βίαια γεννήματα της Γης», ως αντιπάλους των μεγάλων θεών που εκπροσωπούν το μέτρο και την αρμονία μέσα στην φύση, τουλάχιστον το ρυθμό από της καθημερινής εμπειρίας δηλαδή μια ψευδαίσθηση από στατικότητα και αιωνιότητα.
Με τα γνωστά περίπου 150 ονόματα Γιγάντων εξηγείται η φυσιογνωμία τους και επιβεβαιώνεται η αρχική ταύτιση τους με τους Τιτάνες, τους Κύκλωπες, τους Εκατόγχειρες και άλλα μυθολογούμενα γεννήματα της Γης: Εγκέλαδος, δηλαδή βοή από τα έγκατα, Πάλλας ή Παλλανεύς, όπως το όνομα της Παλλήνης νοούμενης ως πεδίο της μάχης των Γιγάντων, ίσως για την παλλόμενη από τους σεισμούς γη, Χθόνιος, δηλαδή από τη γη και Ουδαίος από το ούδας, δηλαδή το έδαφος, και οι δύο γνωστοί από το θηβαϊκό μύθο ως Σπαρτοί, δηλαδή σπαρμένοι, «γαιογέννητοι», γηγενείς, αυτόχθονες, Τυφών, Κοίος, που είναι το όνομα ενός από τους Τιτάνες και Βριάρεωςή Αιγαίων που είναι το όνομα ενός από τους Εκατόγχειρες. Τέλος, το γενικό όνομα των Γιγάντων τους δηλώνει, όπως και ο μύθος, ως παιδιά τη Γης: Γίγας/γης.
Με πληροφορίες από: Παγκόσμια Μυθολογία