Ο Κωνσταντίνος ονομάστηκε «μέγας» και στη συνέχεια «άγιος» λόγω αυτής της προστασίας που προσέφερε στον χριστιανισμό και το γεγονός ότι εγκόλπωσε τον χριστιανισμό μέσα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο ίδιος δεν ήταν χριστιανός, ήταν κατά πάσα πιθανότητα μιθραϊστής. Στο τέλος της ζωής του ασπάστηκε τον χριστιανισμό.
Ο πραγματικά χριστιανός Ρωμαίος αυτοκράτορας είναι ο Θεοδόσιος Α΄, ο οποίος στο τέλος του 4ου μ.Χ. αιώνα στην ουσία δέχτηκε και επέβαλε τον χριστιανισμό ως την επίσημη θρησκεία του ρωμαϊκού κράτους, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και βέβαια στη συνέχεια ο χριστιανισμός στα πλαίσια του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους θα ανθίσει και θα φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα επεξεργασίας, τόσο θεωρητικής όσο και σε επίπεδα υπέροχης αισθητικής επεξεργασίας και στους ύμνους του και στον τρόπο έκφρασης της λατρείας στους ναούς οι οποίοι δημιουργήθηκαν (ο αρχιτεκτονικός τρόπος, ο οποίος σταδιακά επελέγη να εκφράζει το θρησκευτικό αίσθημα).
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία προσέφερε πάρα πολλά στην κατεύθυνση αυτή και βέβαια στον τρόπο της εικονογράφησης του βίου του Ιησού και των Αγίων που κοσμούσαν τις εκκλησίες και που αποτέλεσαν χαρακτηριστικό της ανατολικής έκφρασης της λατρείας προς το θείο. Ο κομβικός αιώνας είναι ο 6ος μ.Χ. αιώνας, γιατί πλέον ο χριστιανισμός έχει εμπεδωθεί, είναι κεντρική θρησκεία, έχουν συντριβεί οι περισσότεροι παγανιστές.
Με την επικράτηση του χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας, ήρθε η ώρα των οπαδών του δωδεκαθέου και των προηγούμενων θεοτήτων να ζήσουν πολύ σκληρές καταστάσεις. Σταδιακά, οι οπαδοί των παγανιστικών απόψεων παύουν να υπάρχουν και πολλοί απ’ αυτούς ασπάζονται τον χριστιανισμό, έτσι η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, για την οποία μιλούμε, αλλά παρόμοια με κάποιες διαφορετικές πλευρές συμβαίνουν και στη δυτική πλευρά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που είναι εν καταρρεύσει και έχει τα δικά της προβλήματα.
Το Βυζάντιο θα ζήσει μεγαλειώδεις στιγμές τον 6ο μ.Χ. αιώνα, όταν αυτοκράτορας θα είναι ο Ιουστινιανός. Τότε θα κτιστεί στην πόλη της Κωνσταντινούπολης ένα από τα θαύματα του κόσμου: ο ναός της Αγίας Σοφίας του Θεού. Το Βυζάντιο, στον 6ο αιώνα, εμπεριέχει/ελέγχει το μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής Βαλκανικής, τη Μικρά Ασία, μικρό τμήμα της περιοχής μεταξύ Κασπίας και Μαύρης Θαλάσσης (δηλαδή στον Καύκασο), τη ζώνη της Εγγύς Ανατολής, τη ζώνη της Αιγύπτου και τη βόρεια Αφρική, τμήματα της Ιβηρικής χερσονήσου και μεγάλα τμήματα στην Ιταλική Χερσόνησο και στη Δαλματία. Είναι, δηλαδή, αυτή την εποχή το Βυζάντιο μια δύναμη που κρατάει υπό τον έλεγχό της την ανατολική Μεσόγειο, και ελέγχει μεγάλα τμήματα της δυτικής. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της δύναμης θα φτάσει στο αποκορύφωμά της και η διαρρύθμιση και ο εμπλουτισμός της πρωτεύουσας πόλης αυτής της θαυμαστής Αυτοκρατορίας.
Το Βυζάντιο έζησε 1100 χρόνια. Είναι μια από τις πιο μακροχρόνιες αυτοκρατορίες της παγκόσμιας ιστορίας. Και άντεξε για περίπου 700 χρόνια, με μεγάλο δυναμισμό, σκληρότατα χτυπήματα, και το ίδιο επέφερε χτυπήματα σε άλλους εχθρούς, για να αρχίσει μετά το 1025 μ.Χ., όπως λέμε, να μπαίνει σε μια αργή παρακμή -μια παρακμή 400 χρόνων- που θα ολοκληρωθεί το 1453 μ.Χ. με την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως.
Αλλά τον 6ο, τον 7ο, τον 8ο, τον 9ο αιώνα μ.Χ. η Κωνσταντινούπολη είναι, ίσως, κατά κάποιες περιόδους, η μεγαλύτερη πόλη στον κόσμο. Οπωσδήποτε είναι ανάμεσα στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου, τις ωραιότερες πόλεις του κόσμου, ένα θαύμα του ανθρώπινου πολιτισμού και φυσικά η Κωνσταντινούπολη βρίσκεται στο θαυμαστότερο σημείο για πόλη σε όλη τη Γη. Δεν υπάρχει πόλη στη Γη που να ενώνει δύο ηπείρους και να ενώνει δύο θάλασσες όπως η Κωνσταντινούπολη, που ενώνει την Ευρώπη με την Ασία και τη Μαύρη Θάλασσα με το Αιγαίο πέλαγος και την υπόλοιπη Μεσόγειο.
Η Κωνσταντινούπολη είναι, στην ακμή της, μια πόλη θρυλική, με τα λιμάνια της στον Βόσπορο, λιμάνια τα οποία προσέφεραν ασφάλεια με κτιστά τείχη, και από τη θάλασσα προσέφεραν ασφάλεια από τους τυχόν εχθρούς. Δεσπόζει στην Κωνσταντινούπολη ο ναός της Σοφίας του Θεού: η Αγια-Σοφιά. Επίσης υπήρχε και ο περίφημος ιππόδρομος της Κωνσταντινουπόλεως, που ο ιππόδρομος συνεχίζει τη ρωμαϊκή παράδοση τέτοιων θεαμάτων.
Με την επιρροή του χριστιανισμού σταδιακά έπαψε στον ιππόδρομο να υπάρχουν αιματηρά θεάματα όπως συνέβαινε στη Ρώμη. Στην Κωνσταντινούπολη δημιουργήθηκαν πάρκα, δρόμοι, αγορές. Μια πόλη θρυλική η οποία εμφορείται από την ομορφιά της βυζαντινής τέχνης που κοσμεί τους πολυάριθμους χριστιανικούς της ναούς, με κορυφαίο βέβαια τον ναό της Αγια-Σοφιάς και τα καταπληκτικά, τα μαγικά μωσαϊκά του, τα οποία έλαμπαν στο φως του ήλιου, καθώς έπεφταν —ειδικά μελετημένα από τους αρχιτέκτονες— με κλίση από τα παράθυρα πάνω στις χρυσές ψηφίδες, έτσι ώστε μπαίνοντας κανείς στον ναό της Αγια-Σοφιάς να αισθάνεται ότι βρίσκεται σε άλλη διάσταση, ότι πετά στα ουράνια και να αισθάνεται το μεγαλείο τού Θεού.