Βuddha

Ο βουδισμός γεννήθηκε στην Ινδία. Γεννήθηκε σαν παιδί του ινδουισμού, χωρίς ακριβώς να υπάρχει πρόθεση τομής. Μοιάζει με τον τρόπο που γεννήθηκε ο χριστιανισμός, σαν παιδί του εβραϊσμού. Όπως ο Ιησούς γεννήθηκε εβραίος, από γονείς εβραίους και δίδαξε σε εβραίους μια νέα άποψη του εβραϊσμού, έτσι και ο βουδισμός δημιουργήθηκε από έναν ινδουιστή, που γεννήθηκε ινδουιστής, οι γονείς του ήταν ινδουιστές, έζησε μέσα σε ινδουιστές, κήρυξε μέσα σε ινδουιστές μία άλλη εκδοχή του ινδουισμού που εξελίχθηκε σε άλλη θρησκεία. Πρόκειται για τον Σιντάρτα Γκαουτάμα, αυτό ήταν το όνομα του Βούδα. Buddha σημαίνει φωτισμένος.

Ο Σιντάρτα Γκαουτάμα ήταν ένας απλός άνθρωπος, ο οποίος κάποια στιγμή έφτασε στη φώτιση, γι’ αυτό και λέγεται Buddha, φωτισμένος. Ο Σιντάρτα Γκαουτάμα ήτανε γιος ηγεμόνα της βόρειας Ινδίας. Έδρασε στον 5ο αιώνα π.Χ. και έζησε, μάλιστα, σύμφωνα με τις ιστορίες του βουδισμού (σύμφωνα με τους βουδιστές), όταν γεννήθηκε ο Σιντάρτα οι τυφλοί είδαν, στην ανθρωπότητα έγιναν μεγάλα θαύματα, οι μουγγοί μίλησαν, οι κουφοί άκουσαν και η νύχτα γέμισε φως.

Αυτό το χαρισματικό παιδάκι το μεγάλωσε πλούσια οικογένεια (γιατί ανήκε σε ηγεμονική οικογένεια) με όλες τις ανέσεις του κόσμου. Και μάλιστα οι γονείς του θέλησαν να τον προστατεύσουν από κάθε κακό συναπάντημα και έτσι στην ουσία τον μεγάλωσαν μέσα σε μια χρυσή φυλακή, σε έναν περίκλειστο χώρο που είχε όλες τις ανέσεις και όλες τις χαρές και όλες τις απολαύσεις, αρκεί να μην πληγωθεί από τη ζωή. Αυτά είναι μέσα στις ιστορίες του βουδισμού. Ο Σιντάρτα μεγάλωσε σε αυτό το περιβάλλον ως ινδουιστής, παντρεύτηκε, απέκτησε παιδιά, αλλά τον έτρωγε η ανησυχία να δει τι γίνεται έξω από αυτό το περιβάλλον στο οποίο ζούσε, το οποίο ήταν στατικό και περιορισμένο.

Κάποια στιγμή βγήκε από τον χώρο αυτόν και μπήκε στην πραγματική ζωή. Άρχισε να περιηγείται στην πόλη και να βλέπει πώς ζουν οι άνθρωποι. Και τότε είδε ότι δεν έχει σχέση η ζωή με αυτό που εκείνος είχε ζήσει, αλλά ότι υπάρχει πολύς πόνος, φτώχεια, δυστυχία, αρρώστια, αναπηρία, θάνατος, μητέρες που έχαναν τα παιδιά τους. Και, τότε, συγκλονίστηκε από αυτό που είδε, γύρισε ξανά στον χρυσό του παράδεισο, αλλά τώρα πια ήταν συντετριμμένος ο κόσμος του, δεν μπορούσε να συνεχίσει τη ζωή αυτή που έκανε και κάποια στιγμή εγκατέλειψε τελείως το σπίτι του, την οικογένεια του, τους γονείς του, τα πάντα. Και δεν ξαναγύρισε πια, γιατί μπήκε σε μια άλλη ζωή, σε μια άλλη προσπάθεια αποκωδικοποίησης του κόσμου, η οποία προσπάθεια αυτή θα τον φέρει στο να γίνει Buddha, δηλαδή να φτάσει στο σημείο της φώτισης.

Για να φτάσει όμως στο σημείο της φώτισης του πήρε χρόνο. Διότι, σαν σωστός ινδουιστής, ο Βούδας άρχισε να ασκεί ινδουιστικές πρακτικές. Για να μπορέσει να απαντήσει σε αυτή την έκπληξη, πρώτα μπήκε σε διαδικασίες επαφής με άλλους baba και γκουρού (δασκάλους του ινδουισμού) και προσπάθησε να κατανοήσει από αυτούς όλες τις διαδρομές του στοχασμού, να βοηθηθεί στην ενδοσκόπησή του, στον διαλογισμό του, κ.λπ.

Μπήκε σε πρακτικές βασανισμού του σώματός του: άφηνε το σώμα του να σαπίσει, έμπαινε σε κρύα, το άφηνε μέσα σε πάγο, τσάκιζε το σώμα του από πάρα πολλή ζέστη (ινδουιστικές πρακτικές). Πάλι δεν έβρισκε δρόμο και ησυχία. Και τελικά, μετά από κάποιο κύκλο επαφών, ασκητισμού κ.λπ., αποφάσισε και κάθισε αποκαμωμένος κάτω από ένα δέντρο, το οποίο έκτοτε είναι ιερό μεταξύ των βουδιστών. Ήταν πλέον 36 ετών όταν μπήκε σε αυτή τη διαδικασία και κάθισε σε απόλυτο διαλογισμό, σε αυτή τη στάση του διαλογισμού, 49 ημέρες, χωρίς να φάει, χωρίς να πιει, μόνο διαλογιζόμενος.

Ο Βούδας λοιπόν πέρασε από αυτή τη διαδικασία. Όταν τελείωσε αυτός ο διαλογισμός του, σύμφωνα με τις ιστορίες του βουδισμού, την πεντηκοστή ημέρα πλέον ο Βούδας φωτίστηκε, έγινε φωτισμένος. Κατανόησε την καρδιά του κηρύγματός του. Δηλαδή, η ζωή την οποία ζούμε δεν υπάρχει περίπτωση να μην φέρει λύπη και πόνο. Είναι φυσικό στη ζωή μας να υπάρξει πόνος, σπαραγμός και λύπη. Και είναι ανθρώπινη κατάσταση αυτό.

Και μόνο η παραδοχή αυτή τον απομακρύνει από τον ινδουισμό, διότι δέχεται σαν ανθρώπινη κατάσταση τον πόνο, τη θλίψη, τον σπαραγμό, την οδύνη. Ενώ ξεκινά με την παραδοχή ότι η ζωή είναι συνυφασμένη με τον πόνο, ο ίδιος στέκεται πάνω από αυτό το δεδομένο, για να στήσει ένα οικοδόμημα σκέψεων που θα φέρει την ευτυχία στον άνθρωπο. Μοιάζει αντικρουόμενο. Ξεκινά με την παραδοχή του πόνου, αυτή η θρησκεία, για να βρει τον δρόμο της ευτυχίας. Ο βουδισμός αναζητά τον δρόμο της χαράς, τον δρόμο της γαλήνης, τον δρόμο της ευτυχίας.