Ο Ανθέμιος, επίτροπος του Θεοδοσίου Β’, διέθετε αξιόλογες πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητες. Όταν ανέλαβε την εξουσία φρόντισε αμέσως για την αντιμετώπιση των Ούννων που είχαν φτάσει μέχρι την περιοχή της Θράκης. Μέχρι το 412 κατόρθωσε να τους νικήσει. Έπιασε μάλιστα πολλούς αιχμαλώτους τους οποίους εγκατέστησε στη Μικρά Ασία όπου ασχολήθηκαν με γεωργικές εργασίες. Ο Ανθέμιος οργάνωσε πλοίων στον Δούναβη για να εμποδίσει τους Ούννους και τους Γερμανούς επιδρομείς.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό έργο του Ανθεμίου ήταν τα Θεοδοσιανά Τείχη, τα οποία ήτνα διπλά και άρχιζαν από την Προποντίδα (θάλασσα του Μαρμαρά) και τελείωναν στο επάνω μέρος του Κεράτιου Κόλπου κοντά τα ανάκτορα των Βλαχερνών. Η κατασκευή τους ολοκληρώθηκε το 413 και από τότε ως την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς διατηρήθηκαν απόρθητα.
Το έτος 414 ύστερα από συνεννόηση με την Σύγκλητο ανακηρύχθηκε αυγούστα (αυτοκράτειρα) και η αδελφή του Θεοδοσίου Β’, Πουλχερία, που ήτήταν οικισμένη με πολιτικό νου, γι’ αυτό και πήρε ενεργό μέρος στην διακυβέρνηση του κράτους παραμερίζοντας τον Ανθέμιο.
Επειδή ήταν αρκετά δραστήρια και φιλόδοξη ήθελε να κρατήσει την εξουσία και μετά την ενηλικίωση του αδελφού της, γι΄ αυτό έστρεψε την προσοχή του στα θρησκευτικά ζητήματα, στην ιππασία, στο κυνήγι και στη ζωγραφική, ώστε να μην ενδιαφερθεί ποτέ για τα πολιτικά ζητήματα.
Με την υπόδειξη της Πουλχερίας ο Θεοδόσιος Β’ παντρεύτηκε μια γνήσια Ελληνίδα, την Αθηναΐδα, που καταγόταν από την Αθήνα και ήταν κόρη του Αθηναίου φιλοσόφου Λεόντιου. Η Αθηναΐδα ήταν πολύ έξυπνη και μορφωμένη. Βαπτίστηκε χριστιανή παίρνοντας το όνομα Ευδοκία και διακρίθηκε για την ευσέβεια της. Έτσι λοιπόν η πανέμορφη Αθηναΐδα-Ευδοκία βρέθηκε από τις όχθες του Ιλισσού στις όχθες του Βοσπόρου.
Ποτέ όμως δεν ξέχασε την αγάπη της για την ελληνική γλώσσα και τη φιλοσοφία. Πιθανόν σε δικές της ενέργειες οφειλόταν η ίδρυση του Πανεπιστημίου Κωνσταντινουπόλεως, που λεγόταν και Πανδιδακτήριο. Με διάταγμα καθορίστηκε ότι η Σχολή αυτή θα περιελάμβανε 10 έδρες της ελληνικής και 10 έδρες της λατινικής γραμματικής, 5 έδρες της ελληνικής και 3 της λατινικής ρητορικής, 1 έδρα της ελληνικής φιλοσοφίας και 2 έδρες λατινικές για τη διδασκαλία του δικαίου. Η ίδια η αυτοκράτειρα πρωτοστάτησε στην εκλογή ικανών καθηγητών της Σχολής. Παράλληλα οι Θεολογικές Σπουδές άρχισαν να διδάσκονται συστηματικά στην Πατριαρχική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα μοναστήρια.