Το Έπος της Δημιουργίας, σε αντίθεση με αυτό του Γκιλγκαμές, φαίνεται ότι ήταν σχεδόν άγνωστο έξω από την περιοχή της Μεσοποταμίας. Έχουν βρεθεί πινακίδες στο Σουτάντεπε, στη Νινευΐ, στην Κις και στη Βαβυλώνα, αλλά παρουσιάζουν μικρές παραλλαγές. Είναι έπος μόνο κατά το ότι ασχολείται με κοσμολογικά συμβάντα. Δεν υπάρχουν θνητοί ήρωες, παρά μόνο ελάχιστη δράση και καθόλου σασπένς. Πλησιάζει περισσότερο τη φύση ενός ιερού βιβλίου και διαβαζόταν στη γιορτή του Νέου Έτους στη Βαβυλώνα.
Το Έπος της Δημιουργίας αρχίζει στα πανάρχαια χρόνια, που υπήρχαν μόνο δύο θεοί: ο Αψού, που αντιπροσωπεύει τα αρχέγονα ύδατα κάτω από τη γη, και η Τιαμάτ, που είναι η προσωποποίηση της θάλασσας. Αυτοί γεννούν τέσσερις γενιές θεών που, όπως στο μύθο του Ατραχάση, γίνονται ιδιαίτερα θορυβώδεις και η φασαρία που κάνουν είναι αβάσταχτη. Ο Αψού αντιμετωπίζει την Τιαμάτ, που έχει την τάση να είναι επιεικής με τα θορυβώδη παιδιά της, επικριτικά.
Η Τιαμάτ εξοργίζεται, αλλά ο Αψού συνωμοτεί με τον βεζύρη του, τον Μούμμου, για να δώσει τέλος στην ενοχλητική συμπεριφορά των παιδιών. Πριν όμως προλάβουν να πραγματοποιήσουν το σχέδιο τους, η συνωμοσία τους αποκαλύπτεται από τον Έα, που γνωρίζει τα πάντα. Παρεμβαίνει, ρίχνει τον Αψού και τον Μούμμου σε βαθύ ύπνο και μετά τους σφάζει. Ο Έα παίρνει τη ζώνη, το στέμμα και τον μανδύα που ακτινοβολεί, και ικανοποιημένος, αποσύρεται στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του. Ο Έα οικειοποιείται την οικία του Αψού και εκεί αυτός και η σύζυγός του Νταμκίνα γεννούν τον Μαρδούκ.
Η Τιαμάτ είναι αναστατωμένη και στριφογυρίζει ανήσυχα. Οι θεοί σχεδιάζουν συνωμοσία και πείθουν την Τιαμάτ ότι πρέπει να εκδικηθεί τον θάνατο του Αψού. Η Τιαμάτ δημιουργεί μια ομάδα τρομερών τεράτων. Το σπουδαιότερο είναι ο Κίνγκου, στον οποίο δίνει αρχηγία του στρατού. Τον τοποθετεί σε έναν θρόνο, τον προσφωνεί ως «μοναδικό εραστή της» και του δίνει την Πινακίδα των Πεπρωμένων. Αυτή η τελευταία τιμή προσδίδει στον κτήτορα ύψιστη ισχύ.
Η Τιαμάτ παρατάσσει τις δυνάμεις μάχης ενώ τα νέα φτάνουν στον Έα, ο οποίος έμεινε «εμβρόντητος και σιωπηλός» και περιγράφει στον πατέρα του Άνσαρ τα τεράστια φίδια της Τιαμάτ. Μετά του αναφέρει τον κατάλογο των τεράτων και την προσφορά της Πινακίδας των Πεπρωμένων του Κίνγκου. Ο Άνσαρ είναι σίγουρα ανήσυχος: πλέκει τα δάχτυλα του, δαγκώνει τα χείλη του, το σικώτι του τον καίει και η κοιλιά του δεν ησυχάζει. Ωρύεται στον Έα: «Εσύ πρέπει να είσαι αυτός που θα κηρύξει τον πόλεμο». Ο Έα αποτυγχάνει στην προσπάθεια του να πολεμήσει την Τιαμάτ, καθώς και ο Άνου που προσπάθησε και αυτός.
Τώρα είναι η στιγμή του Μαρδούκ, ο οποίος πλησιάζει τον Άνσαρ, που η καρδιά του γεμίζει χαρά. Ο Μαρδούκ θέτει ως όρο πως αν καταφέρει να συντρίψει την Τιαμάτ, θα πάρει τη θέση του υπέτατου θεού. Ο Άνσαρ συγκαλεί συγκέντρωση των θεών για να πληροφορηθούν με λεπτομέρειες τις ενέργειες της Τιαμάτ, την απελή που αντιπροσωπεύει, την άφιξη του Μαρδούκ και τον όρο που έθεσε. Οι θεοί παρά την εμπιστοσύνη τους, τον καλούν σε δοκιμασία.
Ο Μαρδούκ ετοιμάζει τα όπλα του για τη μεγάλη μάχη: τόξο και βέλη, ρόπαλο στο δεξί χέρι, κεραυνό μπροστά του και μια άσβεστη φλόγα μέσα στο σώμα του. Φτιάχνει ένα δίχτυ για να περικυκλώσει την Τιαμάτ και παρατάσσει επτά ανέμους να τον ακολουθούν για να προκαλέσουν αναστάτωση στην Τιαμάτ. Στη συνέχεια υψώνει το τρομερό όπλο του κατακλυσμού και ανεβαίνει στο «φοβερό άρμα της θύελλας που δεν τολμά κανείς να αντικρύσει».
Οι τέσσσερις της ομάδας του ονομάζονται «Φονιάς», «Ανηλεής», «Δρομεύς» και «Ιπτάμενος», και τα δόντια τους έχουν δηλητήριο. Ακτινοβολώντας φοβέρα, ο Μαρδούκ παίρνει το δρόμο για την Τιαμάτ, αλλά στη θέα της η θέληση του κλονίζεται και δεν μπορεί να αποφασίσει τι θα κάνει. Μολονότι αυτό δεν φαίνεται και πολύ ρεαλιστικό, αποτελεί συνηθισμένο τέχνασμα στους μύθους για να εντείνει την αγωνία βάζοντας την αναπόφευκτη νίκη προσωρινά στη ζυγαριά. Προκαλεί την Τιαμάτ σε μία και μοναδική μάχη.
Οι θεοί που σχημάτιζαν τμήμα του τρομερού στρατού της Τιαμάτ πανικοβάλλονται και τρέπονται σε φυγή, συλλαμβάνονται όμως από τον Μαρδούκ και ρίχνονται μέσα στο δίχτυ, τρέμοντας από φόβο. Ο Κίνγκου θανατώνεται και ο Μαρδούκ τού παίρνει την Πινακίδα των Πεπρωμένων. Ο Μαρδούκ τη σφραγίζει με τη δική του σφραγίδα και την πιέζει στο στήθος.
Ύστερα στρέφει την προσοχή του για άλλη μια φορά στην Τιαμάτ. Πάνω της χτίζει το μεγάλο ναό της Εσαρρά όπου ιδρύει λατρευτικά κέντρα για τον Άνου, τον Ενίλ και τον Έα. Ύστερα ο Μαρδούκ αρχίζει να οργανώνει το υπόλοιπο σύμπαν: ονομάζει τους μήνες του χρόνου, μοιράζει στον καθένα από τρία άστρα, φτιάχνει θέσεις για τους μεγάλους θεούς, κάνει να εμφανιστεί η ημισέληνος και την ονομάζει «το κόσμημα της νύχτας για να σημαδεύει τις μέρες». Από το σάλιο της Τιαμάτ δημιουργεί διαβατάρικα σύννεφα, τον άνεμο και τη βροχή. Από το δηλητήριο της δημιουργεί την κυματιστή ομίχλη. Από τα μάτια της κάνει να ξεπηδούν ο Ευφράτης και ο Τίγρης.
Οι θεοί είναι γεμάτοι από ευγνωμοσύνη και ετοιμάζουν υποδοχή για τον Μαρδούκ κατά την οποία ο Άνου, ο Ενίλ και ο Έα τού δίνουν δώρα. Τον ντύνουν με μεγαλοπρεπή ρούχα και του παραδίδουν τη βασιλεία. Η δουλειά του Μαρδούκ δεν έχει ακόμα τελειώσει. Αποφασίζει να κάνει θαύματα και αποκαλύπτει στο Έα το σχέδιο του. Αποφασίζει να φτιάξει τον Άνθρωπο, ο οποίος θα κάνει τη δουλειά των θεών, ώστε να μπορούν οι θεοί να αναπαύονται. Το σώμα του Κίνγκου υφίσταται και από τη θεϊκή εκδίκηση και από το αίμα του δημιουργείται το ανθρώπινο είδος.
Ύστερα ο Μαρδούκ χωρίζει τους θεούς σε θεούς του Ουρανού και του Κάτω Κόσμου. Από ευγνωμοσύνη οι θεοί προσφέρονται να χτίσουν το νυχτερινό κατάλυμα. Αυτή θα είναι και η τελευταία δουλειά που θα έχουν να κάνουν οι θεοί. Για έναν ολόκληρο χρόνο φτιάχνουν τούβλα και στο τέλος του δεύτερου χρόνου έχουν χτίσει το μεγάλο ιερό και το ζιγκουράτ του Εσαγκίλα. Για να το γιορτάσουν, ο Μαρδούκ παραθέτει συμπόσιο, και ανακηρύσσεται βασιλιάς των θεών. Το Έπος της Δημιουργίας τελειώνει με την απαρίθμηση πενήντα τιμητικών ονομάτων του Μαρδούκ.
