Άνδρες στην Παλαιστίνη (1300π.Χ.-2014μ.Χ.)

Τα νήματα στον πολιτικό και στρατιωτικό τομέα κινούν άνδρες από αρχαιοτάτων χρόνων. Αυτό έκαναν κάποιοι άνδρες στην Παλαιστίνη. Με το πολιτικό τους κύρος και με την στρατιωτική τους δύναμη προσπάθησαν να κινήσουν τα νήματα στην Παλαιστίνη και στην ευρύτερη περιοχή.

Άνδρες στην Παλαιστίνη

Ιησούς του Ναυή (13ος αιώνας π.Χ.)

Ο Ιησούς του Ναυή ήταν αρχηγός του εβραϊκού έθνους, ο επιφανέστερος μετά τον Μωυσή. Σύμφωνα με την παράδοση, συνόδευσε τον Μωυσή στο όρος Σινά και ορίστηκε ως φύλακας της Σκηνής του Μαρτυρίου. Ο Μωυσής, λίγο πριν πεθάνει, τον έχρισε διάδοχο του, δίνοντας την ευλογία του. Μετά το θάνατο του Μωυσή ο Ιησούς του Ναυή οργάνωσε αποτελεσματικά το στρατό των Εβραίων, εκδίωξε από την Παλαιστίνη τους Χετταίους και άλλες φυλές και απέδωσε ολόκληρη την περιοχή στο λαό του, τον οποίο οργάνωσε σε 12 φυλές. Η παρουσία του ήταν αυτή του διαμεσολαβητή ανάμεσα στο Θεό και το λαό του Ισραήλ, διαφυλάσσοντας την πίστη προς τον ένα και μοναδικό Θεό. Σύμφωνα με τις παραδόσεις, ο Ιησούς του Ναυή πέθανε σε ηλικία 110 ετών και στη συνείδηση του λαού του Ισραήλ έχει τη θέση του δίπλα στο Μωυσή.

Σωφρόνιος (-638)

Ο Σωφρόνιος υπήρξε μία από τις σημαντικότερες μορφές της εκκλησιαστικής ιστορίας μας και μέγας θεολόγος, υπέρμαχος της ορθόδοξης παράδοσης εναντίον του μονοθελητισμού. Καταγόταν από τη Δαμασκό και έγινε ασκητής στην Παλαιστίνη. Γνώρισε τον Μάξιμο τον Ομολογητή, έναν από τους σημαντικότερους Πατέρες της Ορθοδοξίας, και αγωνίστηκε εναντίον της ένωσης των ορθοδόξων με τους μονοφυσίτες της Αλεξάνδρειας. Εξελέγη πατριάρχης Ιεροσολύμων το 634 και θεμελίωσε την ορθόδοξη θεολογία περί των δύο φύσεων του Θείου Προσώπου -θέση την οποία ανέπτυξε διεξοδικά ο Μάξιμος ο Ομολογητής. Κατά την περίοδο της πατριαρχίας του οι Άραβες κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ (637), παρά τις προσπάθειες του να οργανώσει την άμυνα της πόλης. Πέθανε ένα χρόνο μετά και η Εκκλησία μας τον τιμά ως Άγιο στις 11 Μαρτίου.

Σαλαντίν (1138-1193)

Το όνομα Σαλαντίν στα αραβικά είναι Σαλάχ ελ Ντιν Γιουσούφ ιμπν Αγιούμπ που σημαίνει «η τιμή της πίστης». Ο Σαλαντίν ήταν σουλτάνος της Αιγύπτου και της Συρίας, καθώς και της δυτικής βόρειας Αφρικής, ιδρυτής της δυναστείας των Αγιουβιδών, διάσημος για τον αγώνα του εναντίον των σταυροφόρων. Βαθμιαία έγινε κύριος της Συρίας και της Αιγύπτου και αφαίρεσε την Ιερουσαλήμ και την Αντιόχεια από τους χριστιανούς, πόλεις τις οποίες υπερασπίστηκε με επιτυχία κατά την Γ’ Σταυροφορία (1189-1192), παρά την πτώση της Άκρας το 1191. Στη Δύση ήταν γνωστός σαν ωμός και σκληροτράχηλος πολεμιστής. Στη συνέχεια, όμως, εξ αιτίας και της συνετής πολιτικής του απέναντι στην Δύση, απέκτησε τη φήμη ενός γενναιόδωρου και σώφρονα ηγέτη. Με τη συνθήκη του 1192 ο Σαλαντίν κράτησε τη Συρία και την Παλαιστίνη -και την Ιερουσαλήμ- πλην των παραθαλάσσιων περιοχών που πέρασαν στα χέρια των χριστιανών.

Φρειδερίκος Μπαρμπαρόσα (1123-1190)

Ο Φρειδερίκος Μπαρμπαρόσα ήταν αυτοκράτορας της Γερμανίας. Ανήκε στον οίκο των Χοχενστάουφεν, δούκας της Σουηβίας το 1147, ανέβηκε στο γερμανικό θρόνο το 1152, στέφθηκε βασιλιάς της Ιταλίας στην Παβία και αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Ρώμη το 1155, από τον πάπα Αδριανό Στ’, αφού κατέπνιξε την επανάσταση του Αρνάλδου της Μπρέσια. Για να επεκτείνει την κυριαρχία του στη Νότια Ιταλία, πάντρεψε το γιο του Ερρίκο Στ’ με την Κοστάντζα της Αλταβίλας, κληρονόμο του βασιλείου της Σικελίας. Με την είδηση της κατάληψης της Ιερουσαλήμ από τον Σαλαντίν ξεκίνησε το 1189 επικεφαλής των Δυτικών για τη Γ’ Σταυροφορία κατά τη διάρκεια της οποίας, τον Ιούνιο του 1190, πνίγηκε στον ποταμό Σάλεφ της Κιλικίας. Η σύγκρουση του με τον πάπα συμβόλισε στη γερμανική εθνική παράδοση την ενότητα του γερμανικού έθνους, κατά το ρομαντικό 19ο αιώνα.

Σελίμ Α’ (1467-1520)

Ο Σελίμ Α’ ήταν Οθωμανός σουλτάνος, ο επονομασθείς Σκληρός. Το 1512 διαδέχθηκε στον θρόνο τον Βαγιαζήτ Β’, αφού εκθρόνισε με τη βοήθεια των γενιτσάρων δολοφονώντας τους αδελφούς του. Επέκτεινε την Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι τη Μέση Ανατολή και κατέκτησε τη Συρία και την Αίγυπτο. Με τη Δύση διατήρησε ειρηνικές σχέσεις, αλλά φανατικός σουνίτης, διέταξε τη σφαγή χιλιάδων σιιτών μουσουλμάνων -περίπου 40.000 στην επικράτεια της αυτοκρατορίας. Νίκησε στο Αζερμπαϊτζάν τον σιίτη Σάχη της Περσίας Ισμαήλ Α’ το 1513 και προσάρτησε περιοχές του Κουρδιστάν, της Άνω Μεσοποταμίας, της Συρίας και της Αιγύπτου και το 1517 κατέλαβε το Κάιρο. Σύμφωνα με την παράδοση, ο χαλίφης της Αιγύπτου τού παραχώρησε τον τίτλο του και ο Σελίμ πέθανε λίγα χρόνια μετά, σε ηλικία 53 ετών.

Arthur James Balfour (Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ 1848-1930)

Ο Arthur James Balfour ήταν Άγγλος πολιτικός και φιλόσοφος. Το 1874 εξελέγη βουλευτής, έγινε αρχηγός των Συντηρητικών, διετέλεσε πρωθυπουργός (1902-1905), υπουργός εξωτερικών (1916-1919) και πληρεξούσιος υπουργός της Αγγλίας στο Συμβούλιο της Ειρήνης (1918). Καταπολέμησε την πρόταση Γκλάντστον για αυτοδιοίκηση της Ιρλανδίας και κατέστειλε την αντίσταση των Ιρλανδών πατριωτών. Ως υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας μετέβη το 1917 στην Αμερική για την πολεμική συνεργασία των δύο κρατών και έμεινε στην ιστορία με τη Διακήρυξη Balfour: γνωστή διακήρυξη που έγινε από τον ίδιο, το 1917, εξ ονόματος της βρετανικής κυβέρνησης, για την ίδρυση στη Παλαιστίνη ενός εθνικού εβραϊκού κέντρου. Για τις μεγάλες υπηρεσίες του προς το βρετανικό έθνος τού απονεμήθηκε ο τίτλος του κόμητος και το παράσημο της Περικνημίδος. Δημοσίευσε αξιόλογο επιστημονικό και φιλοσοφικό έργο.

Μοχάμεντ Αμπέντ Ραούφ -Γιάσερ- Αραφάτ (1929-2004)

Ο Γιάσερ Αραφάτ ήταν Παλαιστίνιος πολιτικός, γεννημένος στην Ιερουσαλήμ. Ιστορικός ηγέτης του παλαιστινιακού λαού και του αντάρτικου κόμματος Αλ Φατάχ. Σπούδασε στο Κάιρο (1952-1956) και το το 1956 ίδρυσε την Αλ Φατάχ. Από το 1969 ήταν επικεφαλής ης Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ), η οποία ιδρύθηκε το 1964. Το 1983 η επιδρομή των Ισραηλινών τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τη Βηρυτό και να εγκατασταθεί στην Τύνιδα. Έπεισε το 1988 τους Παλαιστίνιους να αναγνωρίσουν το δικαίωμα συνύπαρξης του Ισραήλ με ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Υποστήριξε τον Σαντάμ στον πόλεμο του Κόλπου και οδήγησε την ΟΑΠ στις συνομιλίες της Μαδρίτης το 1991, ενώ το 1993 υπέγραψε ειρήνη με το Ισραήλ, γεγονός που τον έφερε αντιμέτωπο με τα ακραία στοιχεία της ΟΑΠ. Το 1994 πήρε το Νόμπελ Ειρήνης. Πέθανε στο Παρίσι το 2004 από εγκεφαλική αιμορραγία.

Αριέλ Σαρόν (1928-2014)

Ο Αριέλ Σαρόν ήταν στρατιωτικός και πρωθυπουργός του Ισραήλ, γεννημένος στη Μοσάβ, μια αγροτική κοινότητα, όπου, αντίθετα με τα κιμπούτζ, ήταν δομημένη με σχέσεις ιδιοκτησίας. Ήταν γόνος φανατικών σιωνιστών. Ανατράφηκε με ιδέες αντισοσιαλιστικές και διαμόρφωσε έναν ιδιαίτερα σκληρό και αποφασιστικό χαρακτήρα. Έγινε γνωστός ως οργανωτής της των κομάντο Unit101 και για τις πρωτότυπες ιδέες του στην εκπαίδευση των ομάδων καταδρομών, τις οποίες αργότερα προσάρμοσε στην εκπαίδευση του στρατού. Στην στρατιωτική θητεία του ηγήθηκε προσωπικά πολλών επιδρομών στα αραβικά εδάφη και κατηγορήθηκε για το ρόλο του στην καταστροφή το 1953 περίπου 40 αραβικών οικιών και το θάνατο 69 ανθρώπων. Το 1982 κατηγορήθηκε επειδή επέτρεψε στη λιβανική αστυνομία να μπει στο στρατόπεδο προσφύγων των Παλαιστινίων και να θανατώσει εκατοντάδες Παλαιστίνιους. Η πολιτική του καριέρα χαρακτηρίζεται από τις στρατιωτικές του επιτυχίες. Εξελέγη πρωθυπουργός του Ισραήλ το 2001, τηρώντας σκληρή στάση στο Παλαιστινιακό, θέση την οποία κατείχε ως το 2006, όταν και υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία, η οποία τον άφησε σε κωματώδη κατάσταση μέχρι τον θάνατό του, το 2014.